bogota2

Ik denk niet dat ik ooit al ben gaan feesten met kertmis, maar het feest hier was wel een van de zotste waar ik ooit was. Na een -ik moet zeggen uitstekend- diner in de hostel nam marcello mij en een duitse jongen mee naar een vreselijk hippe club. Deze was in een building met knap uitzicht en de drank werd enkel verkocht per fles. Ook is het hier blijkbaar een privilege om bij de eerste binnen te zijn want er stond een gigantische rij om 1u te wachten tot de club openging maar enkel degenen op de guestlist (dank Marcello) mochten al naar boven. De rest druppelde later binnen. Maar vooral onvoorstelbaar was hoe de meisjes er hier bijlopen als ze uit gaan. Dat natuurlijk gecombineerd met de nodige plastische chirurgie... 't is hier toch wat anders. Het was alleszins interessant en heerlijk om nog eens uit te gaan op elektronische muziek. Hoewel natuurlijk niet echt mijn smaak, deze harde technobeats.
Morgen vlieg ik naar Mexico en ik hoop dat ik niet zal verdrinken in deze stad van 20 milioen als ik me niet vergis. Maar ik kijk erg uit naar het eten aldaar! Hoezee, variatie! Kruiden!
Zalig kerstfeest!

San Gil

Na een zaterdag hevig feesten in Medellin (ja, op electro!) met onder andere nog steeds de enige andere belgische backpacker die ik ben tegengekomen (dezelfde als in San Juan del Sur, Nicaragua) besloot ik toch maar spoedig de hostel van verderf te verlaten (verderf is misschien niet het juiste woord, ze waren vooral erg lui) en nam ik de bus naar Cartagena. Daar kwam ik weer in de verkeerde hostel terecht zonder overdekte gezamelijke zones wat niet echt handig is als het 2 dagen regent. Maar de tweede dag ging ik wel op de meest hillariche tour die ik tot nog toe deed: de mudvulcano! Met de bus werden we afgezet bij een soort miniatuurvulkaan van zo`n 30 treden hoog waarop zo`n 10 mensen stonden te wachten om in de grijze smurrie te waden. Het komische is dat het 1 zo klein is, 2 ze je helpen met alles, 3 je blijft zweven in de dikke modder. Het is ononmogelijk dieper de je scouders onder te gaan hoewel je geen grond kan voelen. Je zweeft letterlijk in de modder.
Eerst helpt er iemand je in de poel, die duwt je dan al drijvend naar de "masseur" die duwt je naderhand weer verder naar de drijvende menigte waar iedereen strijk lag van het lachen wegens absurde omstandigheden. Als je dan eindelijk 1 meter verder bij het trapje om eruit te gaan bent geraakt (je geraakt amper vooruit zo zonder vaste grond in de dikke massa) is er een kerel die de modder van je lichaam wrijft. Vervolgens daal je volledig grijs de doodsgevaarlijk gladde trap weer af en wachten de vrouwen van het dorp je op om je in een waterplas schoon te maken waar ze zonder waarschuwing je bikini uittrekken om deze schoon te wrijven. Haha, ik moet alweer lachen als ik eraan denk.
Enfin, de volgende dag was de zon eindelijk uit in Cartagena en het is ongelooflijk wat dit doet met een stad. De oude stad is werkelijk prachtig. Kolonialer dan dit vind je niet.
Ondertussen ben ik in San Gil, ergens compleet anders want ik was niet echt in de stemming voor strandleven dus verliet ik de Caraibische kust. Helaas zijn er ook hier weer gesloten wegen door hevige regenval en dus zijn haast alle wegen tussen de Caraibische kust en het binneland gesloten. Dit wist ik natuurlijk pas in de busterminal. Ik besloot dan maar een bus te nemen naar Bogota met het idee dat je van daar overal heen kan, wat ik niet had gecheckt was hoe lang dit zou duren. De gebruikelijke weg is namelijk ook gesloten, de route met omweg duurde 26uur want er was ook nog eens een ongeval op de weg. Gelukkig had ik een luxebus die maar halfvol was. Op deze bus zat er een man die weer niet begreep waarom ik in godsnaam alleen zou reizen en die ik mag bellen als ik kerstmis wil vieren met zijn familie in Bogota. Nu ik toch al onderweg was besloot ik maar om ineens verder te trekken, een andere 6uur durende nachtbus tot bergstadje San Gil, een mooi plaatsje met veel te doen en erg aangename temperaturen. Ondertussen is ook hier iedereen aan het balen en oplossingen aan het zoeken om toch aan de kust te geraken. De wegen zijn nog steeds gesloten dus ben ik feitelijk erg blij met mijn idioot lange busreis om hier te geraken. Ik zit tenminste niet vast voor misschien wel 2 weken. Hoezee voor Chloe!
Mijn plan nu is om enkel hier en bogota voor kerst aan te doen voor mijn vlucht naar mexico. Ik heb het busreizen wel even gehad. Ik kom nog wel is terug naar Colombie om de rest te bezoeken. peace.

