London

Slechts een paar dagen op reis is al genoeg voor een resem bedenkingen en verhalen. Het moeilijkste is de interessantse te onthouden als je er iets over neerpent.

Het was een woensdagochtend toen ik vertrok vanuit Antwerpen met de trein naar het dichte Engeland. Slechts 3uur op een stoeltje zitten terwijl je uit het raam kijkt, japans onderhoud of slaapt. Aangekomen in Londen koop ik een metrokaart voor de dag. Niet veel later blijkt dit een overbodige aankoop te zijn: de hostel waarvoor ik een booking had ligt slechts één metrostop van St. Pancras station verwijderd. Bij check-in betaal ik braaf mijn 10 pond per nacht en krijg in ruil een keycard met toegang tot een dorm voor 24 man, bestaande uit 4 gangetjes met stapelbedden van drie verdiepingen met gordijntjes voor elk bed.
Ik trek meteen de stad in en wandel richting winkelcentrum en verder door naar de Big Ben. Onderweg zoek ik een boekhandel in de hoop daar een Hugh Grant te vinden die op mij wacht. Uiteindelijk vind ik een Norwegian wood van Murakami, een moderne klassieker die ik al lang wil lezen, en ben blij met mijn leesvoer voor bij mijn eerste langgerekte koffiestop. 1 medium koffie is uiteraard een driedubbele portie van onze bescheiden belgische waarden. Een muffin met kersen en amandelen erbij houdt me sterk tot mijn afspraak met ex-klasgenoten Kim en Bert, ondertussen english citizens.
Als ik uiteindelijk voor de Top Shop aan Oxford circus sta te wachten om half zes, komt er niemand opdagen. Na een tijdje wachten besef ik dat er waarschijnlijk een communicatie-ongeluk is gebeurd. In Gent is half 6 namelijk 18u30 en voor Antwerpenaren 17u30. Ik stuur een berichtje en we treffen mekaar later aan de overkant van de straat in een koffieketen. (Bijna alles wat uw pad kruist op straat in central London zijn dan ook ketens.) Het duurt welliswaar nog een tweetal uur voor Bert me erop wijst dat het in Engeland een uur vroeger is dan in België. Ik liep dus al een halve dag in een voor mij onbekend land rond te dwalen met de verkeerde tijd op mijn horloge.

's Anderen daags word ik wakker op mijn rug. Op mijn buik slapen as usual is out of the question in de dorm. Ik pas maar net tussen de twee bedeinden als ik mijn voeten ter hemel richt. Arme gemiddelde, westerse man, denk ik. Bij het ontbijt praat ik met een duitser die een half jaar in de hostel blijft. Met 10 pond per nacht is het goedkoper dan een kamer huren en hij krijgt ontbijt en leert nieuwe mensen kennen zegt hij. Hij is in Londen voor een stage en ik zie hem wat later dan ook netjes in hemd en voorname schoenen de deur uitgaan. Een vreemd plaatje, zo in een hostel tussen mensen die uit een rugzak leven.

