Ik mocht na zo'n 5 dagen railey in Bangkok overnachten bij mijn nieuwe vrienden. Hochi was er niet voor het weekend en dus kreeg ik zelfs een heuse kamer met badkamer voor mij alleen! Deze studio was een enorme luxe voor mij! En natuurlijk beleefde ik veel plezier, vooral met Stu en Raquel die me overal mee naartoe namen. Gaan eten, de gigantische weekendmarkt van Bangkok en natuurlijk uit drinken en naar een club waar ik op mijn flipflops binnen raakte! Mijn 4de verblijf in Bangkok was dus weer een succes, hoewel ik de laatste dag met kater me wel wat zorgen begon te maken over Myanmar. Ik zat vooral in met hoeveel het me zou kosten mocht ik geen reisgezel vinden en hoe "afgesloten van de rest van de wereld" het nog zou zijn. Had ik mij beter moeten informeren/voorbereiden?
Nuja, spijt komt altijd te laat dus stapte ik maar onwetend het vliegtuig op. Ik had die dag een enorme last van mijn emoties met gemengde gevoelens, hoewel ik niet eens mijn regels had. Ik twijfelde heel de tijd op de luchthaven of ik de enige andere westerse eenzaat moest aanspreken, maar deed het toch maar niet want hij zag er nogal dwaas uit en stapte dan maar in een shared taxi die natuurlijk de laatste was om gevult te geraken.
En toen kwam ik aan in Mandelay. Mijn eerste indruk van Myanmar? DROOG. Stof overal, stinkende uitlaatgassen, smog. Hoewel Mandelay op het eerste zicht meeviel kon ik een paar dagen later niet blijer zijn geweest toen ik er weg was, weg van drukte en pollutie. Het eerste wat ik deed was een "longi" kopen (oftewel omslagrok) en veiligheidsspelden. Mijn kamer kostte 15$ wat echt heel veel is voor mijn budget en dus voelde ik nog steeds nood aan een reispartner. Helaas waren de enigen die ik die dag zag koppels waar ik weinig interesse in had. De volgende ochtend bij het ontbijt ontmoette ik gelukkig wel een leuke Duitse meid met wie ik anderhalve dag de stad verkende. We wandelden naar het trappen-en tempelwerk op Mandelay Hill en besloten dat er geen gezellige bars te vinden zijn. Misschien maar goed ook want de volgende ochtend gingen we met zijn 2en op 1 mototaxi naar U Bein Bridge voor de zonsopgang. Dit is de langste teakhouten brug ter wereld en het was erg mooi bij de mist van de vroege ochtend om de vrouwen met bloemen op hun fiets en lange rokken en de monniken over de brug te zien wandelen. Ook wij genoten van de wandeling over de brug met een kopje koffie in de hand, wat tot jolijt was van de lokale passanten. Mijn duitse vriendin vertelde me dat ze het niet erg vond om dingen mis te doen (zoals Hallo verkeerd zeggen of haar longi fout knopen) want de mensen lachen daarmee en dat is fijn voor hen. Ik besloot dat dat goed advies was en me ook niets aan te trekken van lachende locals, ik lach gewoon terug.
's Middags ging ik achterin een overdekte pik-uptruck met houten bankjes aan weerszijde (het locale vervoer) naar Pyin Oo Lwin. Dit oud Britse heuvelstadje (om de hitte van de stad te ontglippen) verbaasde me met zijn rust en schoonheid. Een groot deel van het stadje waren net buitenwijken met groene lanen en grote vrijstaande villa's. Rondgaand op mijn gehuurde fiets voelde ik me bijna in het chique Schoten of Brasschaat, op uitzondering dan van het gammele fietsje. Ik bezocht een prachtig park (wel met inkom aan de overheid) waar allemaal Burmezen met hun zondagse kleren aan kwamen picnicken, ook al was het donderdag. Ik moets denken aan het schilderij "Dejeuner sur l'herbe", hoewel uiteraard de vrouwen hun lange rokken droegen. Verder werd ik die dag enkel verwent. Eerst werd mijn ontbijt op de markt betaald door mijn buurman nadat hij me zijn chinees geld liet zien. Toen ik ging lunchen werd ik door een vrouw in het cafeetje bij de arm meegenomen naar haar thuis omdat ik een gat in mijn rok had. Ik moest neer zitten en kreeg een redbull (ze zijn hier zot van energydrinks) en later kwam ze terug met een nieuwe rok voor mij. Die was "beautifull, beautifull" en daarna moest ik weer "Sit down, Sit down!". Maar veel conversatie was helaas onmogelijk. Ik ontdenkte nog dat iedereen die in huis rondliep en waarvan de meeste meisjes als naaisters aan het werk waren, haar familie waren en ik moest mijn adres en telefoonnummer geven. Uiteindelijk vroeg ze me nog of ik wou eten maar mijn eten stond nog te wachten voor mij op de lunchplek. Ze begreep het en liet me gaan :).
Nog later die avond ging ik mijn fiets terugbrengen en vroeg de eigenaar me of hij me naar het busstation moest brengen (free of charge) zodat ik al wist waar het was en hoe ver. Ik had al vrij veel met hem gepraat dus zei maar "oke" en hij nam me mee op zijn scooter en trakteerde me op heerlijke verse yoghurt. Melk/ijskreemcafees zijn hier in hun opmars. Lekker!
Ik keerde weer naar mijn hotel van dit keer slechts 5 dollar na een geslaagde dag. Dit is dus waarom je eigenlijk alleen moet reizen! Ik was het al vergeten! Ik ben nu wel op mijn volgende bestemming twee dagen gaan trekken door de prachtige heuvels en "minority villages" met 5 andere backpackers, want ik wil niet alleen de weg verliezen, maar ik wil zelfs niet met hen verder reizen. Ik wil alleen op pad!
Het was toch wel een prachtige tocht, vooral de eerste dag, waarbij we lunchten bij een gezin thuis en sliepen in iemands living. Alles was prachtig, buiten dan mijn nachtrust want ik moest heel de tijd naar het toilet (jaja, dat gebeurt hier blijkbaar nogal veel bij de toeristen) en dat toilet was natuurlijk buiten zo'n 50meter van het huis langs de weg. Bon, 's ochtends voelde ik me gelukkig niet meer ziek en kon de wandeling terug dus aan. Wat ook fijn was was dat er een andere vlaming in ons gezelschap was en gewoon omdat we dezelfde taal sprken had ik het gevoel dat ik hem alles kon vertellen. Leuk!
Vanmiddag ga ik naar de op 1 na meest toeristische plek van Myanmar en heb eigenlijk niet veel zin om ergens toeristisch te zijn. Maar ik ben ook zeker dat het vast de moeite waard is!
maandag 25 maart 2013
donderdag 14 maart 2013
Terug in Thailand
Op weg naar Bangok van de Filippijnen had ik slechts 1 acht in Manila, maar net genoeg om met Carla af te spreken die mijn bankkaart had (lang verhaal). Carla is een Filippijnse vriendin van een ex-collega en uiteindelijk had ik spijt dat ik slechts de laatste avond met haar had afgesproken. Een leuke meid! Maar ze nam me wel mee naar de duurste bar die ik op reis bezocht!
Na een erg lange dag van 12u om van Manila tot Clark airport te geraken (80km buiten de stad) en van daar naar Bangkok kwam ik "thuis" aan. Het was nu de derde keer Bangkok voor mij en ik kan er stilaan mijn weg vinden. Ik ging drie keer naar de ambasade van Myanmar en wandelde erna telkens rond in een andere buurt zonder kaart zonder te verdwalen! Een pluim voor mezelf! 's Avonds dronk ik meestal een pintje in de hostel met de andere reizigers of ging ik naar de cinema. Mijn laatste avond werd ik door een groep jongens uitgenodigd om mee naar een pingpongshow te gaan. Hoewel niet echt overtuigd vergezelde ik hen toch naar een of andere rosse buurt ("Cowboy Street") alwaar vele oudere, blanke mannen buiten pintjes zaten te drinken. Simon besloot dat we moesten opsplitsen om mensen te vragen waar de beste pingpongshow is. Ik had natuurlijk weer de jackpot. Ik vroeg een groep mannen die allemaal belgen bleen en 1 nederlander. De nederlander nam me apart en vroeg wat ik juist zocht. "I dunno!" Enfin, hij zei me dat het iedere verdieping wat erger werd en nam me mee binnen op het gelijkvloers. Dit was niet echt waar we aar op zoek waren. Het was gewoon een gogobar, maar Joep (of wat zijn naam ook was) bestelde 10 pingpogballen die ik dan naar de meisjes mocht gooien die ze opraapten. Eerlijk, er was weinig aan, ik snapte het niet zo goed. Hij vertelde dat de meisjes meer betaald krijgen als ze meer ballen vangen. Okay. Ik bedankte hem en ging terug naar mijn gezelschap. We waren blijkbaar niet in de goede straat voor pingpongshows. Na 1 duur pintje met de jogens in een andere bar met halfnaakte dames (en enkele ladyboys natuurlijk) had ik het wel gezien en ging ik naar huis. Zonder spijt :).
Na een busrit van 12uur in behoorlijke luxe (Lang Leve Thailand) kwam ik twee dagen later aan in Railey Bay. Dit zijn drie stranden op het vaste land maar ze zijn niet te bereiken over land. Je hebt dus het idee dat je op een eiland zit. Het is prachtig mooi hier en een paradijs voor rockclimbers op de limestone bergen. De eerste dag had ik geluk want ik ontmoette 2 amerikanen, een turk en een kiwi die me uitnodigden mee te gaan op een boottrip naar enkele eilanden. Ik spendeerde de hele dag met hen en was best triest dat ze me de volgende dag al gingen verlaten. Het was een van de beste dagen die ik had deze reis, erg leuke mensen! Ze wonen en werken samen in Bangkok dus morgen zie ik hen terug en mag ik op hun zetel slapen. Zalig. De rest van mijn tijd hier ontmoette ik best veel mensen (veel canadezen en amerikanen in zuid-thailand, maar nerges anders in azie!) en probeerde ik te wandelen op een slackline, wandelen door de bergen, zwemde op een perfect strand, bekeek wat apen,... Ohja, ook ging ik uit met drie Slovaken die in de bungalow naast me zaten. Haha, grappige mannen waren me dat met hun slecht engels, huisgemaakte pruimenlikeur en gay dancemoves. Maar veel plezier gehad! Nu moet ik weeral naar bangkok voor het weekend om naar de bank te gaan. Voor Myanmar heb ik namelijk dollars nodig zonder plooitjes of scheurtjes, anders nemen ze het niet aan. Maar ik ben er zeker van dat het weer leuk zal zijn ginder.
Sorry voor vele fouten, dit toetsenbord werkt niet goed!
Ciao!
Na een erg lange dag van 12u om van Manila tot Clark airport te geraken (80km buiten de stad) en van daar naar Bangkok kwam ik "thuis" aan. Het was nu de derde keer Bangkok voor mij en ik kan er stilaan mijn weg vinden. Ik ging drie keer naar de ambasade van Myanmar en wandelde erna telkens rond in een andere buurt zonder kaart zonder te verdwalen! Een pluim voor mezelf! 's Avonds dronk ik meestal een pintje in de hostel met de andere reizigers of ging ik naar de cinema. Mijn laatste avond werd ik door een groep jongens uitgenodigd om mee naar een pingpongshow te gaan. Hoewel niet echt overtuigd vergezelde ik hen toch naar een of andere rosse buurt ("Cowboy Street") alwaar vele oudere, blanke mannen buiten pintjes zaten te drinken. Simon besloot dat we moesten opsplitsen om mensen te vragen waar de beste pingpongshow is. Ik had natuurlijk weer de jackpot. Ik vroeg een groep mannen die allemaal belgen bleen en 1 nederlander. De nederlander nam me apart en vroeg wat ik juist zocht. "I dunno!" Enfin, hij zei me dat het iedere verdieping wat erger werd en nam me mee binnen op het gelijkvloers. Dit was niet echt waar we aar op zoek waren. Het was gewoon een gogobar, maar Joep (of wat zijn naam ook was) bestelde 10 pingpogballen die ik dan naar de meisjes mocht gooien die ze opraapten. Eerlijk, er was weinig aan, ik snapte het niet zo goed. Hij vertelde dat de meisjes meer betaald krijgen als ze meer ballen vangen. Okay. Ik bedankte hem en ging terug naar mijn gezelschap. We waren blijkbaar niet in de goede straat voor pingpongshows. Na 1 duur pintje met de jogens in een andere bar met halfnaakte dames (en enkele ladyboys natuurlijk) had ik het wel gezien en ging ik naar huis. Zonder spijt :).
