Ik mocht na zo'n 5 dagen railey in Bangkok overnachten bij mijn nieuwe vrienden. Hochi was er niet voor het weekend en dus kreeg ik zelfs een heuse kamer met badkamer voor mij alleen! Deze studio was een enorme luxe voor mij! En natuurlijk beleefde ik veel plezier, vooral met Stu en Raquel die me overal mee naartoe namen. Gaan eten, de gigantische weekendmarkt van Bangkok en natuurlijk uit drinken en naar een club waar ik op mijn flipflops binnen raakte! Mijn 4de verblijf in Bangkok was dus weer een succes, hoewel ik de laatste dag met kater me wel wat zorgen begon te maken over Myanmar. Ik zat vooral in met hoeveel het me zou kosten mocht ik geen reisgezel vinden en hoe "afgesloten van de rest van de wereld" het nog zou zijn. Had ik mij beter moeten informeren/voorbereiden?
Nuja, spijt komt altijd te laat dus stapte ik maar onwetend het vliegtuig op. Ik had die dag een enorme last van mijn emoties met gemengde gevoelens, hoewel ik niet eens mijn regels had. Ik twijfelde heel de tijd op de luchthaven of ik de enige andere westerse eenzaat moest aanspreken, maar deed het toch maar niet want hij zag er nogal dwaas uit en stapte dan maar in een shared taxi die natuurlijk de laatste was om gevult te geraken.
En toen kwam ik aan in Mandelay. Mijn eerste indruk van Myanmar? DROOG. Stof overal, stinkende uitlaatgassen, smog. Hoewel Mandelay op het eerste zicht meeviel kon ik een paar dagen later niet blijer zijn geweest toen ik er weg was, weg van drukte en pollutie. Het eerste wat ik deed was een "longi" kopen (oftewel omslagrok) en veiligheidsspelden. Mijn kamer kostte 15$ wat echt heel veel is voor mijn budget en dus voelde ik nog steeds nood aan een reispartner. Helaas waren de enigen die ik die dag zag koppels waar ik weinig interesse in had. De volgende ochtend bij het ontbijt ontmoette ik gelukkig wel een leuke Duitse meid met wie ik anderhalve dag de stad verkende. We wandelden naar het trappen-en tempelwerk op Mandelay Hill en besloten dat er geen gezellige bars te vinden zijn. Misschien maar goed ook want de volgende ochtend gingen we met zijn 2en op 1 mototaxi naar U Bein Bridge voor de zonsopgang. Dit is de langste teakhouten brug ter wereld en het was erg mooi bij de mist van de vroege ochtend om de vrouwen met bloemen op hun fiets en lange rokken en de monniken over de brug te zien wandelen. Ook wij genoten van de wandeling over de brug met een kopje koffie in de hand, wat tot jolijt was van de lokale passanten. Mijn duitse vriendin vertelde me dat ze het niet erg vond om dingen mis te doen (zoals Hallo verkeerd zeggen of haar longi fout knopen) want de mensen lachen daarmee en dat is fijn voor hen. Ik besloot dat dat goed advies was en me ook niets aan te trekken van lachende locals, ik lach gewoon terug.
's Middags ging ik achterin een overdekte pik-uptruck met houten bankjes aan weerszijde (het locale vervoer) naar Pyin Oo Lwin. Dit oud Britse heuvelstadje (om de hitte van de stad te ontglippen) verbaasde me met zijn rust en schoonheid. Een groot deel van het stadje waren net buitenwijken met groene lanen en grote vrijstaande villa's. Rondgaand op mijn gehuurde fiets voelde ik me bijna in het chique Schoten of Brasschaat, op uitzondering dan van het gammele fietsje. Ik bezocht een prachtig park (wel met inkom aan de overheid) waar allemaal Burmezen met hun zondagse kleren aan kwamen picnicken, ook al was het donderdag. Ik moets denken aan het schilderij "Dejeuner sur l'herbe", hoewel uiteraard de vrouwen hun lange rokken droegen. Verder werd ik die dag enkel verwent. Eerst werd mijn ontbijt op de markt betaald door mijn buurman nadat hij me zijn chinees geld liet zien. Toen ik ging lunchen werd ik door een vrouw in het cafeetje bij de arm meegenomen naar haar thuis omdat ik een gat in mijn rok had. Ik moest neer zitten en kreeg een redbull (ze zijn hier zot van energydrinks) en later kwam ze terug met een nieuwe rok voor mij. Die was "beautifull, beautifull" en daarna moest ik weer "Sit down, Sit down!". Maar veel conversatie was helaas onmogelijk. Ik ontdenkte nog dat iedereen die in huis rondliep en waarvan de meeste meisjes als naaisters aan het werk waren, haar familie waren en ik moest mijn adres en telefoonnummer geven. Uiteindelijk vroeg ze me nog of ik wou eten maar mijn eten stond nog te wachten voor mij op de lunchplek. Ze begreep het en liet me gaan :).
Nog later die avond ging ik mijn fiets terugbrengen en vroeg de eigenaar me of hij me naar het busstation moest brengen (free of charge) zodat ik al wist waar het was en hoe ver. Ik had al vrij veel met hem gepraat dus zei maar "oke" en hij nam me mee op zijn scooter en trakteerde me op heerlijke verse yoghurt. Melk/ijskreemcafees zijn hier in hun opmars. Lekker!
Ik keerde weer naar mijn hotel van dit keer slechts 5 dollar na een geslaagde dag. Dit is dus waarom je eigenlijk alleen moet reizen! Ik was het al vergeten! Ik ben nu wel op mijn volgende bestemming twee dagen gaan trekken door de prachtige heuvels en "minority villages" met 5 andere backpackers, want ik wil niet alleen de weg verliezen, maar ik wil zelfs niet met hen verder reizen. Ik wil alleen op pad!
Het was toch wel een prachtige tocht, vooral de eerste dag, waarbij we lunchten bij een gezin thuis en sliepen in iemands living. Alles was prachtig, buiten dan mijn nachtrust want ik moest heel de tijd naar het toilet (jaja, dat gebeurt hier blijkbaar nogal veel bij de toeristen) en dat toilet was natuurlijk buiten zo'n 50meter van het huis langs de weg. Bon, 's ochtends voelde ik me gelukkig niet meer ziek en kon de wandeling terug dus aan. Wat ook fijn was was dat er een andere vlaming in ons gezelschap was en gewoon omdat we dezelfde taal sprken had ik het gevoel dat ik hem alles kon vertellen. Leuk!
Vanmiddag ga ik naar de op 1 na meest toeristische plek van Myanmar en heb eigenlijk niet veel zin om ergens toeristisch te zijn. Maar ik ben ook zeker dat het vast de moeite waard is!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten