Cambodja

Dit schrijven gebeurt op mijn laatste avond in Cambodja. Ik begon dit land 3 weken geleden te verkennen tussen het toerisme en eindig nu tussen de Khmers.
Ongeveer en week geleden nam ik de boot van Batambang naar Siem Reap (alwaar o.a. de tempels van Ankor Wat te bezichtigen zijn) op aanraden van enkele andere reizigers. De eerste 4 uur op de boot leek dit een perfecte keuze. Van op de rivier zagen ik en reisgezel Soraya de achterkant van Cambodja. Mensen wassen, plassen en wvissen in de rivier en wonen op paalhuizen langs de oever. Het is er bezaaid met vuil en armoede maar desondanks zag het er prachtig uit. De houten hutjes met het oorspronkelijke leven van overleven werden tentoongesteld. Helaas waren de volgende 5uur na de lunchstop (ook op de oever) niet gemaakt voor onze westerse konten. Er kwamen wat extra passagiers op de boot en ik kon me bijgevolg geen centimeter meer verroeren op mijn houte bankje. Plus een stijve nek van achterom proberen kijken naar het landschap. 5 lange uren... De dag erop vertelde Lisa ons dat zij op een boot zat 1 dag eerder waarop je kon rondwandeling en op het dek zitten. Er was zelfs een trap! Enfin, we hebben het overleeft maar ik voel het nog steeds. Aangekomen verwenden we onszelf op een hostel met zwembad, airco en warme douche, mijn luxueuste crashpad tot nog toe.
Siem Reap staat buiten startplek voor tempelbezoeken ook bekend als partytown. Maar 1 nacht in de oorverdovende bars (Temple & Ankor What?, jaja) leek me al snel voldoende en de tweede dag in de stad moesten we vroeg naar bed voor de zonsopgang in Ankor Wat. Ik moet zeggen: ik was teleurgesteld. De zon komt op langs de achterkant van de tempel waardoor je enkel de contouren kan zien en niets van de details. Het was pas toen ik in de namiddag terug langs deze tempel kwam, dit keer met de zon van de goeie richting, dat ik zijn grootsheid en waarde kon zien! Een knap bouwwerk! Om alle tempels te bezichtigen kan je kiezen tussen een 1, 3 of 7dagenpas en Soraya en ik waren tevreden met de eerste optie. Na 12uur rondfieten op het terrein en vele 11de eeuwse bouwsels te hebben bezocht was het wel welletjes geweest. We hadden na het opstaan om 4uur 's ochtends zelfs geen zin meer om een half uurtje langer te blijven voor de zonsondergang. (Ik moet wel eerlijk zeggen dat we tussen 12 en 3pm een rustpauze aan het meer hadden ingeplant). Doch was het een waardevolle dag! Nadat we nog wat oude bekenden hadden opgezocht en ik met de schijterij zat besloten we de overtoeristische stad snel weer te verlaten met een in der haast geboekt ticket naar Phnom Penh. Weer aangekomen in de hoofdstad moesten Sorayas en mijn wegen elkaar uiteindelijk scheiden. We eindigeden met een lekkere pho (noedelsoep) op straat als ontbijt en met een zelfde horloge van de markt bij afscheid.
Ondertussen was mijn plan om even alleen te zijn al anderhalve maand aan het mislukken. In Kratie, mijn volgende bestemming, was er geen hostel dus zou dat wel lukken. Ik stapte welliswaar van de bus en meteen vroegen twee meisjes of ik alleen was en misschien ook een kamer wou delen met hen. Allee, vooruit dan maar! Het leven kan toch moeilijk zijn! :) We hoorden sanderendaags fietsen en bezochten een super chill eilandje in de Mekong en aten weer eens onbekende vruchten en struinden door stad en markt. Weinig toeristen hier. Echt Cambodjaans. Nu, in Ban Lung, zijn er nog minder toeristen en is het helemaal "local". Exact wat ik had gemist tijdens de rest van de rit door dit land. Ik fietste vandaag en gisteren met Johanna (Duitsland) naar een prachtig, woudomgeven meer en 2 bezwembare watervallen en genoot van de workout op de gemele bakskes over zandwegen op en neer en van de vele "hello's" van kinderen die ik moest beantwoorden en van de moeilijke communicatie met niet-engels-sprekende Cambodjanen. Terug in de hotelkamer wasten we elk denk ik een kilo rood zand van ons lijf, in onze gezichten gewaaid door passerende vrachtwagens van de rubberbomenplantage. Maar deze roestrode kleur van de grond maakt het landschap hier als geen ander dat ik al zag in Azie en zorgde zelfs voor een herfstsfeer (ondanks de hitte) daardat ook alle bomen en planten langs de weg roodbruin waren van het opgewaaide stof. Wat weg ik, bomen en planten? ALLES was roestbruin langs de weg!
Morgen steek ik de grens over naar mijn zevende land: Laos! Elke keer weer spannend!

Even op adem komen

Cambodja gaat voor mij als een trein. Zo'n twee dagen per plek, volgestouwd met bezoeken aan tempels, busreizen, sociale verbroedering en nog veel meer. In Phnom Penh deden we niets dan rondlopen en bezichtigen, 's avonds wat pintjes drinken en 's ochtends weer vroeg uit bed voor een drukke dag. Na een rit van de hoofdstad naar Batambang (6u) werden we aan de bushalte overrompelt door tuktukchauffeurs. 1 gelukkige beloofde ons naar het hotel te brengen voor 50 dollarcent. Hij wist natuurlijk al dat hij ons een toer voor de volgende dag ging verkopen, maar wij nog niet. Helaas was er geen weerstaan aan deze super lieve 23jarige Cambodjaan. Na kort overleg besloten we vanwege zijn vriendelijkheid en goede engels in te gaan op zijn aanbod. Voor 6USD elk zou hij ons een volledige dag mee op sleeptouw nemen naar de highlights uit de omgeving en ons de nodige informatie verschaffen.De volgende dag bleek een perfecte. Eerst gingen we naar een dwaas klinkende bamboetrein maar dit was super leuk! Het is gewoon een bamboe vlot op rails met een motor en sjeest razendsnel als een rollercoaster naar het 1ste station. De hobbelige rails werden ons aangeprezen als "free massage". Trouwens ongelooflijk wat je hier allemaal gratis kan krijgen in zuidoost-Azie. Eerder werd me al "gratis zwemmen" beloofd (in een waterval) en heel veel "gratis wifi" en veel andere onzin die me nu niet te binnen schiet. Maar de bamboetrein overtrof dus onze verwachtingen.
Erna beklommen we een berg naar een 11de eeuwse tempel -wellicht een mooi voorsmaakje voor Ankor Wat- en een Killing Cave waar de beenderen zijn verzameld van nog meer slachtoffers van het Khmer Rouge regime. Deze ook op een berg. Hierna besefte ik dat ik dringend weer aan mijn conditie moet gaan werken.
De avond voor onze dagtrip waren we met ons gat in de boter gevallen. We passeerden een gezellig restaurantje en de eigenaar kwam vol enthousiasme naar ons toe. Gratis eten en drinken voor iedereen want we zijn vandaag opengegaan! We aten fantastische curry en dronken zowaar champagne! Het enige wat deze sympathieke duitsers verwachtte was een mooie tip voor zijn keukenpersoneel. Het werd een bijzonder gezellige avond met felle discussies over het ontstaan van de mensheid, haha.
Tussendoor geniet ik erg van de landschappen. Cambodja is erg plat maar erg mooi met vele groene rijstvelden met palmbomen ertussen en de simpele hutten van de toch erg arme bevolking. Wat die bevolking betreft hoop ik dat mijn verwachtingen kloppen en dat de toekomst er beter uit zal zien. Van wat ik hoor zijn de scholen nu behoorlijk goed, maar de meeste volwassen lijken me niet al te snugger. Ook dit is niet hun fout maar die van de Khmer Rouge die iedereen met enige vorm van educatie en diens kinderen vermoordden omdat ze een bedreiging konden vormen voor de Khmers voortbestaan.Wat dan weer wel fijn is is hoe vriendelijk iedereen is en dat ze je niet allemaal in het zak willen zetten zoals de Vietnamezen. Maar ondanks deze natuurlijke schoonheid moet ik ook vaststellen dat er niet bijzonder veel te zien is. Ankor Wat is natuurlijk de grote toeristische trekpleister en voor de rest is het zoeken naar plaatsen om te bezichtigen. Zo is bijvoorbeeld Sihanoukville enkel goed om te feesten. En Kep enkel bekend om er van zeevruchten te smullen. Trekpleisters kunnen bijvoorbeeld een zoveelste Big Buddha op een berg zijn. Misschien ben ik al te verwent. Maar de sfeer is nog steeds fantastisch, het weer warm, het uitzicht mooi en het gezelschap goed!
Enfin, vandaag besloten ik en Soraya (de 2 laatst overgeblevenen van onze Kampotbende) helemaal niets te doen. 3uur koffiesippen, Achterstallige dingen opzoeken op de computer en onbekende vruchten proberen staan op het programma. Heerlijk.