Die dag  bezoek ik Tate Modern. Enorm interessant werk en een mooi uitzicht over het water. Ik loop verder langs Tower Bridge, Londen Tower, St.-Pauls Cathedral, de replica van Barcelona's dildo-gebouw en meer must-sees tot ik verdwaal in de reeds donkere stad op weg naar huis. Terug in de hostel warm ik iets lekker Indisch op van Mark & Spencer. In de hostel hangt een raar sfeertje. In de gezamelijke ruimte zit iedereen wat door mekaar. De ene te lezen, de ander op zijn laptop, nog anderen verwikkeld in een drinkgelag en weer anderen tv-kijkend. Ik spot niet direct mensen open tot communicatie, dus ook ik haal mijn boek erbij. Uiteindelijk praat ik toch even met een Zweedse. Ook zij woont in de hostel. Ze werkt in een mall en weet nog niet hoe lang ze in Londen zal blijven. Het is volgens haar dus niet de moeite om een eigen stek te zoeken voor haar eventuele korte verblijf. Ze is niet erg enthousiast en ik geef de conversatie al op wanneer een Engelsman naast me onderbreekt. Het moest natuurlijk een weirdo zijn die met mij nog iets wou gaan drinken! Hij zat tijdelijk in de hostel want hij was uit huis geschopt en wat later vertelt hij dat zijn rijbewijs is afgenomen voor drie jaar. Wat later meldt hij dat ik absoluut nog eens moet terugkomen naar Londen en dan laat hij me de stad zijn "by car". Wat een grap! Och ja, hij was vriendelijk en het pintje smaakte.
Als ik 's ochtends wakker wordt is breakfast time over, dus start ik meteen mijn wandeling richting Camden. ik vind er een gezellig ontbijtcafeetje waar ik mij waag aan een in mijn ogen verplicht English breakfast. Het is zeker niet slecht maar vooral die worst is me toch wat te veel. Toch eet ik alles braaf op. Worst, toast, ei, twee dikke stukken bacon en een plas bonen in tomatensaus plus oploskoffie. En dat was een van de kleinste opties. Verder loop ik feitelijk maar wat rond.
s' Avonds zie ik Bert en Kim weer. Dit keer in Hyde Park waar er onder de titel "winter wonderland" een heuse kermis staat. We eten een dikke hamburger en zoeken later een bar in de buurt op. We gaan de eerste de beste bar binnen. Een prachtig decor, dat moet gezegt worden. Maar niet voor ons bedoeld. Na een snelle blik zien we dat er buiten ons enkel mannen van boven de 40 aanwezig zijn die mekaar goedkeurende blikken werpen. Na een pintje bollen we het af als snel een brit op ons toe komt. "Are you leaving? Because this is a really good table. And you might not know, but this is a (-plots fluisterend-) gaybar."

De volgende ochtend check ik uit de hostel. Ik kijk rond bij het ontbijt en besef dat ik ondertussen wel best wat volk ken. Net nu ik weer weg moet. Een paar spanjaarden die speciaal naar londen kwamen voor een drum 'n base festival, de engelsman, de zweedse, de duitser en twee Hollandse jongeens die me de avond ervoor vroegen mee uit te gaan. Ik haast me met mijn rugzak naar V&A museum en besluit volgende keer terug te komen voor het natuur en geschiedenismuseum in het prachtige gebouw ernaast. Met mijn fotograafmaatjes ga ik nog een laatste keer eten bij Covent Garden en later later neem ik afscheid. Londen zit er op. Volledig uitgerust zit ik op de trein. Met een helder hoofd en een goed boek.

De volgende ochtend slaat de realiteit weer des te harder toe wanneer ik alweer op het werk toekom waar ik er meteen moet invliegen. 't Is een overrompeling van jewelste. Maar ik heb wel weer mooie, nieuwe wereldkennis voor, besef ik, toch echt niet veel geld. Waar gaan we volgende keer heen?

Bijna thuis

Oh, wat is Nicaragua toch geweldig! Toen ik hier weer aankwam na een oninteressante nacht in de hoofdstad van Honduras was ik een heleboel vergeten. Zo ging ik aangekomen in Somoto meteen 's avonds weer naar een straatbbq om te eten en was ik even in de war. Denk groot stuk varkensvlees en geen mes beschikbaar. Iedereen was met me aan het lachen en deden me voor dat het vlees gewoon gescheurd wordt met handen of tanden. Dat is niet hoe papa mij heeft opgevoed. De volgende dag ben ik gaan wandelen en zwemmen door een prachtige canyon met gids en Amerikaan. De volgende dag keerde ik weer naar Leon. Een van de mensen waar ik redelijk wat contact mee had in mijn studietijd hier herkende me even niet omdat ik zo blond en bruin geworden ben. Nu zien de mensen me nog meer aan als een Zweedse!
Het was in ieder geval erg leuk terug te zijn in Leon. Deze keer in een hostel waar ik direct geintegreerd werd bij een groep Amerikaanse vrienden waarmee ik me geweldig heb geamuseerd overdag en 's nachts met overdaden aan flor de caña. Blijkbaar zijn mesnen uit Portland erg tof!
Nu ben ik in hoofstad Managua mijn tijd wat aan het verdoen tot mijn vlucht morgenochtend. Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet bijzonder thrilled ben met mijn tussenstop in New York. Want hoewel ik de stad super graag wil zien zit nu toch vooral het terugkeren naar huis in mijn hoofd. Dit is het einde van mijn trip. Het einde van een droom.

