Visayas

In Bohol verbleef ik nog eens in een hostel met Vlaamse eigenaars. Ze hadden echte frieten en huisgemaakte mayonaise, maar ook veel tips over de omgeving. Wegens de vele regen was het woud waarin de hostel verscholen lag prachtig groen! Maar eveneens vanwege de regen besloten Axel en ik dat het geen goed idee zou zijn een scooter te huren. Aldus zagen we niet bijster veel van het eiland maar wel de unieke chocolate hills (Gekke, druppelachtige bruine heuvels) per bus en de Tarsier Sanctuary per scootertaxi (1 scooter is genoeg voor 3 mensen, uiteraard). Tarsiers zijn de kleinste aapjes ter wereld. Ze zitten enkel hier in de Filipijnen op twee plekken en op enkele eilanden in Indonesie. zo'n twaalf jaar geleden zag ik deze mini-aapjes met grote ogen al eens in het wild in Indonesie met mama en papa. Hier in Bohol kan je ze niet in het wild bezoeken maar wel in een Sanctuary waar ze een degelijk stuk bos hebben waar de gidsen elke ochtend de tarsiers zoeken. Overdag blijven ze namelijk steeds zitten want deze dieren zijn nocturnal.
De hostel waar we verbleven bevond zich langs een rivier tussen twee steile wanden van jungle. Langs de rivier kon je naar een paar watervallen wandelen en daarna terugzwemmen, meegaant met de stroming. Deze activiteit was het beste 's avonds want overdag passeren er non stop toeristenboten met aziaten die karaoke zingen. Voor ons Europeanen een onbegrijpelijk fenomeen en een aanslag op de rust en schoonheid van de natuur. Maar de Filipino's zijn zot van hun karaoke! Op de gekste plaatsen vind je KTV's, een karaokemachine. Een voordeel is wel dat Filipinos hun engels accent zeer goed is. Over hun verdere zangkwaliteiten en muzieksmaak zwijg ik liever. Na twee dagen Bohol werd ik al weer rusteloos (en wat geenerveerd door de vochtigheidsgraad dag en nacht) en vertrok ik alleen naar Siquijor, "the mystical island".
Veel locals reizen niet naar Siquijor omdat de heuvels heksen herbergen. Zowel witte als zwarte magie worden gebruikt op dit eiland. Omdat ik sinds mijn ziek zijn nog steeds niet al mijn energie terug had besloot ik van de gelegenheid gebruik te maken om een "healer" te bezoeken. Ik kwam terecht bij Lola, een grootmoeder van aanzienlijke leeftijd die geen engels kon. Ze vulde een glas met een warte steen erin met water en blies dan door een bamboe rietje in het water terwijl ze het glas langs je romp beweegt. De eerste 2 keren werd het water grijs en vuil. De laatste keer bleef het helder en was ze klaar na nog een christelijk gebedsteken en zegening. Ze mixen dus hun geloof. Tijdens dit ritueel was de sfeer wel weining magisch want uiteraard zongen ook hier de buren karaoke doorheen oorverdovende speakers.
Verder overtuigde ik Adam twee keer om me mee te nemen achterop zijn scooter om het eiland te bezoeken en passeerden we stranden, watervallen, grotten, jungle en dorpjes en een andere dag ging ik snorkelen met een franse meid. Elke avond kwamen alle leuke reizigers die in San Juan verbleven eten in JJ's, mijn hostel, omdat de sfeer daar het beste was. Een avond had de sympathieke eigenaar zelfs een band uitgenodigd om op het strand te komen spelen bij een kampvuur. De elektriciteit werkte uiteraard weer niet maar het werd een fijne acoustische avond met djembe's en didgeridoo's. JJ's was zo'n fijne plek en het eiland zo rustig en mooi dat ik er 5 dagen bleef hangen. Eindelijk had ik een plek gevonden in de Filippijnen die ik niet wou verlaten. Het had lang geduurd. Nu ben ik in een studentenstad, Dumaguete, wellicht de aangenaamste stad van de Filippijnen, vanwaar ik gisteren 3 prachtige duiken deed en waar ik momenteel de tijd wat dood tot mijn terugkeer naar manila en dan Bangkok. De tijd is weer eens voorbij gevlogen en ik heb niet half gezien wat ik zou zien! Maar ik kijk wel uit naar Myanmar en toch ook naar thuis. Over pakt anderhalve maand kunnen jullie me weer in Belgie verwachten.