Stouw die scooters vol!

Facts:
- Maximum tot nu toe gezien op 1 scooter: 6 personen.
- Max in 1 tuktuk: 10 personen
- beste eten : Vietnam en Thailand
- goedkoopste pint: Vietnam, 15cent
- Beste boek tot nu toe: The White Tiger (aanrader)
- Meeste nieuwe vrienden: Engeland (vreemd, ik weet het)
- Mooiste eilanden: Thailand
- Vriendelijkste mensen: Maleisie
- Aantal foto's waar ik op sta met locals: ontelbaar!

Een nieuw verhaal is alweer begonnen. Ik ben in Cambodja en heb nog steeds een fantastische tijd, reizend doorheen zuidoost-Azie.
Na bijna 2 weken op stap te zijn geweest in Vietnam met enkele partypeople (ja, dat zijn vooral de Engelsen) had ik nood aan wat peace and quiet. Ik arriveerde hiervoor in Cambodja meteen op de juiste plek, namelijk Otres beach, een prachtig strand met enkel relaxte guesthouses en bars. Het enige dat ik er miste was couleur locale. Geen streetfood, geen lokale bevolking, enkel een rij hostels met buitenlandse uitbaters. In Done Right, de ecohostel waar ik verbleef werd ik verwelkomt door de sympathieke Zweedse uitbater, sinds 2 jaar al in Cambodja. Blijkbaar is het erg gemakkelijk om hier een bussiness te beginnen. Je betaalt gewoon wat voor een werkvisum en dat is alles. Ik heb niet de indruk dat de Cambodjanen veel kaas hebben gegeten wat betreft goede beleidvoering. Iedereen doet maar wat.
Na 2 dagen rust verhuisde ik naar Shihanoukville een beetje verder waar Betty verbleef. Deze partyspot was meer dan ik aankon en ik voelde weinig interesse om er te gaan feesten in de vele vuile bars met de vele weinig interessante zuipschuiten. Maar het geluk was aan mijn zijde. Toen ik na twee nachten de bus nam richting Kampot besloot ik me bij 4 andere reizigers te voegen om samen een tuktuk te delen naar een guesthouse grenzend aan de rivier. We kwamen aan op een prachtige plek en genoten direct van een dip in het frisse water. Een andere plus was de uitbater. Olly is een Antwerpenaar en het was heerlijk om na 3 maanden een klapke te doen met iemand met een plat Antwaarps accent. Vanaf dat Olly plat begon te praten begrepen de nederlanders er geen woord meer van. Leuk. Tevens was het groepje van zes dat zich gevormd had in de hostel/ aan de bushalte een fantastische verademing. We kwamen erg goed overeen en waren allen blij het feestgedruis van Sihanoukville te hebben verlaten en een degelijk gesprek te kunnen voeren. Of was dat enkel mijn verademing?
We peddelden rechtstaand op het water en de volgende dag huurden we scooters voor een verkenning van de omgeving. Al onze paden zouden de volgende dag scheiden maar wegens ons vele plezier werden we uiteindelijk op 1 na overhaald om samen naar rabbit Island te gaan, 25minuten van de kust. 2 dagen van pure relaxatie deden me deugd, maar dag per dag verloren we een deeltje van de groep vanwege krappe reisschema's. Ariel aka was de eerste om af te vallen. Deze Argentijn was hilarisch! Hij sprak exact zoals Borat en leek er een beetje op ook. In Phnom Penh verloren we ons duitse makker aan Bangkok en nu schieten Soraya (Nl), Lisa (Nieuw-Zeeland) en ik nog over. Gisteren was een zware dag voor allen. We bezochten het museum van de genocide en erna de Killing Fields en kregen zo een inzicht in de gruwelijke en vooral racente geschiedenis van dit land. Het lijkt een wonder hoe hersteld alles al lijkt na 4 jaar van massamoorden door de Khmer Rouge.
Omdat ik nu samen reis met deze twee fijne meiden gaat het reizen weer een pak sneller met zowat 2 nachten per plek. Morgen reizen we alweer verder naar de volgende spot, Batambang, om vandaar de boot te nemen richting Ankor Wat, het 8ste wereldwonder. Het leven hoeft echt niet saai te zijn!

Oh Vietnam!

Na te hebben genoten van Hoi An, ondanks de slechtste hotelkamer tot nog toe (het dak lekte, we konden amper rechtstaan en er was geen pompbak) maar MET zwembad, reisde ik nog steeds met Betty verder naar Nah Trang. Na al onze privekamers keken we er beiden naar uit nog eens een dorm te delen met wat hopelijk leuke onbekenden. En we vielen met ons gat in de boter. 's Ochtends aangekomen maakten we na een dutje (nachtbussen zijn geen ultieme slaapplek) kennis met 3 amusante jongens uit de 3 engelssprekende uithoeken van de wereld (UK, USA en Nieuw-Zeeland). We vertrokken meteen samen naar de spa voor een modderbad en meer waterpret en gingen later feesten. De volgende dag huurden we scooters om naar het langste strans van Vietnam te gaan, vonden er een geweldige shack, en erna gingen we feesten. De volgende dag spendeerden we op het strand van Nah Trang. Erna gingen we feesten. Dag 4 wandelden ik en Betty door het niet-toeristische deel naar een tempel en terug. Feesten. Weer een dag op het strand. Doodop. Toch uitgaan. Zover een erg cultureel deel van mijn reis. Het leven in Nah Trang woog na 5 dagen al erg zwaar en ik besloot dat het tijd was te vertrekken. Ik wou naar de bergen voor wat verfrissing, maar Betty besloot rechtstreeks naar Saigon AKA Ho Chi Minh City te gaan. Alzo scheidden onze wegen hier tijdelijk, maar wat vrijheid werd me niet gegunt. Met Dan en Matt in mijn kielzog bracht de bus ons naar de koele central highlands door een preachtig landschap. Het verschil met Nha Trang kon niet groter zijn. Elke bar sloot om 23u en daar waren we blij om. Of ik toch.
Zonder veel interesse van mijn kant boekten de jongens een abseilingtoer voor ons drieen en 2 australische meisjes. Het was iets tussen canoening, rapellen van rotsen en door watervallen en springen van rotsen. We gingen zelfs door een zogenaamde washing machine en een paar natuurlijke glijbanen. Het was een erg goede toer, zeer entertainend, maar ook eng en vermoeiend. Ik deed het haast in mijn broek om door de waterval maar beneden te wandelen, enkel vertrouwend op armspieren (onbestaande in mijn geval). Maar het was een goede ervaring en ik ben blij dat ik overhaalt was om mee te gaan. Dag 2 vonden we een Easy Rider die ons per moto de omgeving zou laten zien. Ik was blij dat ik achterop de sterke moto zat want de jongens hadden moeite de gids bij te houden doorheen de haarspeldbochten op hun scooters.
We bezochten een koffieplantage en flowerfarm. Blijkbaar is vietnam nu producent van de meeste koffie na Brazilie. Of was het de beste? Maar het interessantste was de zijdefabriek waar de zijde van rups tot sjaal werd gesponnen. Dan was het tijd voor rijstwijn: letterlijk een bamboehut met 20 tonnen fermenterende rijst erin. Wijn in een understatement met het afgewerkte product van 55%. De zoete, warme sojamelk die zijn geur verspreid in de koude nachten van Dalat smaakte me een pak beter. In Saigon ontmoette ik Betty weer en brachten we het culturele niveau van de reis weer wat op peil met een flinke dosis geschiedenis maar ook propaganda betreffende de oorlag met Noord-Vietnam en de horror van de Dioxinegassen die de Amerikanen over het land verspreidden.
De moeilijkste taak in Saigon was nog rap al mijn favoriete Vietnamese eten vinden en verorberen voor ik het land uitging. Ik dellde sommige van deze pleziertjes met Matt die gewoonlijk in restaurants eet en die pas in deze laatste dagen van Vietnam het fantastische straateten ten volle leerde waarderen. Silly boy!
Mijn laatste dag voor het vervallen van mijn visum besloot ik een toer te boeken naar de Mekongdelta. En ondanks de schoonheid van de eilanden die ik bezocht was het toch het slechtste wat ik ooit deed. Ik voelde me een 90jarige toerist die haast bij de hand werd begeleid van touristtrap tot touristtrap. Maar oke, fair enough, nog nooit was ik zo blij terug "thuis" te zijn in Saigon bij de boys.
Nu ben ik in Sihanoukville, Cambodja waar het erg toeristisch is maar erg chill met heet weer en mooi strand, lekker eten, vers fruit,... Alles wat je kan wensen na 5 dagen in de drukte van een stad.