veel volk

Ik arriveerde vandaag in Medellin en het is haast een cultuurshock tegenover bogota! Het is hier enorm rustig en groen en proper en dat maakt me verward. Was ik toch nog maar een nachtje langer in Bogota gebleven. Ik hou wel van de drukte. En de mensen in de hostel waren awesome. Eentje wou graag de ondergrondse zoutcathedraal gaan bezoeken een paar dorpen verder. Dat is niet zo evident als het lijkt want het duurt al ongeveer 45minuten met de transmillenio om uit bogota tot de bustermenal te komen. Die transmillenio is trouwens een grappige bedoeling. Ze planden om een metro te maken in Bogota maar dat bleek om een of andere reden niet te gaan, dus hebben ze de metro´s vervangen door bussen die op dezelfde manier werken met een eigen rijlaan en een vaste prijs. Je koopt je ticketjes op voorhand, gaat door de draaiwieltjes en wacht dan tot de bus komt en de schuifdeuren opengaan op de daarvoor voorziene plaatsen. Absurd maar slim!
We vertrokken naar de zoutmijnen met z'n zevenen van de hostel en hadden zo onze eigen goedkope tour. De zoutmijnen waren welliswaar erg nieuw en niet meer in gebruik en de cathedraal was een replica van de ingestortte, Het was dus meer bedoeld als een soort attractiepark, wegens enkel voor (voornamelijk colomiaanse) toeristische doeleinden. Maar ondanks dit was het nog steeds erg indrukwekkend. Ik moest meteen denken aan de mijnen van Mora in lord of the rings.
Wat ik nu wel al heb geleerd op mijn 10urige busrit is dat Colombianen ongelooflijk, maar echt ongelooflijk vriendelijk zijn! In de terminal was er direct een meisje dat met mij haar engels wou oefenen (zij sprak engels en ik spaans) en die meteen moeite deed om haar plaats te ruilen zodat ze naast mij kon zitten. De vrouw met wie ze ruilde bood meteen aan om bij haar vthuis in Medellin te overnachten toen ze hoorde dat ik er geen familie had (ja, ik vind het ook een gekke denkwijze) en het meisje hoopte ook dat ik haar familie een uur buiten de stad zou nkomen opzoeken. Ik heb de verzoeken afgeslagen, hoewel het misschien een betere keuze was want in mijn hostel nu zitten enkel australiers met katers.
Maar vhet wordt vast wel leuk.
En Botero is een geweldige kunstenaar! Allemaal opzoeken die handel!

Colombia

Ik ben net 1 dag in Bogota. Ik had spijt dat ik met het vliegtuig naar hier ging komen ipv met de boot, totdat op de dag van vertrek het weer in Panama zo slecht was dat de vaarders 5 dagen moeten wachten tot het opklaart terwijl ik in 90min netjes geland was. Taxi genomen van de luchthaven tot het centrum en aangekomen in het hostel direct uitgenodigd om met een argentijn, colombiaan en russische die in bogota wonen uit te gaan. Het kan dus niet beter. Ik merk wel weer dat mijn spaans heel wat oefening nodig heeft. Maar al na 1 dag kan ik zeggen: Colombia is geweldig! Welliswaar is hier de eerste poging tot stelen tot stand gekomen. Na mijn wandeling door een drukte die je niet voor mogelijk houdt (Bogota telt +-9 milioen inwoners en het was een feestdag) merktte ik plots een scheur in mijn handtas op. Iemand heeft duidelijk zijn mes erin gezet, welliswaar is er niets gestolen. 

Ik begrijp wel nog steeds niet wat deze feestdag inhoudt want meer dan "vandaag brand iedereen kaarsen" krijg ik niet te horen. Uiteraard is elke dag om te feesten een goeie. 

Mijn Colombiaanse maat hier is trouwens net Athos met een dubbele portie testosteron, haha. Maar heel fashionable en eerlijk gezegt is dit de hipste stad waar ik al geweest ben en voelde ik me gisteren haast in het Belgische uitgaansleven. Helaas is het heel verschillend van buurt tot buurt want sommige delen van de stad zijn niet erg liefelijk met armoede en slapende dronkaards op ieder plein. En vreemd genoeg hebben ze wel een schaatsbaan voor kerst hoewel het hier minimum 12graden is (toch wel erg koud moet ik zeggen als je enkel een regenjas bij hebt en maar 1 lange broek). Dat moet dus heel wat energie kosten maar het past natuurlijk prachtig naast de grootste kerstboom die ik ooit zag. Ook dragen alle schaatsers pastelkleurige helmpjes wat het extra vrolijk maakt.

Ik probeer terug wat vaker deze blog vol te schrijven wat me enkel zal lukken als ik minder vrienden maak! 

Niet verkleumen daar!

laatste dag Panama

Overmorgen vertrek ik naar Colombia. Je kunt je niet voorstellen hoe benieuwd ik ben na het horen van zo veel enthousiaste verhalen. Voor alle ouders en anderen bezorgden, ik kocht vandaag de lonely planet vn het land en onder dangers&annoyences staat er "Is it safe? Yes." Gepubliceerd in 2009.
Over Panama heb ik alleszins geen slecht woord te zeggen. Prachtige eilanden en wouden en een bijzonder interessante hoofdstad met ruines van de eerste stad, koloniale gebouwen van de 2de en ertussen de imposante skyscraper-skyline. Morgen wil ik gaan inlineskaten over de pier naar het dichtsbijzijnde eiland van Panama City, want dat klinkt gewoon cool. Ondertussen ben ik ook op de San Blaseilanden geweest. Hier leven de verstoten indianen in het oorsprongkelijke cultuur, maar het eiland waar ik was leek meer op een kolonie van Tel Aviv. Zo'n 20 israeiliers op een (weliswaar prachtig paradijslijk) eiland met een diameter van pakweg 50m. Of is dat te ruim geschat? Ik zal dringend mijn hebreeuws moeten bijschroeven.
Haast vergeet ik trouwens het meest shockerende van deze trip tot nu toe. Een bijzonder spannend verhaal
(buiten dan misschien toen we 45minuten door soms kniehoge modder op onze blote voeten moesten lopen om een verlaten strand te bereiken) wat betreft een Jongeman van Singapore die ik ontmoette wiens beste vriend in -hou u vast- Schoten woont! In maart gaan we samen een pint pakken in mijn dorp wanneer hij opnieuw zijn vriend bezoekt en kunnen we weer uren kletsen over aziatisch eten en chocolade (dit keer zonder raw vegan erbij). Mh, nu ik erover nadenk, misschien was die raw veganist wel nog shockerender. Wie wil er nu in godsnaam leven op enkel rauwe groenten en fruit en dan nog denken dat dat gezond is ook! Ik ga liever rechtstreeks naar de hel! Terwijl ik en Justin op zoek gingen naar het beste Chinese restourant in David, ging hij zijn 40 bananen voor die dag kopen. Gelukkig was hij erg tevreden over de kwaliteit van de bananen in Panama.
Chloe is dus nog steeds niet veranderd. Of toch wel?
Ik kocht trouwens een cardreader dus binnenkort kunnen jullie foto's verwachten. Eindelijk!
Oh wie schon es Panama...