Na een busrit van 12uur in behoorlijke luxe (Lang Leve Thailand) kwam ik twee dagen later aan in Railey Bay. Dit zijn drie stranden op het vaste land maar ze zijn niet te bereiken over land. Je hebt dus het idee dat je op een eiland zit. Het is prachtig mooi hier en een paradijs voor rockclimbers op de limestone bergen. De eerste dag had ik geluk want ik ontmoette 2 amerikanen, een turk en een kiwi die me uitnodigden mee te gaan op een boottrip naar enkele eilanden. Ik spendeerde de hele dag met hen en was best triest dat ze me de volgende dag al gingen verlaten. Het was een van de beste dagen die ik had deze reis, erg leuke mensen! Ze wonen en werken samen in Bangkok dus morgen zie ik hen terug en mag ik op hun zetel slapen. Zalig. De rest van mijn tijd hier ontmoette ik best veel mensen (veel canadezen en amerikanen in zuid-thailand, maar nerges anders in azie!) en probeerde ik te wandelen op een slackline, wandelen door de bergen, zwemde op een perfect strand, bekeek wat apen,... Ohja, ook ging ik uit met drie Slovaken die in de bungalow naast me zaten. Haha, grappige mannen waren me dat met hun slecht engels, huisgemaakte pruimenlikeur en gay dancemoves. Maar veel plezier gehad! Nu moet ik weeral naar bangkok voor het weekend om naar de bank te gaan. Voor Myanmar heb ik namelijk dollars nodig zonder plooitjes of scheurtjes, anders nemen ze het niet aan. Maar ik ben er zeker van dat het weer leuk zal zijn ginder.
Sorry voor vele fouten, dit toetsenbord werkt niet goed!
Ciao!
zaterdag 2 maart 2013
Visayas
In Bohol verbleef ik nog eens in een hostel met Vlaamse eigenaars. Ze hadden echte frieten en huisgemaakte mayonaise, maar ook veel tips over de omgeving. Wegens de vele regen was het woud waarin de hostel verscholen lag prachtig groen! Maar eveneens vanwege de regen besloten Axel en ik dat het geen goed idee zou zijn een scooter te huren. Aldus zagen we niet bijster veel van het eiland maar wel de unieke chocolate hills (Gekke, druppelachtige bruine heuvels) per bus en de Tarsier Sanctuary per scootertaxi (1 scooter is genoeg voor 3 mensen, uiteraard). Tarsiers zijn de kleinste aapjes ter wereld. Ze zitten enkel hier in de Filipijnen op twee plekken en op enkele eilanden in Indonesie. zo'n twaalf jaar geleden zag ik deze mini-aapjes met grote ogen al eens in het wild in Indonesie met mama en papa. Hier in Bohol kan je ze niet in het wild bezoeken maar wel in een Sanctuary waar ze een degelijk stuk bos hebben waar de gidsen elke ochtend de tarsiers zoeken. Overdag blijven ze namelijk steeds zitten want deze dieren zijn nocturnal.
De hostel waar we verbleven bevond zich langs een rivier tussen twee steile wanden van jungle. Langs de rivier kon je naar een paar watervallen wandelen en daarna terugzwemmen, meegaant met de stroming. Deze activiteit was het beste 's avonds want overdag passeren er non stop toeristenboten met aziaten die karaoke zingen. Voor ons Europeanen een onbegrijpelijk fenomeen en een aanslag op de rust en schoonheid van de natuur. Maar de Filipino's zijn zot van hun karaoke! Op de gekste plaatsen vind je KTV's, een karaokemachine. Een voordeel is wel dat Filipinos hun engels accent zeer goed is. Over hun verdere zangkwaliteiten en muzieksmaak zwijg ik liever. Na twee dagen Bohol werd ik al weer rusteloos (en wat geenerveerd door de vochtigheidsgraad dag en nacht) en vertrok ik alleen naar Siquijor, "the mystical island".
Veel locals reizen niet naar Siquijor omdat de heuvels heksen herbergen. Zowel witte als zwarte magie worden gebruikt op dit eiland. Omdat ik sinds mijn ziek zijn nog steeds niet al mijn energie terug had besloot ik van de gelegenheid gebruik te maken om een "healer" te bezoeken. Ik kwam terecht bij Lola, een grootmoeder van aanzienlijke leeftijd die geen engels kon. Ze vulde een glas met een warte steen erin met water en blies dan door een bamboe rietje in het water terwijl ze het glas langs je romp beweegt. De eerste 2 keren werd het water grijs en vuil. De laatste keer bleef het helder en was ze klaar na nog een christelijk gebedsteken en zegening. Ze mixen dus hun geloof. Tijdens dit ritueel was de sfeer wel weining magisch want uiteraard zongen ook hier de buren karaoke doorheen oorverdovende speakers.