Onderweg met Betty

Met enige spijt was het een dikke week geleden tijd om Hanoi te verlaten. Ik vond Betty (UK) terug die ik in Sapa ontmoette en wie mijn slachtoffer was voor een trip naar Halong Bay op eigen houtje. Het plan was simpel: we moesten enkel een locale bus nemen naar Halong City en van de haven daar een ferry om 1PM halen. Hoe zou dit zo moeilijk kunnen zijn? Maar alle informatie die we vonden op internet was miniem en de locals beweren allemaal dat het niet kan ("You have to book a tour!"). Wel, ze hadden min of meer gelijk. De bus vertrok te laat en deed er 5u over ipv 4u waarna een taxi ons (ondanks ons duidelijk verzoek) ons aan de verkeerde haven afzette en de tweede taxi die we namen deed hetzelfde! Maar dit keer gelukkig dichter bij. Hoe dan ook, de ferry hadden we gemist. We spendeerden de nacht in Hon Gai (het niet toeristische deel van Halong City) en aten er het beste streetfood tot nog toe! De volgende dag was het helder weer en konden we ten volle genieten van de prachtige rotsformaties in de zee, een spectaculair zicht!
Niet enkel waren we op eigen houtje op weg naar een eiland in de baai, we gingen ook nog eens naar een ontoeristisch eiland met slechts een kleine vermelding in de bijbel aka Lonely Planet. Enkel Betty, ik en twee franse toeristen bevolkten het eiland samen met de locals. We huurden een scooter en verkenden de stranden en vergezichten met veel plezier, maar helaas triestig weer. De trip was erg de moeite maar 1 dag op het eiland was ook wel genoeg. De ochtendferry bracht ons terug naar het vasteland met dezelfde 4uur durend pracht en praal als de eerste boottocht.
4u op een boot. 15minuten minibus. 4u minibus. 10u slaapbus. Dat was er nodig om tot onze volgende bestemming te geraken: Hue.
Over Hue zelf kan ik weinig interessants vertellen. We wandelden wat rond maar vonden niet veel bijzonder. Omdat het mijn verjaardag was gingen we naar een bar voor een gratis verjaardagscocktail, kocht ik een prachtige taart en kreeg ik bloemen van Betty. Ik moet zeggen: ze heeft me goed gesoigneerd die dag! Na het afdwingen van een fantastische deal bij het inslaan van wat drank deelden we de taart met het vriendelijke personeel van het hotel (ik kreeg rambutans van hen voor de Bday :)). Later zochten we wat gezelschap in de backpackershostel en nog later eindigden we in een bar/club. Betty probeerde gratis drinken voor ons te versieren en zonder dat iemand erom had gevraagt was het personeel een taart voor me gaan kopen en kreeg ik een t-shirt van hen! Fantastisch! Veel meer van de avond herinner ik me niet, maar het was plezant! En blijkbaar was de taart geeindigd in een taartgevecht.
Nu zijn we in Hoi An, een erg aangenaam stadje met mooie architectuur en een mooi strand en wederom erg lekker eten op alle straathoeken. s'Nachts verlichten ze de rivier met lantaars en kan je zelfs genieten van een wandeling zonder straatlawaai! Enkel het weer, daar kan ik jullie dit keer niet jaloers mee maken. Het is winter in Vietnam en we trotseren redelijk wat regen. Maar meer naar het zuiden hoort het op te klaren.

Hanoi

Mijn vorige bericht was nogal vluchtig, he? Ik probeer wat meer herinneringen op te halen.
Maar Zuid-Thailand was vooral goed om te feesten en te kateren op het strand, of duiken. In Phuket verbleef ik in de enige hostel aan het strand van Patong. De hostel was cool en ik werd meteen voorgesteld aan Engeland, Denemarken en Ierland. Een veel handiger introductie dan proberen namen te onthouden. Na de zogezegd beste Pad Thai ter wereld op de straatmarkt gingen de jongens een drankspel spelen en raakten we later iedereen kwijt op de hoofdstraat der toerisme. Om de meter word je er uitgenodigd voor een massage of een ping pong show> Zei die niet weten wat dat inhoud: houden zo! Tevens moet ik jullie teleurstellen: Ik ben niet of de aanbiedingen ingegaan. De verhalen van getuigen waren al obsceen genoeg. De volgende ochtend lag iedereen knock-out in zijn bed, maar ik was fris en monter om 9AM en vond wat gezelschap ven een Frans en Mexicaans meisje voor een strandbezoek en later een rit langs de verschillende beaches en viewpoints. (Het engels komt vanzelf, excuses hiervoor.) Na nog een avond als "Belgium" en een schoon compliment "Belgium, you are beautiful" (Klonk vond ik erg grappig) ging ik de volgende dag naar Bangkok.
Ik werd ziek in het begin van de busrit dus dat was een pretje, wetende dat ik 15uur onderweg zou zijn. Maar na 1 a 2 uur was ik gelukkig beter.
Bangkok zelf deed me erg weinig. Ik verbleef vlak bij Kao San Road, een supertoeristische straat met een enorme drukte en goedkope marchandise. Maar buiten dit toeristisch epicenter vond ik niet veel thais straatleven terug of andere authenticiteit. Ik bezocht wat tempels en at lekker eten maar wachtte verder gewoon mijn vlucht af. Ook probeerde ik Denemarken wat op te peppen want die had heimwee. Heimwee! Niemand had daar last van in Latijns-Amerika! Hier in Azie zijn er beduidend meer verse reizigers die niet weten waar ze mee besig zijn.
Vietnam is een heel ander verhaal. Hanoi is mijn favoriete stad tot nog toe. Ik deed niet anders dan ronddwalen in de drukke straten en mijn ogen de kost geven. Ik slenterde en slenterde rond met een Duits meisje en Franse jongen wiens blijdschap erg aantstekelijk was. Hij herinnerde me aan het geluk van waar we zijn en hoe je eigenlijk moet reizen. Gewoon je ogen de kost geven en genieten.
Het oude deel van Hanoi bestaat enkel uit laagbouw, oude frans-geinspireerde huizen en het leven speelt zich voornamelijk af op straat. De stoep is onbewandelbaar want is ofwel volgezet met kinderstoeltjes als cafeetjes of eetstalletjes, ofwel wordt deze gebruikt als parkeerplaats voor scooters. (Erg Veel Scooters!)
Het mausoleum kon ik helaas niet bezoeken want Ho Chi Mings lichaam is op verlof naar Rusland voor herbalseming.
Na 3 dagen Hanoi ben ik nu in Sapa in de noordelijke bergen. De kledij van de bergvolkeren is prachtig en de temperatuur is heerlijk fris (hoe heerlijk is een warme douche?!) en gisteren werd ik uitgenodigd door Ming (Hong Kong) en 3 anderen om door de bergen te gaan rijden met de scooter. En ja jongens: Chloe bereed haar eerste gemotoriseerde voertuig ooit! En het was fantastisch! De bergen zijn wondermooi!
Helaas wou ik vandaag gaan wandelen in de omgeving door de rijstvelden maar er hangt een erg dikke mist. In het dorp zie je al amper waar je bent. Maar stiekem ga ik hiervan profiteren en genieten van een dagje lezen, babbelen, eten en koffie drinken. Soms moet het niet meer zijn.