blijven plakken

Er zijn 2 leugens op Bocas: 1. Ik ga vanavond niet drinken. 2. Ik ga morgen vertrekken.
Er was er een derde, maar die ben ik al vergeten. In ieder geval kloppen ze als een bus want ik wil hier niet weg. Een belangrijke reden hiervoor is, buiten het feesten, de paradijslijke stranden en het fijne snorkelen, dat het wel een reúnieplaats lijkt voor mensen die je reeds tegenkwam op je trip. Het lijkt wel of ik half Isla Colon al ken en die kom je dan ook allemaal steeds tegen want er is feitelijk maar 1 hoofdstraat.
Vrijdag deed ik een snorkeltoer waarbij we eerst dolfijnen gingen zien, dan snorkelen en vervolgens naar een paradijs. Met rede een perfecte dag te noemen. Eergisteren was zonder twijfel het beste feest op het eiland aan de overkant. Met de boot aangekomen kom je op een groot terras waar ze een gat in hebben gemaakt, het zogenaamde zwembad, wat dus eigenlijk gewoon de zee is die onder het water doorloopt. Waarschijnlijk is het ook de gevaarlijkste bar aangezien poepdronken dudes en babes van springplank, trampoline of schommel in het water springen. De dag erop had menig mens last van onverklaarbare schrammen. Maar, verdorie, dat was een geweldig feest. Voor een keer ook zonder reggeaton! Ondertussen proberen antonia en bill me Australisch slang aan te leren en ben ik erg benieuwd naar het nederlandse lied ''ben je geil of wil je een koekje''...er moet toch echt iets mis zijn met de gemiddelde nederlander.
Tijd voor een boottochtjes!

Bocas

Arrived in Bocas del Toro, Panama. It looks awesome. haha. Nederlands praten valt me steeds moeilijker. Ik ben naar hier gekomen met de hillarische Andrea (54j, duitsland) die dronken is na 2 biertjes. Dat wordt lachen vanavond op dit feesteiland! Ik kijk er al naar uit!
2 months down & 2 borders.
Misschien even vermelden dat mijn volgende land (in enkele weken) Colombia zal zijn, mijn plannen lijken namelijk op geen enkele manier meer op de oorspronkelijke. Dit ene Zuid-Amerikaanse land zal ik aandoen vanwege de ongelooflijk positieve verhalen die ik erover heb gehoord op deze trip. Daar zal ik heen gaan per zeilboot en dan hoogstwss terugkeren naar centraal-Amerika per vliegtuig.
Maar eerst dus Panama, het ziet er goed uit! I like it allready...

San José

22u10. Over 2uur is het mijn verjaardag, het zal een rustige verjaardag zijn. Na onafgebroken sinds San Juan del sur me te mengen onder nieuwe gezichten heb ik me vandaag wat afgezonderd en alleen door de straten van San José gedwaald. De stad is lang niet zo erg als iedereen me voorspelde en het deed zelfs veel deugd om even in de stad te zijn.Ik bezocht een klein maar erg goed museum van hedendaagse kunst en een goede galerij en at vanmiddag misschien wel het beste eten van heel mijn reis in de geweldige overdekte markt, gekruide rijst met garnalen en gebakken vis en een gaunabanasapje (of zoiets) voor 4euro op mijn krukje rond het kookeiland tussen de Tico's. Het was duidelijk de goede keuze om aan deze stand even te wachten op een vrij plaatsje. Ik zou er elke dag heen gaan mocht ik morgen al niet weer op pad vertrekken, voor het eerst richting Caraíbische kust. Waar er hopelijk (het is tenslotte zaterdag) een goed feest te vinden is om mijn 23jaren te vieren. En te snorkelen. En het nationaal park te bezoeken. Want door de hevige regen ben ik in nog haast geen enkel natuurgebied geweest want waar ik liefst heen wou is de weg nog steeds onberijdbaar verklaard. In plaats daarvan leidde mijn weg naar La Fortuna, samen met Nina (28, Duitsland). Ik wou deze toeristische trekpleister oorspronkelijk het hoofd bieden maar we konden nu eenmaal een gratis lift krijgen met twee Amerikanen. De enige prijs die we moesten betalen was het urenlang aanhoren van flauwe moppen, liefst over cocaíne. In tegenstelling tot uw waarschijnlijke verwachtingen waren deze heren rond de dertig en niet 18. Maar Fortuna is niet helemaal voor niets geweest want ik heb er met een leuke gids papegaaien, gifkikkers, een toucan en luiaards gespot. Het eten van termieten heb ik aan me voorbij laten gaan hoewel ze zouden smaken naar wortelen. Helaas hebben we wel de Jesus Christ lizard gemist, de hagedis die toepasselijk over water kan lopen.
Anyways, I will be heading to Panama soon, improving my spanglish on the rest of this trip.
Gelukkige verjaardag aan mezelf!