Utila

Mijn laatste twee dagen in El Salvador spendeerde ik in Somoto, een klein, erg kalm koloniaal dorp met enkel witte huisjes. Hier was ik nog steeds niet van Jason afgeraakt die nog 2 dagen te spenderen had tot zijn vlucht naar huis. Maar voor Somoto was dat eigenlijk best goed want er was geen hostel en het was erg rustig. Maar met z'n tweeën was het prima om naar het meer te wandelen en aan het verlaten zwembad te liggen en het dorp te verkennen. Daarna was ik dan eindelijk echt weer alleen op weg naar een stadje in Hondouras wat erg de moeite zou zijn. Maar na 4 verschillende chickenbuses kwam ik ergens terecht waar ik persoonlijk het geweldige totaal niet van inzag. Ik genoot er weliswaar van een rustig nachtje alleen maar een beetje in stress want mijn bankkaart werkte er niet en ik had amper dollars over om te wisselen. (In El Salvador is Amerikaanse dollars de currency.)
Na weer een hele dag op kippenbussen en stofwolken werd in Copan het geldprobleem gelukkig opgelost. Ook hier was er net als in Antwepen en Leon, Nicaragua een ViaVia bar uitgebaat door belgen. Komiek.
De volgende dag op de bus, 6uur 's ochtends herontmoette ik 2 Zweedse zusjes die ik kende uit Guatemala en met hen en een Hongaarse jongen mistten we de ferry naar Bay Islands. Op momenten als dit is het moet ik weggen wel erg aangenaam om niet alleen onderweg te zijn want in de kuststad La Ceiba was het werkelijk de tijd doden tot de volgende ochtend voor de volgende ferry. Met zijn vieren plus een Duitser die we op de boot leerden kennen checkten we dan maar meteen in in hetzelfde hotel om allemaal samen die middag al onze Open Water Divingcourse te beginnen. Ondertussen ben ik dus reeds een certificaat rijker en ik kon het niet laten om vandaag al te beginnen met de volgende opleiding: Advanced diving course! Vandaag ging ik dan ook voor het eerst tot 30 meter onder water! Woehoe. En uiteraard volbracht ik alle oefeningen met glans. Morgen ga ik op mijn eerste wrakduik en later een nachtduik. En dan is het weer tijd voor een feest voor mijn tweede volbrenging van een PADI-brevet!
Nu ga ik uit voor een Bay-islandsspecialiteit: baleadas, het goedkoopste en misschien wel beste eten te vinden hier.
Ohja, ondertussen vond ik een slaapzetel op couchsurfing voor New York, dus aldaar weer een nieuwe ervaring die op me ligt te wachten!
Zij die kunnen ademen onder water groeten u.
Ohja, mijn nieuwe buddy (je hebt altijd een buddy met duiken die je in nood helpt en ook voor meer plezier) is van Antwepen! Dit wisten we pas na 2 duiken met Engels praten, belachelijk. Maar leuk!
Ciao