Koh Phi Phi

In de Cameron Highlands boekte ik mijn vlucht van Bangkok naar Hanoi, want ik heb mijn Vietnam visum voor november. Dus na nog 2 dagen Maleisie ging ik de grens over naar Thailand. Mijn eerste nacht moest ik op het vasteland slapen want de laatste boot naar het klaarblijkelijk fantastische Phi Phi eiland was al vertrokken. In Krabi town ging ik rechtstreeks naar de nachtmarkt en meteen wist ik: Thais eten is fantastisch! Gefrituurde Catfish met zoetzure papayasalade erop. Heerlijk! In de hostel in Krabi vertelde een Deen die van PP kwam me dat de hostels op het eiland verschrikkelijk zijn. Ik besloot dus vrienden te maken op de ferry om een kamer mee te delen en vond 2 fantastische Zuid-Afrikaanse meisjes en samen vonden we een bungalow. Zij waren in PP om te feesten en dus werd er vodka gekocht aan het strand en vonden ze een gratis boottrip naar een "secret bay" voor een vuurshow en BBQ. Wat een plek! Wat een prachtige inham!
Er volgden een aantal prachtige dagen op deze prachtige stranden en enkele zotte nachten. Ook deed ik twee duiken in de buurt van Phi Phi Leh, het eiland waar Leonardo Di Caprio het normale leven ontvl;ucht in The Beach.
Na 5 nachten had ik het gehad. Hoe blij ik ook was op PP, het was genoeg geweest, ik moest er weg :).
Ik besloot naar Phuket te gaan omdat het op de weg licht. Een zeer oninteressante plek, maar ik leerde er erg leuke mensen kennen.
Nu ben ik met een Deen in Bangkok en mijn internetgeld is bijna op!
Op naar Vietnam!

KL

Na nog een dag rondhangen in Melaka met een Brit (naar het maritiem museum geweest om te ontsnappen aan de hitte en 's avonds rondhangen in Chinatowns nightmarket) Ging ik naar de hoofdstad, Kuala Lumpur. Of kortweg KL. Mijn eerste impressie was niet de beste. Ik vond een hostel in chinatown en liep even rond in de buurt wegens hevige regen. Het was weinig interessant. De volgende dag was mijn idee over de stad al veel beter. 't Is niet erg bijzonder maar zeker niet verkeerd. Ik wandelde langs de koloniale gebouwen, de hoogste vlaggenstok ter wereld (onvoorstelbaar!:)), door Little India en in de nationale moskee. Om 13u had ik een vage facebookafspreek met mijn twee Zweden van Tioman en wonderbaarlijk genoeg vonden we elkaar snel terug in Sentral Market. Ze leerden me de gratis shuttlebussen kennen met razendsnel wifi en samen verkenden we de Golden Triangle, het moderne deel van de stad. Dit betekent erg veel shoppingmalls (incl. een met een rollercoaster erin) en de petronas twin towers. Het is altijd fijn om met oude bekende rond te wandelen. Je moet niet weer beginnen met de standaardvragen over het soort reis en het land van herkomst enzoverder. De volgende ochtend was mijn Duitse kamergenoot wat ziekjes dus ging ik er alleen op uit. Een interessant bezoek aan het museum voor Islamitische kunst volgde en een bezoek aan de Batu Caves. Dat zijn een aantal gigantische grotten met een gigantisch hindoestandbeeld, ooit een pelgrimplaats voor hindoes. Een kerel van iran sprak me er aan en vertelde me over Maleisie en zijn eigen land. Hij wou graag een eigen touroperator opstarten in Iran en vroeg me wat ik het belangrijkste vond om een land te bezoeken. Ik kwam uit bij cultuur, natuur en eten, in die volgorde. In Iran eten ze blijkbaar kebab :). De volgende dag ging ieder zijn eigen weg. Het Duitse meisje naar huis, de Zweden naar Vietnam en ik naar de Cameron Highlands. Altijd als ik in de bergen ben moet ik ergens denken aan Zwitserland of Oostenrijk. De hotels lijken vaak westers geinspireerd en de heuvels ken ik van daar. Natuurlijk als je beter kijkt is het bos en de natuur totaal anders. De palmen, de theeplantages, de jackfruits... alles is anders.
Vooral de theeplantages zijn een fantastisch zicht. Ik kan het niet uitleggen, ze zien er fantastisch uit!
In Cameron Highlands zijn erg veel wandelpaden doorheen de bergen. Maar 's avonds bleek dat iedereen in de dorm de volgende dag vertrok. De anderen die ik aansprak voor een wandeling hadden al een tour geboekt. Met mijn onhandigheid (en zelfs zonder) leek het me geen goed idee om alleen in de bossen en bergen te gaan trekken dus sloot ook ik me aan bij een tour naar een van de grootste bloemen ter wereld. De rafflesia werd bereikt door een stevige wandeling en was een cool doel. We dronken regenwater uit bamboestokken en probeerden de blowpipes uit. Nadat iedereen om de beurt met de bloem op de foto stond was het tijd voor lunch, een theefabriek en plantage, een vlindertuin met vooral coole insecten en een strawberry farm. Ik moet eerlijk zijn: die van Hoogstraten zijn beter.
De toer zelf was wel goed. De gids was heel eerlijk en vertelde ons over de corruptie in Maleisie en het verdwijnen van de bossen voor de groentenserres. Ook vertelde hij dat de kwaliteit van de thee erg verminderd is sinds deze niet meer met de hand wordt geplukt. Op de toer ontmoette ik gelukkig een Spanjaard die met me mee wou gaan wandelen de volgende dag, want toen we terug in de hostel aankwamen was er nog steeds niemand nieuw aangekomen.
Dat was voor vandaag. We wandelden 2uur op het modderigste pad tot nu toe, stijl omhoog onder en tussen takken en wortels, tot de top van de berg. De trek was erg leuk en de weg terug tussen de thee eerder rustiek.
Ondertussen heb ik de modder van mijn lijf geschrobt en nu doe ik lekker niets meer!

Malay

Jezus! De Amerikanen kunnen nog wat leren van de grensovergangen hier. Een grens overgaan was nog nooit zo gemakkelijk. 's ochtends verliet ik Singapore in de gietende regen, de eerste tot nog toe, en na een uurtje ofzo stopte de bus, iedereen naar migratie, geen vragen, een stempel, op de volgende bus springen, weer iedereen eruit, geen vragen, een stempel en de volgende bus stond al weer klaar om ons naar een maleisisch busstation te voeren.
Toen ik rond de middag aankwam in Mersing was ik uiteraard te laat voor de laatste ferry naar Tioman, volgens een man in het busstation een van de mooiste eilanden ter wereld. De vraag is maar of hij er zelf ooit geweest is.. Ik trakteerde mezelf op een dure kamer (13euro) met airco, eigen badkamer, tv en superdikke matras. Een middagje in een niet onaangenaam maar oninteressant stadje werd zo toch fijn. Dit plus een voortreffelijke indische maaltijd voor 1,5euro.
De volgende middag kwam ik terecht op misschien wel het meest relaxte eiland waar ik al geweest ben. Ik stond ongeveer een kwartier te wachten aan een receptie voor er iemand kwam opdagen met een sleutel en verse lakens ( dormbed: 4euro). Er zat op ons gigantisch terras een Brits meisje me op te wachten en na veel getetter nam ze me mee naar de landingsbaan op het eiland om een vliegtuig recht boven ons hoofd te zien landen. De enige thrill die je op het eiland kan beleven.
De volgende dag op het strand leerde ik 2 Zweden en een Duitse kennen met wie ik de rest van mijn verblijf op Tioman sleet. We wandelden door de jungle naar nieuwe stranden en dorpen, zochten en vonden onze eigen mango's en kraakten zelfs zelf een kokosnoot met behulp van een hoeksteen en mijn zwitsers zakmes. Victorie! Zelfgevonden dingen smaken steeds het beste. 
Na 4 dagen van zwemmen, schaduwen (te heet voor de zon), jungletrekken en ongezien veel zweten besloot ik dat het tijd was om mijn nieuwe vrienden te verlaten en naar de stad te gaan. Na weer een dag reizen belandde ik gisteren in Melaka. Een super chill stadje met overheerlijk eten. Mijn dumplings als ontbijt waren eerlijk geweldig! De mensen in Maleisie spreken allemaal engels en zijn enorm vriendelijk. Vanmiddag kocht een vrouw verse mungbeankoeken voor me toen ik was aan het kijken naar het maak-proces. Ik moest ze van haar proberen! Verder ben ik na een museumbezoek nu op de hoogte van de geschiedenis van Maleisie sinds de kolonisatie ( eerst Portugal, dan Nederland, dan de Britten en laatst de jappen. De usuals laten we zeggen) en weet ik ook min of meer waarom de meerderheid Islam is.
Hoewel ik haast alles al gezien heb hier ga ik toch nog een nacht extra blijven. De sfeer is hier prima en de Brit die in de hostel werkt is heerlijk droog en correct. Blijkbaar is zijn Brits sarcasme wel niet voor iedereen verstaanbaar. Een Koreaanse jongen dacht blijkbaar ooit dat zijn dreiging om de jongens benen af te hakken als hij nog zoveel lawaai bleef maken 's nachts zeer serieus was en verdween met de stuipen op het lijf en een barslechte review op hostelbookers.com. Ik denk weliswaar niet dat een west-Europeaan dit ooit zou misinterpreteren. De man is zeer grappig.
Hierna wordt het KL (Kuala Lumpur) en dan ga ik de bergen in voor wat afkoeling. 't Is hier nog altijd HEET!