Muy tranquilo

Costa Rica in een notendop (duppelpunt)
de steden lijken me maar niets, geen cultuur, geen drukte op straat of in de bus dus dat mis ik een beetje na Nicaragua. Dat en de prijzen natuurlijk, iets eten kost hier 3 keer meer en een park bezoeken 10 keer meer. M.a.w. ben ik overgeschakeld op selfcatering en zorgvuldig plannen welke natuurreservaten ik het liefst wil zien. Ook zijn de toeristen natuurlijk anders. In Nicaragua kwam ik haast enkel backpackers tegen en hier is bijna iedereen voor 2 weken op reis, waaronder aan de kust een type jonge Amerikanen die vooral komen drinken en blowen. Gelukkig ben ik nog niet naar de populairste stranden geweest. Tussen het strand en de stad zat ik in Monteverde, een erg pupulaire plaats in het regenwoud. En regenen deed het. Maar mijn liefde voor groen werd er enkel intenser en mijn besef dat mensen per land erg verschillen ook. Ik spendeerde er de dag met een belgisch koppel en het was erg rustgevend met landgenoten. Ik dronk met hen voor het eerst wijn ipv bier of rum, wat goed aansluit bij wat ik mij voorstel mocht ik reizen met mijn familie of andere vlamingen over heel de wereld op reis. Bourgondiers, right. In ieder geval een erg symphatiek koppel en mijn redders in nood toen ik met de bus aan het natuurpark arriveerde en ik mijn geld  vergeten bleek te zijn. Dus jullie kunnen nog steeds gerust zijn, ik ben nog niet veranderd. Alleen wat bruiner dan. En misschien wat socialer. Maar vooral nog steeds erg rustig.
Nu ben ik weer aan het strand maar de golven zijn te hevig voor mijn nog onbestaande skills dus dat wordt geen surfen hier. Eigenlijk ben ik hier aan het wachten tot ik naar mijn volgende bestemming kan, want door de hevige regen van de afgelopen dagen zijn enkele wegen onberijdbaar geworden. Ze verwachten dat het woensdag weer in orde is. Maar met het einde van die regenval is ook het begin van dry season voorspeld.
Alleszins bevalt Costa Rica beter dan wat sommigen me hadden voorspeld. Maar ik bespeur ook al een liefde voor Nicaragua in mijn hart, hihi.
Veel liefde uit Mal Pais.

isla de ometepe

Ik verondertsel dat als je je amuseert internet niet je eerste zorg is. Het blijkt al weer haast een week geleden dat ik hier iets schreef. Om verder te gaan over mijn surfervaringen, die waren erg verwarrend. Voor mij was er namelijk geen twijfel dat ik goofy (rechtervoet voor) ben zoals bij snowboarden, maar de derde dag (toen ik toch maar even voor een leraar had geopteerd) sprong ik plots regular (linkervoet vanvoor) op de plank! Conclusie van de leraar: ik ben een van die 2% switchers of zoeits, namelijk mensen die beide kunnen, maar dat maakt het alleen maar ingewikkelder want nu weet ik niet wat doen! Maar met wat geluk kom ik er wel uit op mijn volgende surfspot, waar die ook mag zijn. Na een paar dagen knoeien en chillen op het strand en in de zee verhuisde ik met Steve (US, Colorado), Resi (Oostenrijk) en Charlie (Fr) naar Isla Ometepe, een paradijslijk eiland in het grootste meer van centraal-Amerika bestaande uit twee vulkanen met daarop blauwe vogels, vele vlinders, apen en meer in het cloudforest. De klim op de vulkaan was eerst haast dodelijk vermoeiend maar na de nodige aanmoediging werd het enkel leuker om door de dichte jungle door modder over de rotsen te klimmen en onder boomstammen heen te wroeten. Enkel liaanslingeren ontbrak aan deze tocht. Onze bikini hadden we helaas voor niets mee want het was net te koud op de top voor een duik in het kratermeer. Maar geen zorg, want de volgende twee dagen werd dat ruimschoots goed gemaakt door luieren met stijve kuiten aan het prachtige meer, heerlijke water, uitzicht op de vulkaan, en rode zonsondergang, genietend van homemade coconuticecream. Iemand al jaloers? Onze laatste avond trokken we met onze fles rum naar een verjaardagsfeestje dat leek op een tienerfuif waarvoor we op straat waren uitgenodigd. De jarige bleek 1 jaar oud te zijn, maar ik verondertsel dat elke reden goed is om te feesten. Met Charlie probeerde ik mijn beste reggeatondancemoves boven te halen, maar ik vrees dat we nooit het niveau van de Nica's zullen evenaren. Zeker niet hoe de jongens zo serieus mogelijk hun machismo ten top voeren.
Maar nu is het alweer tijd voor een nieuw hoofdstuk, Costa Rica. Ik moet nog steeds mijn lonely planet uitpluizen om te weten wat ik hier wil doen. Ik had nu eenmaal veel te veel plezier op Ometepe om daar tijd voor te maken.
Adios!