El Salvador

Ik heb jullie weer eens wat voorgelogen, beste bloglezers! Dit zonder enige slechte wil, maar plannen worden hier in Amerika nu eenmaal in een vingerknip gewijzigd.
Ik ben weldegelijk in El Salvador beland, maar dit met een dag vertraging en absoluut niet alleen, maar namelijk met mijn geweldige Zuid-Afrikaanse vrienden en nog steeds een Australier. Van die jongens geraak je echt niet af.
Maar oh jawel, morgen is het ECHT zover, dan schud ik me werkelijk van iedereen los en ga ik weer alleen op verkenning! Of toch voor een dag of twee drie.
Doch ben ik erg blij met mijn gezelschap tot nu toe. Met zijn vieren gingen we van het geweldige lake Atitlan (ik had er wel weken kunnen doorbrengen) rechtstreeks naar de salvadoriaanse kust met zijn zwarte zand en golven waar menig surfer van gaat kwijlen. Helaas waren de golven zo hoog dat ik me direct realiseerde dat dit een hopeloze surfpoging zou opleveren dus heb ik mijn buitengewoon surftalent niet verder opgekrikt. Ondertussen denk ik erover om in Hondouras een andere sport te leren, namelijk duiken, gezien mijn huidige tijd en geldsituatie behoorlijk ruim zijn. Maar dat zijn mogelijkheden voor later.
Aan de kust heb ik uiteindelijk niets gedaan dan zonnecreme gesmeerd en gezwommen want ik smeltte er bijna weg.
Momenteel zit ik in de hoofdstad, San Salvador, en ik moet zeggen dat deze bijzonder gemakkelijk valt. Het lijkt rustig, veilig en , wat kan ik zeggen, behoorlijk. Er is namelijk niet erg veel te zien maar er is ook niks mis mee. En de temperatuur hier is perfect.
El Salvador doet me verder qua mensen, omgeving, bussen, prijzen en ja, eigenlijk alles, erg aan Nicaragua denken. Het leven is hier gemakkelijk.
Momenteel kijk ik er vooral naar uit om weer alleen wat te verkennen en nieuwe mensen te ontmoeten. Ook ben ik erg nieuwschierig naar Hondouras want iedereen beweert dat er daar niets te doen is op 2 plaatsen na, wat ik weiger te geloven! Weliswaar kan ik me niet voorstellen dat het erg anders is dan zijn buurlanden.
Een paar dagen nog en ik ben in mijn laatste nieuwe land. De tijd is echt voorbij gevlogen.

Guatemala

Gisterenavond afscheid genomen van mijn reispartner, na zo'n 3 weken. Morgen vertrek ik weer alleen naar de volgende bestemming, El Salvador, u raadde het misschien al, hoofdstad van San Salvador. Misschien aldaar aan de kust nog eens proberen surfen.
Nu ben ik aan Lago Atitlan, een erg mooi meer met een hippiedorp aan de rand. Nuja, eigenlijk valt het hippiegehalte nogal mee. Gisteren zijn ik en de jongens (sinds de watervallen van Semuc Champey reisden we met zijn vieren verder) gaan kayakken en ik zat erg in met Jason die extra hard moest peddelen op de terugweg wegens mijn gebrek aan armspieren. (We deelden samen een kayak.) Desondanks ben ik toch trots op mezelf want ik heb erg mijn best gedaan en toch anderhalf uur gepeddeld in totaal. Om daartussen van een 8meter hoge klif te springen. Wauw.
Ik ben momenteel niet echt in een schrijfbui, misschien omdat mijn hoofd vol snot zit, dus wordt het een korte blog. Ik vind vallingen in warm weer echt niet kunnen.
Guatemala is alleszins een geweldig land. En het eten is haast steeds erg goed geweest! Niet enkel rijst en bonen zoals ik verwacht had!
Tot over een maand, dan vertel ik misschien meer in real life!