Singapore

Ik zit in een echte hostel met internet dus schrijf ik maar meteen weer een bericht.
Het park dat ik in Jakarta bezocht was mini Indonesia. Zo zag ik op mijn laatste dag in Indonesie nog heel het land! Of toch de verschillende huizenstijlen en godsdiensten. En ook een vogelpark met neushoornvogels en valken en papegaaien en nog een resem coole vogels. t' Was alleszins beter dan in een Mall zitten. Die laatsten zijn hier in Singapore welliswaar nog meer! Ik gebruik ze vaak net als de locals als doorgangen met airco, want het is ook hier plakweer. Ik heb nu twee dagen door de stad gedwaald en het idee dat ik het meeste wel gezien heb. Het coolste was vanochtend een nieuw park dat ze hebben aangelegd. Als je de foto's ziet zal je begrijpen wat er zo zot aan was. Het nagebouwde cloudforest en de bloementuin heb ik wel links laten liggen. Alles kost hier erg veel geld. Eten kan je gelukkig wel goedkoop vinden. En lekker! Indisch, chinees, arabisch, italiaans... Maar gisteren heb ik het zogenaamd meest Singaporiaans gerecht gegeten, nl. kip met rijst, haha. Het was wel erg lekker moet ik zeggen. De reden van dit maal was dat ik had afgesproken met Justin, een local die ik 2 jaar geleden ontmoette in Panama. We deelden er onze liefde voor lekker eten en dus leek me het een goed idee met hem te gaan dineren. Het was leuk hem terug te zien en hij vertelde me wat extra over Singapore.
Vanmiddag op de markt werd ik aangesproken door een oud vrouwtje toen ik aan het dwalen was in china town. Ze overtuigde me rode bananen te kopen. Ze had al eens een australische overtuigd dit te doen en die vond ze heerlijk. Haha. Ik dus achter haar aan op zoek naar goede bananen voor een goede prijs. Dat was grappig. Grace was haar naam en ze dankte God voor haar lange leven. En de bananen zijn heerlijk!

Morgen neem ik de bus naar Maleisie.

Kalimantan

Na een vreugdevol wederzien van aan aszwarte Rebecca die de Rinjani had bedwongen, gingen we meteen door naar Mataran. Iedereen die van de vulkaanbeklimming terug kwam had western-food-cravings en dus aten we voor het eerst geen mie goreng of gado gado.
's Ochtends vroeg vlogen we over Java naar Kalimantan, het Indonesische deel van Borneo. Borneo is het derde grootste regenwoudgebied van de wereld, maar er wordt constant gekapt. Voor o.a. goed en palmolieplantages. We vinden in Banjarmasin, waar we landen, nachtvervoer tot in Pangkalan Bun vanwaar we het Tajung Puting Nationaal park kunnen bezoeken. Uiteraard slapen we amper want de meeste wegen zitten vol drempels waardoor mijn schouder of hoofd tegen de zijkant van de wagen vliegt. Doodmoe komen we aan bij de verhuur van de Klotoks. Klotoks zijn Indonesische boten en de enige manier om het park, maar vooral de urang utang feeding stations, te bezoeken. Na een discussie van ongeveer 1 minuut krijgen we 1 milioen Rupiah van de vraagprijs. Dat is gelijk aan 80 euro. Dat ging dus vlotjes. We moesten enkel een kleine 2 uur wachten om boodschappen te doen en de boot vol te tanken en we konden vertrekken. Wat volgde was een fijne, relaxte reis van 4 dagen en 3 nachten waarbij we sliepen onder een muggennet op het dek van de boot. Het eten was het beste dat we al kregen in Indonesie, en we werden dan ook iedere dag volgepropt. Tussen de maaltijden door kwamen we op slechts een meter afstand van sommige Urangs en vanop de boot zagen we kingfischers ( mijn nieuwe favoriete vogels), een neushoornvogel, makaken en neusapen! Je weet wel, van die apen met een piemelachtige neus tussen hun ogen. Tijdens een korte nachtelijke wandeling zagen we kleine tarantula's. Het was een fantastische tocht, enkel de gids mankeerde een beetje. Hij toonde ons bijvoorbeeld 10 keer termieten (niet echt interessant) of Tarantulegaten (idem) of vertelde ons de namen van de Urangs, maar verder was hij vrijwel geen hulp. Ik stelde helaas ook vast dat hij zijn niet echt informatieve verhalen steeds tot mij richtte en nooit tot Rebecca, tot Becca's plezier.
Elke dag baden we in het zweet en deed achteraf de mandi (een emmer met rivierwater om je te wassen) erg veel deugd.
Terug in P. Bun hadden we nog een dag te verdoen. We zochten ons een lift naar de kust, maar daar was het doods. Er kwam gelukkig 1 man op ons toe met een folder. Op Rebecca's aansturen besloten we erop in te gaan. Na een vermoeiende prijsdiscussie via een vertaler aan de telefoon stapten we in een speedboot naar de overkant van de baai. Waar we aankwamen was het fantastisch! Er waren een aantal rangers die zeeschildpadden redden en voor de rest een totaal verlaten white sand beach! Voor ons alleen! Gelukkig, onze dag was gered.
De volgende dag helaas niet. Toen ik wakker werd had ik een Indonesische sms ontvangen in verband met onze vlucht naar jakarta. Na lang zoeken vonden we iemand die engels kon. Onze vlucht was verzet van 12.05 naar 16u! Wat gedaan in deze oninteressante stad waar we constant worden aangegaapt en haast flauw vallen van de hitte? Om 11u krijg ik telefoon van kalstar aviation. Onze vlucht is nu uitgesteld tot 18u! Als R. en ik aankomen op de luchthaven met niets dan tijd om handen besluit ik wat te klagen, je weet maar nooit dat we iets terugkrijgen. Hiermee vullen we ongeveer een uur en krijgen we elk 100.000Rp in onze handen geduwd + lunch. Het is toch iets.
Uiteindelijk stijgen we op om 20u. 8u vertraging! Rebecca zal maar net op tijd in Jakarta aankomen voor haar vlucht naar huis! Ongelooflijk!
Ondertussen zit ik in jakarta en na een bezoek aan een mall en een paar uur op de bus zitten zit ik in een vreemd entertainment park. Het is niet echt interessant maar ik wist niet goed wat doen: Het nationaal museum dat ik wou bezoeken is gesloten op maandag en de stad buiten de stad die ik wou bezoeken is van treinstation veranderd. Morgen lieg ik naar Singapore. Het begin van mijn reis alleen.