San Juan del Sur

Na hordes Amerikanen te zijn gepasseerd in Granada, hobbelend in koetsen van hun hotel naar het meer en terug, ben ik nu in San Juan del Sur terechtgekomen en zal ik mij straks wagen aan mijn eerste surfervaringen. Hoewel een jongen van Guatemala mee wou naar hier en me ging leren surfen ben ik hier nu toch alleen want hij had nog niet genoeg armbandjes verkocht om verder te reizen uit Granada. Maar hier aanghekomen kan ik moeilijk zeggen dat ik alleen ben. De hostel is enorm en na een "rooftopbbq" gisteren ken ik al een hoop en zal hopelijk iemand me straks de basics aanleren. Iedereen is het er hier namelijk over eens dat een leraar niet echt nuttig is, dat iedereen het mekaar aanleert. Echt zeker ben ik er niet van maar we zien wel, er zou ook een leraar op het strand te vinden zijn. In ieder geval is dit zowat het tegenovergestelde van de plaatsen waar ik voordien was, met al dit volk in de hostel en veel georganiseerde activiteiten. Dit tegenover mijn super rustige hostel in Granada waar ik het nodige drama mocht aanschouwen van een Zwitserse hartenbreekster die half en half had aangepapt met de Guatemalaan (?) waarna ze de Argentijn van haar vorige locatie tegenkwam en de jaloezie begon. Echt heerlijk om zien, maar ik was wel de enige die het grappig vond vrees ik. Ondertussen heeft de Guatemalaan me ook mijn macramégeheugen opgefrist en me zodoende gratis handenarbeid laten verrichten, maar dat was naturlijk wel een goeie toerist om mijn spaans mee te oefenen.
Sinds gisteren ben ik dan weer mijn Nederlands terug aan het opfrissen want er zitten 3 nederlandse meisjes en 2 Gentenaren. Maar ik spring nog steeds vanzelf over op Engels.
Maar goed, zij die gaan surfen groeten u!
Adios!

Granada

Net aangekomen in Granada en plots wordt ik omringd door hordes Amerikanen. De stad lijkt me heel mooi (heel koloniaal) maar de nicaraguaanse sfeer lijkt dan weer wat zoek. (Wat kan ik toch kritisch zijn.) Maarja, ik kom dan ook van Matagalpa waar ik een uitstekende tijd heb gehad. Een levendige stad tussen de bergen met een heerlijke hostel waar ik me kostelijk heb geamuseerd met Nick (Ierland, 33j, reeds 15maand onder weg), Stacey (Australië, 23j, 5maand) en Anette (Canada, +-40, 1maand). Met de laatste 2 ging ik de laatste dag naar een mini-chocolate-factory net buiten de stad waar we een spaanse rondleiding kregen. Dit zorgde achteraf voor geweldige hilariteit want allen hadden we totaal andere verhalen begrepen die achteraf gezien nergens op slaan. "Hij was toch op zoek naar paddestoelen toen hij cacao vond?" Helaas hierop geen antwoord op de site (Castillo de cacao).
Buiten deze lieverds was er plost ook een bende Amerikanen van het "peace korps" ofzo die allemaal wat overenthousiast waren. Met als gevolg dat het hostel bevolkt was met mensen van heel de wereld maar toch allemaal met engels als moedertaal...ik vind dit een beetje gek.
Nu ben ik vooral benieuwd hoe granada zal uitpakken en krijg ik zin in de zee... en eskimo-ijs... en meer maracujasap.........
Adios!

Matagalpa

Aangekomen in Matagalpa via een helse busrit met massa's haarspeldbochten. Onderweg kon ik toepasselijk het bordje "restaurante los Alpes" waarnemen. Ondertussen ook moeten overschakelen op flessenwater...
Maar het is hier wel cool. Een grote, ietwat modernere stad met loungy koffiebars en iets rijker uitziende huizen. Hier heb ik dan ook gisteren mijn hart opgehaald bij een Italiaans restaurant waar ik me tegoed deed een een geweldige pasta met broccoli en zowaar vond ik vandaag zelfs weer broccoli in een comedor (typisch goedkoop eetplaatsje): I love veggies!! Wat een deugd na enkel rijst met bonen en kip of zachte kaas. Ik zit hier trouwens al een tijdje op "el route de café" dus dat laatste zit wel snor. Helaas nog steeds geen toeristen te bekennen als ook Matagalpa Tours mij gisteren vertelde dat er geen tours zijn dit weekend want er zijn nog geen toeristen opgedaagd. Maar ondertussen zit ik hier wel op mijn gemak in een ietwat krakkemikkig kamertje met weliswaar goed uitzicht en een heel goed bed voor 2,5euro per nacht!
Toen ik gisterenavond een toertje door de stad maakte kwam ik langs een soort openlucht cultureel centrum waar blijkbaar elke vrijdag gratis optredens worden gehouden. Het ding zat vol tieners en om 19u stipt begon er iets wat ik best kan omschrijven als een soort schoolvoorstelling. Achtereenvolgens brachtten tieners dansen, poezie en zang, waaronder een charmeur die Enrique Iglesias' nummer één hit "Enamorado de tu" (voorbehoudens mogelijke fouten) ten berde bracht terwijl hij een meisje uit het publiek diep in de ogen keek en een absoluut hoogtepumt toen 5 jongens in real boysbandstyle perfect synchrone pasjes uitvoerden met een zo groot mogelijke cool op -jawel- muziek waaronder ik 2unlimited en MC Hammer herkende! Ik was misschien alleen maar moest me inhouden van het lachen! Desalniettemin zitten de grooves hun wel in het lijf, iets wat van de gemiddelde westerling niet gezegd kan worden.
Wel heb ik besloten van mijn centraal gelegen positie in Nicarague gebruik te maken om van plan te veranderen en zal ik mijn weg terug vervolgen langs de westkust ipv het verlaten oosten op te gaan. Mijn volgende post komt dus wellicht van Granada, naar het schijnt de mooiste stad van Nica!
Ohja, de jongen die mijn kamer kuist wist me te vertellen dat er twee dagen gelden twee blanken uit Miami waren en is heel nieuwschierig naar alle blanken in Nica. Ik vraag me , geheel terzijde, af wanneer hij zal beseffen dat hij homo is. Best een grappig geval dus.
Tijd voor meer koffie!

