bogota2

Ik denk niet dat ik ooit al ben gaan feesten met kertmis, maar het feest hier was wel een van de zotste waar ik ooit was. Na een -ik moet zeggen uitstekend- diner in de hostel nam marcello mij en een duitse jongen mee naar een vreselijk hippe club. Deze was in een building met knap uitzicht en de drank werd enkel verkocht per fles. Ook is het hier blijkbaar een privilege om bij de eerste binnen te zijn want er stond een gigantische rij om 1u te wachten tot de club openging maar enkel degenen op de guestlist (dank Marcello) mochten al naar boven. De rest druppelde later binnen. Maar vooral onvoorstelbaar was hoe de meisjes er hier bijlopen als ze uit gaan. Dat natuurlijk gecombineerd met de nodige plastische chirurgie... 't is hier toch wat anders. Het was alleszins interessant en heerlijk om nog eens uit te gaan op elektronische muziek. Hoewel natuurlijk niet echt mijn smaak, deze harde technobeats.
Morgen vlieg ik naar Mexico en ik hoop dat ik niet zal verdrinken in deze stad van 20 milioen als ik me niet vergis. Maar ik kijk erg uit naar het eten aldaar! Hoezee, variatie! Kruiden!
Zalig kerstfeest!

San Gil

Na een zaterdag hevig feesten in Medellin (ja, op electro!) met onder andere nog steeds de enige andere belgische backpacker die ik ben tegengekomen (dezelfde als in San Juan del Sur, Nicaragua) besloot ik toch maar spoedig de hostel van verderf te verlaten (verderf is misschien niet het juiste woord, ze waren vooral erg lui) en nam ik de bus naar Cartagena. Daar kwam ik weer in de verkeerde hostel terecht zonder overdekte gezamelijke zones wat niet echt handig is als het 2 dagen regent. Maar de tweede dag ging ik wel op de meest hillariche tour die ik tot nog toe deed: de mudvulcano! Met de bus werden we afgezet bij een soort miniatuurvulkaan van zo`n 30 treden hoog waarop zo`n 10 mensen stonden te wachten om in de grijze smurrie te waden. Het komische is dat het 1 zo klein is, 2 ze je helpen met alles, 3 je blijft zweven in de dikke modder. Het is ononmogelijk dieper de je scouders onder te gaan hoewel je geen grond kan voelen. Je zweeft letterlijk in de modder.
Eerst helpt er iemand je in de poel, die duwt je dan al drijvend naar de "masseur" die duwt je naderhand weer verder naar de drijvende menigte waar iedereen strijk lag van het lachen wegens absurde omstandigheden. Als je dan eindelijk 1 meter verder bij het trapje om eruit te gaan bent geraakt (je geraakt amper vooruit zo zonder vaste grond in de dikke massa) is er een kerel die de modder van je lichaam wrijft. Vervolgens daal je volledig grijs de doodsgevaarlijk gladde trap weer af en wachten de vrouwen van het dorp je op om je in een waterplas schoon te maken waar ze zonder waarschuwing je bikini uittrekken om deze schoon te wrijven. Haha, ik moet alweer lachen als ik eraan denk.
Enfin, de volgende dag was de zon eindelijk uit in Cartagena en het is ongelooflijk wat dit doet met een stad. De oude stad is werkelijk prachtig. Kolonialer dan dit vind je niet.
Ondertussen ben ik in San Gil, ergens compleet anders want ik was niet echt in de stemming voor strandleven dus verliet ik de Caraibische kust. Helaas zijn er ook hier weer gesloten wegen door hevige regenval en dus zijn haast alle wegen tussen de Caraibische kust en het binneland gesloten. Dit wist ik natuurlijk pas in de busterminal. Ik besloot dan maar een bus te nemen naar Bogota met het idee dat je van daar overal heen kan, wat ik niet had gecheckt was hoe lang dit zou duren. De gebruikelijke weg is namelijk ook gesloten, de route met omweg duurde 26uur want er was ook nog eens een ongeval op de weg. Gelukkig had ik een luxebus die maar halfvol was. Op deze bus zat er een man die weer niet begreep waarom ik in godsnaam alleen zou reizen en die ik mag bellen als ik kerstmis wil vieren met zijn familie in Bogota. Nu ik toch al onderweg was besloot ik maar om ineens verder te trekken, een andere 6uur durende nachtbus tot bergstadje San Gil, een mooi plaatsje met veel te doen en erg aangename temperaturen. Ondertussen is ook hier iedereen aan het balen en oplossingen aan het zoeken om toch aan de kust te geraken. De wegen zijn nog steeds gesloten dus ben ik feitelijk erg blij met mijn idioot lange busreis om hier te geraken. Ik zit tenminste niet vast voor misschien wel 2 weken. Hoezee voor Chloe!
Mijn plan nu is om enkel hier en bogota voor kerst aan te doen voor mijn vlucht naar mexico. Ik heb het busreizen wel even gehad. Ik kom nog wel is terug naar Colombie om de rest te bezoeken. peace.