Flores

Eindelijk, in Palenque nog eens een belg tegengekomen! En hoewel hij van bij Turnhout was was ik toch zeer blij zijn Vlaams accent te horen! Hij ging in de ochtend met Rob zelf wat paddestoelen zoeken tussen de koeienvlaaien en verdeelde de buit vriendelijk onder ons nieuw samengestelde groepje. Met een kleine hoeveelheid in de maag waren we niet aan het hallucineren maar wel heerlijk overgelukkig toen we de prachtige verborgen watervallen vonden in het woud. Na het consumeren van enkele mango's en avocado's was alle effect uiteraard weg maar konden we verder op pad naar de verborgen tempel. Deze was natuurlijk lang niet zo impressionant als de blootgelegde in het betalende gebied van Palenque maar het is wel ongelooflijk om in het bos met een paar vrienden zo'n oud monument aan te treffen. Het was weer een geweldige dag. De hostel was ook super want die was eveneens in het woud, samen met enkele andere hostels en bars waar elke avond live-muwiek werd opgevoerd.
Op de tocht van daar richting Guatemala werden we (ik reis nog steeds met Australiër Matt) uiteraard meermaals gevraagd quasi redeloze betalingen te verichtingen voor dingen als "wegonderhoud" wat de nodige irritatie met zich meebrengt maar er is niet veel aan te verhelpen. Het zijn nu eenmaal corrupte landen. De bordercrossing was niettemin interessant want we leken de enigen die daar de grens overstaken, wat een idyllische boottrip bevatte langs de grens. (Waarom ze de migratiekantoren niet gewoon aan weerszijden van de rivier plaatsen is me ook een raadsel.) De rit bracht ons tot Flores, een mooi gringo-eiland (=blanken), als uitvalsbasis voor de ruines van Tikal. Hier waren we slim genoeg deen gids te nemen want Palenque was wel erg mooi om te zien maar wat informatie over de sites en mayacultuur maakt het toch een pak interessanter. Ook Tikal is midden in het regenwoud wat het sowieso een prachtige wandeling maakt en heerlijk om vanop een tempel te andere tempeltoppen te zien die uit de bossen steken.
Helaas is mijn geluk niet meer onaangeroerd want in de (nochthans geweldige) hostel is 's nachts mijn camera en mijn mp3-speler gepikt. Bieden waren zeer goedkope toestellen maar het is een groot verlies want nu ben ik haast al mijn foto's en al mijn muziek kwijt. Een grote haat tegen deze dief en mijn eigen naiviteit vulde dus het merendeel van mijn gedachten vandaag op de busrit. Al een geluk ben ik niet alleen onderweg, dat verlicht het verdriet.
Morgen zullen we normaalgezien de meest fantastische watervallen moeten bereiken, ook dat zal me hopelijk wat doen vergeten. Tijd dus voor opnieuw wat foto's op film. ik hoop dat mijn toestel na al deze tijd nog werkt.
Het moest me wellicht ooit overkomen...

Puerto Escondido

Ik kan ampergeloven wat een geweldige tijd ik heb doorgebracht in Puerto. Toen ik aankwam was turk/hollander Hakan daar, een geweldig weerzien, en na 2 diners van Richard (de oudere engelsman) hadden we een geweldige bende samengesteld. Met z'n zessen elke avond uit en thuis en 's middags uitkateren op het strand. Misschien niet het meest culturele onderdeel van mijn reis maar het was een prachtig intermezzo. Nu reis ik even met één van hen voort, een Australiër. Met hem kwam ik gisteren naar San Christobal. Een erg mooi koloniaal stadje met -yes, eindelijk nog eens- uitstekende koffie! Soms heeft een mens niet veel nodig voor een klein beetje geluk. Hoewel ik natuurlijk erg veel geluk heb. (Gewoon even wat jaloezie opwekken). Straks reizen we voort naar Palenque voor mijn eerste Mayaruines deze reis. Ik zal er misschien voor het eerst in een hangmat overnachten, want de herberg heeft er blijkbaar een hoop met het gevoel dat je letterlijk in de bossen slaapt. Toch nog goed dus dat ik een muggennet bij me heb en een slaapzak, komen die dingen eindelijk nog eens van pas.