Bali -> Lombok

Na een fantastische fietstocht tussen de rijstvelden rond Ubud moesten we ons vertrek een dag uitstellen wegens een fietsreparatie onderweg. De rest van de dag namiddag hebben we wat gezwommen en de rest ben ik al vergeten. Van Ubud planden we de volgende ochtend een vroege boot naar Nusa Lembogan, een eiland vlak bij Bali. We zochten er de goedkoopste kamer en wandelden tot het einde van de verharde weg voor een lunch bij de sympathieke Maria. Iedereen die bij Maria iets komt eten komt de volgende dag terug! We kregen info over o.a. de zeewierkwekerijen (ze eten het zelf niet, maar wordt geexporteerd naar Japan en Korea) en over de veranderingen van het eiland. We maakten van de gelegenheid gebruik bij haar een brommer te huren. Rebecca aan het stuur en ik achterop. Zo verkenden we het eiland en stopten voor een kokosnoot en een duik in het water bij mushroom bay. De volgende ochtend waren we zelf even "husslers" om extra volk te vinden voor een goedkopere snorkeltrip. We vonden 3 fransen als gezelschap op zoek naar manta rays! We zagen twee van deze anderhalve meter brede roggen en ze waren best eng als ze met hun bek open op ons toekwamen. Nochthans eten ze enkel plankton. Na deze toch wel erg coole ervaring zijn we wat verder bij een rif gedropt voor kleinere, kleurrijkere vissen. Een waar plezier. Doch bedacht ik hoe veel aangenamer duiken wel niet is. Ik moest tijdens het snorkelen golven trotseren en na elke ademhaling mijn snorkel weer leegblazen.
Terug op het vaste land gingen we met z'n vijven lunchen bij Maria waar we de eerste toeristen tegenkwamen die al op Kalimantan waren geweest. De duitser met zweedse vriendin van 1m85 waren erg lovend en deden me geloven dat het de omweg waard was. Hopelijk hebben ze gelijk, want het wordt een duur tripje naar Borneo.
De dag erop gingen we naar Gili Air, dicht bij lombok en het iets minder toeristische eiland dan Gili Trawangan. Nochthans ook hier al veel beachbars en magic mushrooms maar blijkbaar toch vrij kalm in verhouding tot Gili T. Ik vond het een prima verhouding tussen rust op de westkant en toerisme op de zuidkant, maar voor Becca was het net niet onbewoond genoeg. Ze had gelijk dat soms de muziek storend was, tgo de rust van de golven. Het zand was wel prachtig geel en de zee helder turqoise. Hier besloot ik dan maar mijn eerste duik te maken want het begon te kriebelen. Na een erg vlotte Refresh course 's ochtends was ik 's middags klaar voor zeeschildpadden (! groot en prachtig), kleine Maurenes, schorpioenvissen, kogelsvissen en meer.
Nu ben ik wat meer in de belgen en weinig actief want ik heb de beklimming van de 2de hoogste vulkaan van Indonesie met een steiging van 2000m op dag 1 aan me voorbij laten gaan. Rebecca waagde zich er wel aan en dus wacht ik in het lome bergdorp en maak wandelingen in de omgeving tussen de bamboe hutjes.
Groeten,
C

Java -> Bali

Jogjakarta, 4a.m. We moeten opstaan voor onze 'sunset tour' naar Borobudum. Een busje komt ons oppikken aan het hotel en brengt ons bij een grote Buddhistische tempel bij prachtig ochtendlicht. We lopen netjes met de richting van de klok mee zoals het hoort. ' s Middags zijn we op zoek gegaan naar een adresje dat we hadden gekregen voor een massage door blinden. Twee erg lieve blinde dames gaven ons een heilzame full body massage voor ongeveer 3 euro. Goed dus dat Rebecca de moed niet verloor tijdens de haast onmogelijke zoektocht naar het naam en bordloze gebouwtje! Later hadden we dan weer streetfood delight met fantastische gefrituurde pakketjes van zoal rijst, lente ui of banaan. Goe en vettig! Bij het schaduwpoppentheater in het museum 's avonds hielden we helaas amper onze ogen open vanwege de vroege ochtenden. Van een jetlag is er weliswaar haast geen sprake. Ondertussen zijn we al een paar dagen in Bali en dat doet deugd. De afstanden zijn hier veeeeel kleiner en het verkeer minder druk. Om van Jogja naar de vulkaan van Bromo te gaan hebben we zo'n 12u op de bus gezeten! Toen we aankwamen in Yoschi's Hotel was het al pikdonker. Om 3u 's ochtends moesten we al weer uit ons bed om tot de vulkaan te wandelen. De sterrenhemel was stralend en de tocht 2uur omhoog en erg stijl. Toen ik en Rebecca aankwamen bij het maanachtige grijze aslandschap rond de vulkaan begon het stilaan licht te worden. Net voor ons arriveerde een hele groep Indonesische toeristen op de brommer met wie ik uiteraard allemaal op de foto moest. Zelfs op de uberstijle trap bedekt met een dikke laag wegschuivende as wouden ze een foto met mij en mijn rode kop. Op de top waren erg weinig blanken, maar 2 van hen waren Gentenaren! Op de weg terug naar beneden konden we voor het eerst de omgeving zien van waar we waren! Hier in de bergen waren dennen en relatief frisse lucht (elke brommer die passeert verstoort dit aanzienlijk). Om 11a.m. vertrokken we weer met de bus richting Bali. Dit duurde weeral veel langer dan verwacht. Na een hevige discussie en erg veel verwarring bij toeristen en localen kregen we dan toch het vervoer van de ferry naar binnenland Bali zonder extra kosten. Communicatie was erg moeilijk die avond. We kwamen weer erg laat aan, dit keer in Lovina, Bali zodat we konden opstaan aan de kust. De zee was hier weliswaar geen groot succes, maar dat was eerder een geluk want we reizen onder hoog tempo! Becca zou liefst nog naar alle grote eilanden willen in deze ene reis! :) We zien wel hoe ver we geraken. Vooral de trip naar het Indonesische deel van Borneo wordt nog een huzarenstukje!
Dus. Diezelfde ochtend nog zijn we achterop twee gasten hun brommer gestapt met onze rugzak tussen hun benen naar Munduk, een plaatsje in de bergen, op aanraden van 2 nederlandse meisjes. In Munduk is er een zeer gevarieerde plantengroei. Cacao, mango's, bananan, koffie,... maar vooral: kruidnagel! Duizenden bomen met kruidnagels en plukkende mannen erin! Het is blijkbaar hun exportproduct. De rijst en koffie houden de Indonesiers voor zichzelf. Ze eten hier dan ook zelden eten met kruidnagel. Wel een dessert van zwarte rijst met palmsuiker en kokos. Lekker! Vandaag wouden we terug een brommer charteren richting rijstvelden die genominneerd zijn voor Unesco, maar deze keer ging het vervoer zoeken lang niet zo goed. Uiteindelijk hebben we een lift gevonden naar een plaats in de buurt van de rijstvelden, maar daar zaten we muurvast. We werden dus genoodzaakt rechtstreeks met onze dikke backpack naar Ubud te gaan. Het is hier nog steeds midden Bali en erg populair voor toeristen. We hebben al wat geshopt ('t was soms moeilijk voor mij :)) en veel apen en tempels gezien. Maar we doen wel goede slaapdeals heb ik de indruk want we krijgen steeds een veel goedkopere kamer als we het vragen in een deftig hotel, gewoon omdat de badkamer buiten is of het geen terras heeft. Met 2 zijn we voor 12euro per nacht, onbijt en welkomstdrink inclusief,  gesteld.
Morgen volgt alweer een drukke dag. Ik hoop dat we op Lombok even gaan uitblazen. Maar het is erg mooi en de mensen zijn echt erg vriendelijk. Ik voel me overal bijzonder op mijn gemak.
Er is al zo veel gepasseerd omdat het allemaal zo snel gaat dat ik al geen tijd meer vind voor de details :)
Veel warme groeten!