Miraflor

Gisteren in een hotelletje ingecheckt in San Rafael del Sur, een of ander dorp met twee grote kerken. Ik ben weer de enige toerist, hopelijk blijft het zo niet doorgaan. In Esteli had ik ook al een hele dorm voor me alleen... Misschien moet ik toch maar eerst de westkust wat afschuimen waar het nu drukker is, hoewel er van het regenseizoen niets te merken valt. Eergisteren heb ik alleszins wel een prachtige dag gehad in Protected Area Miraflor, alwaar ik 24u bij een familie was. Ze waren super vriendelijk en het eten was heerlijk.Ik heb er mee helpen koken en letterlijk een steentje bijgedragen bij de versteviging van de weg (die was weggespoelt door de hevige regenval van een paar weken geleden) en s middags brachten de zusjes (11j en 17j) me naar een bescheiden waterval waar we verkoeling zochten van het frisse water en keitjes probeerden ketsen. Om 6u is het hier steeds donker en dan is er daar in de bossen en weilanden niets te doen dus tegen 20u lag iedereen in bed om om 5-6u weer op te staan, dan wordt het weer licht. Ik genoot er in elk geval enorm van de stilte en natuur.
Enfin, we zien wel waar ik terecht kom, ik ga op deze manier in ieder geval heel snel vooruit, in 2 dagen ben ik waarschijnlijk in matagalpa waar het weer wat bruisender zal zijn maar ook lawaaieriger. Maar de omgeving is prachtig, das ook al wat. En ik heb gisteren relatief kalm kunnen reageren op het bezoek van 2 reuzekakkerlakken die de vrouw van het hotel met insecticide, bezem en schoenzool te lijf is gegaan. Victorie!
Straks neem ik de bus naar jinotega, benieuwd of ik daar iemand tegenkom.

ps: Nee, ik kan mijn fotos echt niet uploaden. Ik vind het zelf vervelend dus zwijg me erover!

bijna op weg

Zaterdag ben ik naar El Corinto geweest, een heel lief, kleurrijk en groen havenstadje met het meest hilarische centraal plein! Het kan zeker tippen aan contrexville (wat mijn familie zal begrijpen). Kriskras door elkaar hebben ze er een monument van de revolutie, fonteinen met vissen, een enorme klok op een paal, een locomotief en een grieks getint pavelioen neergezet! Ohlala, dat maakte het nog beter dan het al was. Lekker vis gegeten aan het strand en overal extreem aangegaapt heel de tijd want toerisme lijkt er amper te zijn, evenals werk hoewel het een haven is! Alleszins was het vast een goeie oefening om me voor te bereiden op mijn reis want op de heenbus wou de jongen die het geld ophaalt (en Corinto Corinto Corinto roept) met mij vis gaan eten en toen ik een fietstaxi nam van het busstation in leon naar me thuis vroeg de fietser of ik iets met hem wou gaan drinken. En zo proberen ze allemaal weleens, wel steeds zonder opdringerig te zijn.
Vandaag is mijn laatste dag in Leon en toevallig zijn er ook wat feestjes vanavond. De Duitsers hebben me uitgenodigd bij een homeparty en de quetzaltrekkers ook want ook daar vertrekt iemand morgen om zijn reis verder te zetten, helaas naar de andere kant van het land. Ik kijk er alleszins erg naar uit om rond te trekken. Mijn eerste stop morgen zal in Esteli zijn, alwaar het ook iets frisser is ( wat heeelemaal niet erg is want het is hier in Leon zelden onder de 30graden)
Gisteren heb ik trouwens de raarste Amerikaan ooit ontmoet! Hij was al een week in leon, verbleef op een groezilige plaats die hij geweldig vond omdat het er zo rustig is (hij is er de enige gast), kan geen spaans, had nog niemand ontmoet, neemt overal de taxi heen omwille van zijn knie (maar volgens mij is hij gewoon lui) en had zodoende al een hele week met nog niemand gesproken en was dus nu aan het proberen op straat gringas (noord-amerikanen) of andere chellos (blanken) aan te spreken. Ik kon me zijn nood tot spreken voorstellen dus gingen we iets drinken maar die ket was dodelijk saai. Ik weet nog steeds niet wat hijn hier komt doen want het enige dat hij al gedaan had was muziek luisteren op zijn kamer en "s avonds leert hij spaans", en toen liet hij me een blaadje zien met zo'n 40 woorden die hij had opgezocht in zijn woordenboek. Hij was zo eenzaam dat hij met me mee naar esteli wou reizen maar ik heb vriendelijk bedankt en ben vertrokken. Hij zei dat hij muzikant was en deed me dan ook denken aan een jongere variant van ... Johnson ,ik ben zijn voornaam kwijt, maar je weet wel die bekende autist met vreemde kinderlijke liedjes.
Anyhow, mijn nederlands begint al vreemd te klinken en mijn spaans is op het niveau dat ik mijn plan kan trekken dus dat lijkt me prima. Vanochtend dan ook afscheid genomen van Gloria na de laatste les, mocht iemand spaans willen leren in Nicaragua is zij dé vrouw!
Nu wens ik mezelf een goede reis en jullie een zachte winter.
Adios!