't Is nog eens warm

Na het verlaten van mijn haast nieuwe familie en overvloed aan aandacht in Mexico City ging ik alleen richting Guadalajara. De 2de hostel waar ik belandde (de eerste was compleet verlaten) was gevuld met wietwolken. De eigenaar hield niets van papieren bij, vroeg me zelf bij het uitchecken hoeveel nachten ik was gebleven, en rookte "splif" all day. De eerste vraag die me dan ook gesteld werd na een uitgebreid welkom (ook hier was ik eerst de enige gast) was of ik smoorde. "Ooooh, that's a shame", was zijn reactie op mijn negatieve antwoord. Maar weer had ik geluk want voor de terugkeer van hun Zuid-Afrikaanse vriend werd er de eerste avond meteen een bbq gegeven op het dakterras. Ik krijg trouwens overal in Mexico geweldig eten voorgeschoteld. In Queretaro bezocht ik een Zwitserse vriend die er in naar eigen zeggen (ja, echt waar) een rip-off van het belgische pain quotidien werkte als bakker waar ik echt gewéldige zwitserse koffiekoeken kreeg. Nu ben ik in Puerto Escondido en hier in de hostel verblijft een 50jarige engelsman wiens hobby koken is en hij maakt elke avond een geweldig diner voor iedereen die hongerig is. De busrit hiernaartoe was dan weer andere koek. 7uur door de bergen met haarspeldbochten en topes (drempels) terwijl de buschauffeur mijn geheugen opfriste wat vergeten 90's hits betreft was niet echt mijn eerste aanrader, maar tegelijkertijd was het landschap prachtig. Ik vraag me af hoe ik Nicaragua zal terugvinden. Het droogseizoen is namelijk sinds december begonnen en het is ongelooflijk hoe bruin het hier al is. Sommige plaatsen zijn haast woestijn of het groen wordt bedekt door stof. Ergens vind ik het dan ook interessant om terug te gaan naar Nicaragua, gewoon om het verschil in seizoen te zien. En natuurlijk omdat het een geweldig land is, nog steeds mijn favoriet, na Colombia.
In ieder geval is het een goed gegeven dat ik weer aan het strand ben. Na zowat anderhalve maand aan steden, waarvan een heel deel 'koud' (gegeven dat hier geen verwarming bestaat en ik amper warme kledij bij heb) plus een overdosis aan drukte en kerken, ben ik erg blij met de hitte en het verantwoord niets doen. Vandaag was ik dan ook op een erg mooi, goren strand wat ik niet verwacht had in een toeristische trekpleister als dit. Het was heerlijk. Nu kan ik tenminste terug wat kleur krijgen voor als ik terugkom naar la Belgique. Ik moet dan ook eerlijk zeggen dat ik niet echt ernaar uitkijk om terug te keren maar wel sinds mexico jullie allemaal mis. Het is erg leuk en ik ontmoet veel leuke mensen maar het is toch niet hetzelfde als echte vrienden of familie, mensen die ik door en door ken en andersom.
Ik hoop nu dan ook stiekem dat de italiaan van mexico city naar de ruïnes van palenque zal komen, misschien met turk Hakan, om weer verenigd te zijn en zodat hij me de verscholen wegen door het bos kan tonen en misschien wat paddestoelen plukken? Hechte banden zijn belangrijk, ik voel het meer en meer.
Ik zal nu wellicht een weekje aan de zee blijven en dan is het tijd voor piramides! Klinkt als een solid plan.
Veel liefs uit Puerto Escondido, 't leven is hier goed!

Mexico city

Ik herinner me blijkbaar meer van Mexico dan ik dacht, met als gevolg dat ik zwaar aan het rondhangen ben hier. Pas maandag zal ik de stad verlaten met een fin richting Guadalajara om het nieuwjaarsverkeer morgen te vermijden. Het goede is dat ik in een hostel terechtgekomen ben waar de sfeer heerlijk is. Ik voel me al deel van de familie. De italiaan die hier werkt kookt geweldig en er hangen een hoop mensen rond die de stad goed kennen en de goede spots weten zijn. Maar veel meer dan rondwandelen heb ik nog niet gedaan moet ik toegeven. En de eerste dage had ik nodig om Bogota te vergeten want ik vond het werkelijk geweldig daar.
Maar omdat mijn geheugen me over mexico zo in de steek had gelaten tot voor ik hier terug kwam (het komt plots allemaal weer) had ik er meer van verwacht. Er is veel te zien in de stad maar eigenlijk is het erg lelijk. Wel erg veilig, of toch de buurt van de hostel en de rest waar ik rondhang. Ik merkte werkelijk nog niets van de problemen die het land momenteel doorstaat.
Wel grappig dat de zwarte die in de hostel verblijft hier meer een rariteit is dan de blonde. Deze grote kerel wordt werkelijk veel gefotografeerd en overal de hand geschud. Nochthans zijn er op straat toch ook al wat mensen op me afgekomen die even een babbeltje wouden slaan omdat ze hun engels wilden oefenen.
't Is hier alleszins goed. Enkel de tequila is gevaarlijk.
Gelukkig nieuwjaar aan allen! Ik heb jullie gemist en wens jullie allen een geweldig jaar!
Nog 2 maand te gaan!