Verder overtuigde ik Adam twee keer om me mee te nemen achterop zijn scooter om het eiland te bezoeken en passeerden we stranden, watervallen, grotten, jungle en dorpjes en een andere dag ging ik snorkelen met een franse meid. Elke avond kwamen alle leuke reizigers die in San Juan verbleven eten in JJ's, mijn hostel, omdat de sfeer daar het beste was. Een avond had de sympathieke eigenaar zelfs een band uitgenodigd om op het strand te komen spelen bij een kampvuur. De elektriciteit werkte uiteraard weer niet maar het werd een fijne acoustische avond met djembe's en didgeridoo's. JJ's was zo'n fijne plek en het eiland zo rustig en mooi dat ik er 5 dagen bleef hangen. Eindelijk had ik een plek gevonden in de Filippijnen die ik niet wou verlaten. Het had lang geduurd. Nu ben ik in een studentenstad, Dumaguete, wellicht de aangenaamste stad van de Filippijnen, vanwaar ik gisteren 3 prachtige duiken deed en waar ik momenteel de tijd wat dood tot mijn terugkeer naar manila en dan Bangkok. De tijd is weer eens voorbij gevlogen en ik heb niet half gezien wat ik zou zien! Maar ik kijk wel uit naar Myanmar en toch ook naar thuis. Over pakt anderhalve maand kunnen jullie me weer in Belgie verwachten.
De hostel waar we verbleven bevond zich langs een rivier tussen twee steile wanden van jungle. Langs de rivier kon je naar een paar watervallen wandelen en daarna terugzwemmen, meegaant met de stroming. Deze activiteit was het beste 's avonds want overdag passeren er non stop toeristenboten met aziaten die karaoke zingen. Voor ons Europeanen een onbegrijpelijk fenomeen en een aanslag op de rust en schoonheid van de natuur. Maar de Filipino's zijn zot van hun karaoke! Op de gekste plaatsen vind je KTV's, een karaokemachine. Een voordeel is wel dat Filipinos hun engels accent zeer goed is. Over hun verdere zangkwaliteiten en muzieksmaak zwijg ik liever. Na twee dagen Bohol werd ik al weer rusteloos (en wat geenerveerd door de vochtigheidsgraad dag en nacht) en vertrok ik alleen naar Siquijor, "the mystical island".
Veel locals reizen niet naar Siquijor omdat de heuvels heksen herbergen. Zowel witte als zwarte magie worden gebruikt op dit eiland. Omdat ik sinds mijn ziek zijn nog steeds niet al mijn energie terug had besloot ik van de gelegenheid gebruik te maken om een "healer" te bezoeken. Ik kwam terecht bij Lola, een grootmoeder van aanzienlijke leeftijd die geen engels kon. Ze vulde een glas met een warte steen erin met water en blies dan door een bamboe rietje in het water terwijl ze het glas langs je romp beweegt. De eerste 2 keren werd het water grijs en vuil. De laatste keer bleef het helder en was ze klaar na nog een christelijk gebedsteken en zegening. Ze mixen dus hun geloof. Tijdens dit ritueel was de sfeer wel weining magisch want uiteraard zongen ook hier de buren karaoke doorheen oorverdovende speakers.
Verder overtuigde ik Adam twee keer om me mee te nemen achterop zijn scooter om het eiland te bezoeken en passeerden we stranden, watervallen, grotten, jungle en dorpjes en een andere dag ging ik snorkelen met een franse meid. Elke avond kwamen alle leuke reizigers die in San Juan verbleven eten in JJ's, mijn hostel, omdat de sfeer daar het beste was. Een avond had de sympathieke eigenaar zelfs een band uitgenodigd om op het strand te komen spelen bij een kampvuur. De elektriciteit werkte uiteraard weer niet maar het werd een fijne acoustische avond met djembe's en didgeridoo's. JJ's was zo'n fijne plek en het eiland zo rustig en mooi dat ik er 5 dagen bleef hangen. Eindelijk had ik een plek gevonden in de Filippijnen die ik niet wou verlaten. Het had lang geduurd. Nu ben ik in een studentenstad, Dumaguete, wellicht de aangenaamste stad van de Filippijnen, vanwaar ik gisteren 3 prachtige duiken deed en waar ik momenteel de tijd wat dood tot mijn terugkeer naar manila en dan Bangkok. De tijd is weer eens voorbij gevlogen en ik heb niet half gezien wat ik zou zien! Maar ik kijk wel uit naar Myanmar en toch ook naar thuis. Over pakt anderhalve maand kunnen jullie me weer in Belgie verwachten.
Abonneren op:
Posts (Atom)