Loco

Helaas lieverds, foto's uploaden lukt me nog steeds niet, ik vergeet dan ook steeds om een ander internetcafe op te zoeken. Maar om het wat te beschrijven: de patio van mijn huis met bananenbomen en was die er tussen hangt is fijner dan de botanische tuin die ik gisteren bezocht. Wat een teleurstelling was me dat! En de lonely planet was er nochthans enthousiast over, maar het is er groen en er staan redelijk oninteressante bomen en er vloog een dikke kever rond. Dat was het zowat. Het enige coole: plots stond er een bambi voor me op het pad!  Dan is dwalen in Leon beter: kleurige, weliswaar erg versleten huisjes zonder verdiepen en de kerken die er overal tussen opduiken met steeds veel mensen op straat die hun kaas of zakjes water proberen te verkopen.
Maar vooral zijn woensdagnacht de verhalen over de jongens hier bevestigd toen de erg lieve maar lelijke Jaime die ik een paar keer ontmoette mij (in half dronken toestand) vertelde dat hij helemaal beverig wordt als hij bij me is en ik (eveneens in half dronken toestand) niet anders kon dan lachen want dat had ik al van dag 1 zien aankomen. Volgens hem is het niet omdat ik blond ben, wat natuurlijk kan want ik ben nu eenmaal erg leuk, maar hoe dan ook verwacht ik dat dit niet de eerste keer zal zijn.
Voor de rest ben ik nog steeds dezelfde, niet dikker of dunner, maar ik lijk wel gegroeid tussen al deze mensjes. Hier naar een concert gaan moet zooo leuk zijn, lekker over iedereen heen kijken!
En Ligia kookt steeds heel lekker voor me: quesillas, roerei of rode bonen als ontbijt (+fruit voor mij, omdat ik dat graag eet), sla, rijst, groente en vlees smiddags en dingen met de restjes 's avonds. Ze vertelde me weliswaar dat ze me afwisselender eten geeft dan zijzelf, want ze zweren hier nu eenmaal bij rijst met bonen voor diner en ontbijt. Deze dingen steeds vergezeld met erg gezoet en aangelengd sap. Ik wordt verwend.
Ondertussen ben ik ook de heerlijke geneugten van stromend water weer aan het inzien want dat valt hier regelmatig uit (of hij zeg je dat voor water), zodoende wachtte ik vanmiddag een hele tijd op water om a)te drinken !Yes, I can drink the tapwater¡ b) mij te douchen, c) mijn tanden te poetsen... Gelukkig heb ik gisteren mijn boek gewisseld in hostel ViaVia voor "de onvergetelijke verhalen van Roald Dahl", maar stiekem ben ik begonnen in memoires of een geisha wat ik bij me had, kwestie van me even te desorienteren (Ik vind het trema niet op mijn toetsenbord) om de wachttijd op water door te brengen.
Ook ben ik insectjes achter glas gaan bekijken. Deze insectjes bestonden uit torren ter grote van een vuist en vlinders ter grote van een gestrekte hand. Deze zou ik graag in voorgaande volgorde absoluut niet en heel erg graag in real life zien. Wees al maar jaloers Athos! Maar de kolibri in de tuin is ook al mooi in afwachting tot die prachtige blauwe fladderaars. Ik was wel de eerste sinds 20 dagen die het entomologisch museum bezocht, zodoende ik moest aanbellen en er toen een slaperige vrouw mij het kamertje binnenloodste waar de kaders gestapeld lagen. Aaaah, Nicaragua!
Morgen zal ik eindelijk mij er eens toe zetten om een andere stad en een kustplaatsje te bezoeken en hoewel Jaime graag zoveel mogelijk tijd met mij wil doorbrengen ga ik toch maar alleen.
Here I come Chinandega!

week 3

Ohlala! Net een heel weekend regen achter de rug gehad! Dan maar in plaats van een dorpje te bezoeken naar de quetzaltrekkers geweest alwaar ik verwend werd met verhalen, koffie en applecrumble. 's Avonds gingen ze weerwolven spelen wat ik helaas moest skippen want ik had mijn huiswerk tegen vandaag nog niet gemaakt. Want ja, zo gaat dat hier. Het is veel werk om 6 werkwoordsvormen op 2 weken onder de knie te krijgen!
Donderdag was ik met mijn broers en hun vrienden op cafe geweest wat een heel erg leuke avond was, Iedereen deed ook goed zijn best zich verstaanbaar te maken. Grappig genoeg betrof het bijna allemaal burgerlijk ingenieurs wat me nogal deed denken aan gent en mijn burgies aldaar, haha. Hier kreeg ik ook het verbijsterende nieuws dat mijn oudste broer (26) samen is met een meisje uit gent die in mei in dit gezin verbleef! Over 2 maanden, als hij genoeg gespaard heeft, gaat hij haar daar bezoeken! Crazy!
Vrijdag was het el dia de la virgen de la merced (de patroonheilige van Leon) en kwam heel het dorp heel de dag achter een mariabeeld door de straten lopen onder hels lawaai en in de gietende regen. Blijkbaar regent het elk jaar op deze dag en dus is Maria al voorzien van een plastieken afdak. Best grappig allemaal.
Nu is het eindelijk opgeklaard en ga ik me maar weer aam een wandelimg wagen.
tot later!