Jakarta & Yogyakarta

Beste vrienden,

ik ben nog maar een paar dagen in Indonesie (ik vind het trema niet) maar het lijkt of ik al lang weg ben van huis. Java lijkt dan ook in niets op thuis.
Maar eerst het begin.
Ik ontmoette Rebecca op de luchthaven van Zaventem alwaar we totaal onvoorbereid zouden beginnen aan ons avontuur. We kletsten haast tot in Qatar, onze overstap, alwaar ze me op de luchthaven van kop tot teen met parfum inspoten toen ik voor een geursample mijn pols uitstak. Dus al een geluk voor Rebecca zat er in vlucht twee een gangpad tussen onze plaatsen zodat ze niet moest slapen in een damp Paco Robane.
In Jakarta aangekomen bracht een taxi ons naar het adres van een couchsurfer. Duidelijk een gegoede familie. Ze hadden een chauffeur en zeker 3 auto's, een biljarttafel en flatscreen... We heddan besloten dat we niet langer dan 1 nacht in Jakarta zouden blijven wegens grote reisplannen en waren na een korte uitstap 's avonds in de stad ook erg blij met deze keuze.
We waren gaan wandelen in het oude stadsgedeelte met enkele Hollandse restanten in de vorm van gebouwen en een brug maar alles was erg aan het verkrotten. Het stonk er overal een beetje maar vooral langs de rivier als de pest. We waren er met een erg handig bussysteem geraakt (zoals de Transmillenium in Bogota) maar Don, onze host kwam ons ophalen na ons diner. Een warung (klein plastic bemeubeld restaurant) vonden we niet in de buurt dus aten we ondanks Rebecca's wantrouwen onze eerste maaltijd op straat. Een mobiel karretje met gasfles en wok, meerbepaald. Nasi Goreng. Dat verstonden we! De kippenkoppen hebben we aan ons voorbij laten gaan. 's Ochtends vroeg werden we door de chauffeur van Don naar het station gebracht voor een 8u durende treinrit naar Yogyakarta. Op het station werden we direct geholpen door Heru die Engels sprak. Hij kocht onze kaartjes en gaf ons zelfs brood voor op de trein. Hij was ongeloofelijk vriendelijk. Maar na 4uur met hem proberen praten (hij sprak traag en erg stil) was het wel genoeg geweest. Maar hoe wimpel je iemand af die zo vriendelijk is? Niet dus. Aangekomen in Yogyi stond zijn vrouw op ons te wachten. Heru werkt in Jakarta en komt slechts 1 keer per maand naar zijn vrouw en zijn 10maanden oude kindje! Enfin, wij moesten dus mee in de auto. En dan ons helpen zoeken naar een hotel. Hij was al zenuwachtiger dan wij dat we niets zouden vinden toen een paar hotelletjes volzet waren. Ik vond het op den duur vervelend om steeds achter hem aan te lopen en niet mijn eigen plan te kunnen trekken. Uiteindelijk is het natuurlijk in orde gekomen en hebben ik en Rebecca ons met de nodige  gewetensproblemen er onderuit gepraat om de volgende dag weer met hem af te spreken. Arme man!
 Ondertussen zijn de magen gevuld met vele noedels en pepers en zelfs ondefinieerbare ingewanden maar de stoelgang gaat nog goed :). We hebben hier het paleis van de sultan bezocht en een waterkasteel en een vogelmarkt en een zwembad ter afkoeling. Zalig! Morgen bezoeken we de Boedhistische tempels van Borobudur en gaan we richting Bromo vulkaan!
Ciao!

Een Nieuw Avontuur

Het is alweer anderhalf jaar geleden toen ik thuiskwam van 6 maanden Centraal-Amerika en grenslanden. De hoogste tijd dus om mijn eeuwig aanwezige reiskriebels terug tevreden te stellen. Dit keer bezoek ik een ander backpackersparadise: Zuidoost-Azië. Mijn lieve ex-studiegenoot en bezige bij Rebecca vroeg me of ze me de eerste maand mocht vergezellen. Ik liet haar de eerste bestemming kiezen en ze koos het dikste deel uit mijn Lonely Planet: Indonesië. We weten beiden nog niet echt waar deze reis ons zal brengen, maar overmorgen arriveren we in Jakarta waar een couchsurfer ons zal opwachten. Deze beloofde alvast veel tips voor een bezoek aan zijn land. Hopelijk kunnen we met zijn expertise eruit geraken welke van de 17508 eilanden die Indonesië rijk is we zullen bezoeken!
Ik probeer jullie via deze weg zoveel mogelijk op de hoogte te houden en wens jullie en mezelf het allerbeste!

Facts:
- Het zal in Jakarta dag en nacht 33°C zijn zonder regen en zonder wind.
- Ik boekte een vliegticket voor 2 oktober naar Singapore om wellicht vandaar naar Maleisië te reizen. Dit staat nog open voor verandering.
- Tussen 1 november en 1 december moet ik in Vietnam zijn vanwege mijn ondoordachte visumaanvraag.
- Ik heb 6 vaccinaties gekregen en mijn rugzak weegt momenteel 11kg.
Intrest:
- Zal ik mijn vriend Dimitri of kenissen van vorige reizen ontmoeten onderweg?

Liefs,
Chloé

Risoul, France

Opnieuw vertrek ik naar het land van de wijn. Dit keer weliswaar voor een totaal andere reis. Met een hoop burgerlijk ingenieurs en andere slimmeriken ga ik snowboarden in de Franse alpen. Ik vertrek al met veel geluk: de bus (met slechts twee opstapplaatsen in België) vertrekt op 5 minuten stappen van mijn deur. Gepakt met rugzak en snowboard arriveer ik bij de haast lege dubbeldekker en installeer me naast Koene voor het grote raam op de eerste verdieping. Onze groep plus een paar Brusselaars (of Walen?) zijn de enigen die meerijden. We kijken een geripte film die buschauffeur "Rob met de bril op" heeft opgezet en ik zoek daarna een vrije zetel naast de chauffage om -in bustermen- heerlijk te slapen.
Als we 's ochtends aankomen schijnt de zon. We steken onze bagage in een container van Ski Horizon en wachten de sleutel van ons appartement af. We nemen ondertussen de bus terug naar beneden, naar de eerste grote supermarkt om goedkope inkopen in te slagen voor zoveel mogelijk dagen van ons verblijf. Voor de niet-skiërs onder de lezers: eten kopen in skigebieden is fucking duur! We zijn met 8 en zeulen allemaal een doos omhoog.
Als we tijdens een rustpauze langs de kant van de weg (we hebben toch de tijd van de wereld) een pintje openmaken stopt er een combi naast ons. We moeten onze pintjes leeggieten: openbaar alcohol drinken in Frankrijk is verboden. Later die week volgt er een bewijs van reden tot streng beleid. Hoewel de jongen zich waarschijnlijk wel binnenshuis had bezat wordt er een domper gezet op de feestvreugde van de grote groep aanwezige Denen in het skidorp. We horen via via dat een Deense jongeman zich van deur had vergist uit zattigheid en zo per ongeluk uit zijn raam stapte van de 5de verdieping. Hij heeft het niet overleeft. De volgende avond waren alle Denen verbannen uit de bars. Net als de Polen die blijkbaar gewelddadig amok hadden gemaakt op straat.

Bon, in het begin van de week was er nog geen vuiltje aan de lucht dus konden we toch tussen de denen dansen op hun privéfeest met hulp van ons zwembadbandje. Dat was blijkbaar vergelijkbaar met het polsbandje van de Deense skiorganisatie. Toen ik op datzelfde feest nog even de belgen aansprak die ik in de sauna van het hotel had ontmoet, bleken ook zij de Denen moeilijk aanspreekbaar te vinden. En de meisjes waren "boven zijn stand", zei eentje.

Op zich geen probleem, want zo waren we toch rond half twee thuis, waardoor we elke dag zoals geplant om 8uur konden opstaan om om half tien op de pistes te staan. Ik kan je niet beschrijven hoe goed het was om na een donkere winter van werken elke dag met mijn gezicht in de zon te staan! Een week heb ik de tijd gehad om me op te laden met vitamine A! Een beter winterdipboost bestaat er niet.

In mijn ogen verliep heel de reis perfect. elke avond werden zonder woorden groenten snijden, koken en afwas verdeeld. We dronken shotjes uit eierdopjes. Het ski- en snowboardtempo was redelijk aan elkaar gewaagt. De bedden waren lekker stevig. Het gezelschap goed. Enkel voor Eline was de reis niet als gepland. Dag 3 -dag van de meeste ski-accidenten- valt ze op een steile, gladde piste op haar pols. Een passant gaat hulp halen en Eline wordt eerst afgevoerd in een oranje sleebed om erna per helikopter naar ons dorp te worden gebracht. Arme Dimi mocht haar achterna gaan via pistes en skiliften met Elines snowboard in de hand. Ondertussen genoten wij allen verder van lunch, zon, huskies en sneeuwpret. Weer in het appartement aangekomen wachtte Eline ons op met haar arm in de plaaster tot over de elleboog.