C

2de week

Ik ben hier nu anderhalve week en intussen heb ik het gevoel dat ik Leon al op mijn duimpje ken. Verloren lopen is haast onmogelijk want alle straten staan recht op recht met de cathedraal in het midden. Om even een snuifje Managua (de hoofdstad) mee te pikken ging ik gisteren mee met mijn lerares Gloria die er kleren moest kopen voor haar 2dehandswinkel. Hoewel ik maar even met haar in de stad ben geweest ben ik blij dat ik daar niet zit. De armoede druipt er vanaf en een aardbeving in 1972 heeft elk spoor uit het verleden gewist. Er lijkt geen centrum, geen schoonheid, geen toerisme,... Ik begon me hier serieus vragen te stellen over de regering.
De tovht heeft me wel vertrouwen gegeven in het openbaar vervoer. Het is even je weg zoeken want er zijn nergens aanduidingen dat er een bushalte ofzo is maar eens je het weet is het simpel en goed.
Zondag ben ik met quetzaltrekkers (een touroperator die zerkt met vrijwilligers en het geld aan een project voor straatkinderen schenkt) naar Ciero Negro geweest, de jongste vulkaan ter wereld. Ook een heel lelijke vulkaan bestaande enkel uit zwarte as van de uitbarsting zo'n 10 jaar geleden, maar op de top een prachtig uitzicht! Ik had jullie graag een foto meegegevn van mij en mijn engelse en schotse compaan die gehuld werden in een oerlelijk knalgeel "veiligheidspak" om daarne met een sandboard naar beneden te sleeen. Ik heb ook geprobeerd ervan te boarden (staand) maar ik ging enkel rechtdoor :)
Het was grappig en de Schot en Engelse waren heel leuk helaas trokken zij de dag erop al weer verder.
Dat is een beetje ambetant, als ik iemand leer kennen is het meestal maar voor even.
De mensen zijn hier trouwens erg lui, als ze niet werken of koken liggen mijn ouders heel de dag in hun bed tv te kijken, ik kan me niet voorstellen dat ik zo zou leven. En zij hebben dan al werk!
Hopelijk hoor ik vanavond iets van de amerikaanse die hier op een winkel let (getrouwd met een Nica), anders zal mijn boek* (dat trouwens perfect aansluit bij hoe de mensen hier denken en leven) snel uit zijn!
* 100 jaar eenzaamheid, Carlos Garcia Marquez

Stuur me een eens een mailtje ofzo over jullie reilen en zeilen, dat vind ik leuk te lezen tussen al dit spaans en koeterengels!
xx

warm

oei, ik had wat foto's en een filmpje op mijn gsm staan maar de computer herkent het niet. Volgende keer eens proberen met mijn fototoestel en hopen dat dat beter gaat!
Vandaag is voor het eerst snikheet. Dat belooft voor vanavond want ik ging uitgaan met een troep duitsers. En ik die dacht dat Hollanders overal zaten! Gisteren nam Hairo (mijn 'pa') me mee naar een feest van zijn duitse vriend. Alleen bleek hij die duitsers helemaal niet te kennen, die Hairo toch! Maar ik heb me goed geamuseerd en zie hopelijk een aantal vanavond terug, voor meer salsa en een beetje overheerlijke flor de cana! Het zijn eigenlijk de eerste mensen die ik heb ontmoet. En waar ik degelijk mee kan praten.

Woensdag ben ik met mijn familie naar het strand geweest. Echt mooi is het er niet met het donkere zand maar het water is zalig. Helaas spreekt de pa wel heel de tijd engels met mij en is erg vermoeiend met zijn accent en flauwe moppen! Langs de andere kant is het fijn dat ik hem versta en hij mij.

Ik ben wel blij dat ik spaans leer maar tegelijkertijd hoop ik zo snel mogelijk te kunnen rondtrekken. Voor meer avontuur! Ik voel me hier wel érg op mijn gemak! Gelukkig weg maar :)

aangekomen

Dag belgen!

Eergisteren heel laat aangekomen in Léon. 00u locale tijd, 8u 's ochtends belgische tijd? Ik zit dus met een serieuze jetlag! De familie waar ik logeer is super vriendelijk en ze kunnen een beetje Engels. Toch kan ik niet wachten tot ik degelijk spaans kan want cummuniceren is heel moeilijk, ik haal wel 4 talen door elkaar!
Volgens mijn lerares Gloria kan ik mijn plan wel trekken in 10 dagen, maar dat lijkt me nogal optimistisch! Laten we hopen!
Vandaag is het nationale feestdag maar ik heb de optocht gemist want ik had les. Maar over 2 dagen is er nog een nationale feestdag, haha, die Nica's toch! Blijkbaar 2 bevrijdingen te vieren! Ohja, en de aarde gaat om zeep 21 december 2012 dus pas al maar op!

Mijn familie bestaat uit Ligia, haar man, haar 4 zonen (tussen 6 en 24j of zoiets, groot verschil dus), twee oma`s en twee honden. De ene oma kuist aldoor en de andere beweegt niet meer. De honden zijn braaf maar hun vuile poten zitten op al mijn kleren! Ik heb er mijn eigen kamer met daarin een kast en een ventilator en een bed waar ik nét niet inpas. Desondanks al heerlijk geslapen.

hopen dus maar dat mijn spaans snel vorderd en dat ik snel gewend ben aan al die rijst en bonen!

Spoedig ben ik er weer met meer. Ik zal proberen wat warmte naar jullie te blazen!

Adios!

PS.: nieuw telefoonnummer: +505 88136082

FAQ

- Ik vertrek zondag 12 september in de ochtend.
- De eerste maand volg ik spaanse lessen en verblijf ik bij een gastgezin in Leon.
- Je kan me nog zien, rond 8 september, wanneer ik iets zal organiseren voor mijn vertrek.
- Er is in de zomer 8uur tijdsverschil, 7uur in de winter.
- Ze eten daar veel rijst en bonen.
- Ik verblijf er buiten het regenseizoen en het is er steeds lekker weer!
- ...

Blog

Chloé heeft een blog!