Terug thuis was ik weer klaar om erin te vliegen. Winterdip voorbij, klaar voor de lente en klaar om weer geld te sparen voor mijn volgende grote avontuur. Want in september ga ik weer voor lange tijd weg van dit belgenland en zal ik zuidoost-Azië verkennen met de rugzak.

Danku jongens, voor de leuke vakantie!

Parijs

Woensdagavond. Na het werk haal ik snel (lees nmbs-gewijs: ik wachtte 40minuten aan het loket) mijn Thalysticketten op, ging thuis inpakken en vertrok vervolgens om 19u30 met de trein in Antwerpen-centraal. Om 21u45 zou ik Hakan en Christiano, mijn twee maats in Mexico City, ontmoetten aan metro Pigalle in Parijs. Christiano is een italiaan die de wereld afreist op zoek naar een goede werkplek. Hakan is een turk/nederlander die binnenkort aan het serieuze leven wil beginnen door zijn eigen hostel te openen. Waarschijnlijk in het land van de taco's. De ontmoeting werd een 40minuten uitgesteld wegens een treinvertraging bij Brussel, hoe kon het ook anders. En de eerste avond was als weleer. Een leuk en dronken wederzien. We lieten bij vertrek van de laatste metro's enkele andere backpackers achter die Hakan mee had genomen uit de hostel waar hij verbleef en gingen met zijn drieën verder verhalen in Christiano's afgelegen appartement.

De volgende dag had de pastis en rode wijn, samen met het miezerige weer een halt toegewezen aan een buitensporig Parijs bezoek. Een geluk dat ik de stad reeds 3 of 4 keer bezocht en dus, hoewel ik mijn weg er niet vind, ik wel al zowat elk belangrijk gebouw en museum had bezocht in het verleden. Voor Hakan, die voor het eerst in Parijs is, was het wellicht een verloren dag. Moe eindigden we de avond vroeg.

De volgende middag was ik blij om er op mijn eentje op uit te kunnen. Eten was de vorige dagen vrij schaars (en ongezond) geweest dus keek ik ernaar uit zelf een stevig gezonde lunch te vinden. Ik nam de metro van bij Chris tot gare du nord en begon een wandeling. Ik had me voorgenomen naar de opera te gaan, maar dat bleek helemaal niet de buurt te zijn die ik zocht. Ik denk dat de gezellige buurt die ik me herinnerde bij het nieuwe operagebouw was, niet het oude. Daar stond ik dan tussen de shoppers aan les galeries Lafayette. Ik wandelde verder, geen idee waarheen, en kwam langs "Le paradis du pasta". Een klein vietnamees eethuis met huisgemaakte noedels. Het was al half drie en de meesten in de volle eetruimte eindigden hun maaltijd. Een frans koppel naast me was ook duidelijk op vakantie en waren in de wolken van het eten en begonnen als japanners foto's te maken van eten, zaal en uitbaters. Ze moesten zelfs samen op de foto. Bij hun vertrek kreeg ik een vriendelijk "bonne journée" van het koppel en bleef ik als enige over. Voordeel van alleen reizen: Mensen beginnen tegen je te praten. De chinese die er werkte begon meteen een praatje en vroeg me of er in België ook zoveel chinezen leven als in Parijs. Geen idee. Vast niet. Zij en haar Duitse man (vandaar waren ze zo vriendelijk, het zijn geen echte fransen...zegt het cliché) wilden liever naar Hamburg verhuizen en daar een restaurantje beginnen. Terug op volle kracht na heerlijke noedelsoep met eend begon ik stilaan een helling waar te nemen. Blijven volgen dacht ik, dan kom ik bij Sacre-Coeur.

Eerst kwam ik terecht bij het kerkhof van Montmartre. Tijdens mijn blitsbezoek stootte ik er op het graf van Dalida. Daar stond het, tussen de soms eeuwoude graven. Een draak van een beeld van de zangeres voor een marmeren muur, begeven door bloemen. Een totale clash met de grijze sereniteit van de rest van de kerkhofpaadjes. Toen ik bij Sacre-Coeur aankwam en even in stilte genoot van het uitzicht over de stad werd ik op de koffie gevraagd door een eenzame fransman. Ik weiger maar weet weer: alleen kom je zoveel meer mensen tegen.

Om 19u hadden we weer afgesproken in de buurt van de Notre-Dame. Ik keek op mijn horloge en bedacht dat het tijdframe perfect was om tot daar te wandelen. Toen ik tegen 18u in de buurt was geraakt via Rue saint-Denis waar buitenlandse brolwinkels naast hippe kledij en chique restaurants staan met af en toe een prostituée in een hoekje (werkelijk een buitengewone mix, leek mij) nam ik plaats in een caféetje voor een welverdiende koffie en mijn boek. Nieuw bericht. We spreken in de plaats af onder de eiffeltoren om kwart voor 8. Fair enough. Ik reken een halfuur om er te geraken. Ik ben 5minuten te laat. Ik wacht 1uur. In de koude. Geen goed excuus van de hostelbewoners. Mijn pinken zijn spierwit. "Christiano komt ook naar hier". Ik wacht nog een uur. Deze keer gelukkig in gezelschap. Christiano komt aan met drie liter aangelengde pastis hoewel H 's middags had gebeld dat hij niet zwaar uit wou gaan. Stap voor stap meer spanning. Einde van alle feestvreugde. Terwijl ik met Amerikaan, Nieuw-zeelander en Brazilaan een pita verorber komt Christiano plots binnen met een hostelreservatie voor mij vooe die nacht. "Dit zal niet werken. Ik ga nu naar huis", zegt hij.

Als we met de overgebleven bende toch nog een pintje willen drinken wordt de goesting weer de kop ingedrukt door de prijs van 7euro voor 25cl. We drinken ééntje, een goedkoper wijntje. Ik opper om naar de hostel te wandelen, in de hoop toch nog ergens een fijn café te vinden. Na een half uurtje stappen zonder resultaat zien we om de hoek van Hostel Blue Planet plots een hele groep mensen buiten staan. Ik (als enige die de franse taal beheerst) vraag de buitenwipper of we binnen mogen. Het concert is wel net gedaan, zegt hij, maar we mogen nog wel binnen iets drinken. We lopen binnen in een metalbar, die bijna leeg is (want iedereen staat buiten) maar de sfeer is er super. Iedereen heeft uiteindelijk direct zin om hier even rond te hangen. Bier op fles kost 5 euro. Dit geldt zowel voor Heineken als voor o.a. Delirium Tremens Christmas edition van 10°. Gekke Parijzenaren. Eentje van de tap is 3euro. We blijven tot we vriendelijk verzocht worden te vertrekken. Mijn buitenlandse companen zijn blij: wat een vriendelijk fransozen! We drinken nog wat verder op de kamer van de boys in de hostel. Ik kon nog een bed bemachtigen, weliswaar voor een hogere prijs. De kamers bestaan slechts uit één stapelbed en één gewoon bed. In mijn kamer ligt maar één ander meisje. 's Ochtends maken we kort een praatje voor ze vertrekt. Ze is finse maar studeerd in Noord-Italië en ze vond er gelukkig niets raar aan dat er midden in de nacht nog iemand in de kamer toekwam.

Om 10u sluip ik de hostel uit en begin ik terug richting centrum Parijs te wandelen. In de rue Saint-Germain neem ik een koffie en croissant tot me en struin wat rond op een marktje. Als ik uiteindelijk tegen 12u het Louvre bereik krijg ik plots schrik wat mijn tijdsschema betreft. Ik besluit eerst mijn spullen te gaan oppikken die nog bij Christiano liggen en dan gewoon terug te keren naar het Louvre. Ik doe er 2 uur over (incl. nog een snelle douche op het appartement waar Christiano's vriendin me binnen had gelaten). Ik liet mijn  cadeautje achter voor zijn gastvrijheid en vroeg Marie de groeten te doen. Uiteindelijk terug bij het Louvre bleken deze laatste 2uren struinen tussen de Vlaamse primitieven en Nederlandse kunst bij de hoogtepunten van de trip. Een afsluitende koffie in een echte "Amélie Poulain-bar-en-sigaretten-en-lotjeswinkel" waar er een oude gladde fransman tegen me begint te praten én zingen en ik weet zeker: volgende keer reis ik weer alleen!