veel volk

Ik arriveerde vandaag in Medellin en het is haast een cultuurshock tegenover bogota! Het is hier enorm rustig en groen en proper en dat maakt me verward. Was ik toch nog maar een nachtje langer in Bogota gebleven. Ik hou wel van de drukte. En de mensen in de hostel waren awesome. Eentje wou graag de ondergrondse zoutcathedraal gaan bezoeken een paar dorpen verder. Dat is niet zo evident als het lijkt want het duurt al ongeveer 45minuten met de transmillenio om uit bogota tot de bustermenal te komen. Die transmillenio is trouwens een grappige bedoeling. Ze planden om een metro te maken in Bogota maar dat bleek om een of andere reden niet te gaan, dus hebben ze de metro´s vervangen door bussen die op dezelfde manier werken met een eigen rijlaan en een vaste prijs. Je koopt je ticketjes op voorhand, gaat door de draaiwieltjes en wacht dan tot de bus komt en de schuifdeuren opengaan op de daarvoor voorziene plaatsen. Absurd maar slim!
We vertrokken naar de zoutmijnen met z'n zevenen van de hostel en hadden zo onze eigen goedkope tour. De zoutmijnen waren welliswaar erg nieuw en niet meer in gebruik en de cathedraal was een replica van de ingestortte, Het was dus meer bedoeld als een soort attractiepark, wegens enkel voor (voornamelijk colomiaanse) toeristische doeleinden. Maar ondanks dit was het nog steeds erg indrukwekkend. Ik moest meteen denken aan de mijnen van Mora in lord of the rings.
Wat ik nu wel al heb geleerd op mijn 10urige busrit is dat Colombianen ongelooflijk, maar echt ongelooflijk vriendelijk zijn! In de terminal was er direct een meisje dat met mij haar engels wou oefenen (zij sprak engels en ik spaans) en die meteen moeite deed om haar plaats te ruilen zodat ze naast mij kon zitten. De vrouw met wie ze ruilde bood meteen aan om bij haar vthuis in Medellin te overnachten toen ze hoorde dat ik er geen familie had (ja, ik vind het ook een gekke denkwijze) en het meisje hoopte ook dat ik haar familie een uur buiten de stad zou nkomen opzoeken. Ik heb de verzoeken afgeslagen, hoewel het misschien een betere keuze was want in mijn hostel nu zitten enkel australiers met katers.
Maar vhet wordt vast wel leuk.
En Botero is een geweldige kunstenaar! Allemaal opzoeken die handel!

Colombia

Ik ben net 1 dag in Bogota. Ik had spijt dat ik met het vliegtuig naar hier ging komen ipv met de boot, totdat op de dag van vertrek het weer in Panama zo slecht was dat de vaarders 5 dagen moeten wachten tot het opklaart terwijl ik in 90min netjes geland was. Taxi genomen van de luchthaven tot het centrum en aangekomen in het hostel direct uitgenodigd om met een argentijn, colombiaan en russische die in bogota wonen uit te gaan. Het kan dus niet beter. Ik merk wel weer dat mijn spaans heel wat oefening nodig heeft. Maar al na 1 dag kan ik zeggen: Colombia is geweldig! Welliswaar is hier de eerste poging tot stelen tot stand gekomen. Na mijn wandeling door een drukte die je niet voor mogelijk houdt (Bogota telt +-9 milioen inwoners en het was een feestdag) merktte ik plots een scheur in mijn handtas op. Iemand heeft duidelijk zijn mes erin gezet, welliswaar is er niets gestolen. 

Ik begrijp wel nog steeds niet wat deze feestdag inhoudt want meer dan "vandaag brand iedereen kaarsen" krijg ik niet te horen. Uiteraard is elke dag om te feesten een goeie. 

Mijn Colombiaanse maat hier is trouwens net Athos met een dubbele portie testosteron, haha. Maar heel fashionable en eerlijk gezegt is dit de hipste stad waar ik al geweest ben en voelde ik me gisteren haast in het Belgische uitgaansleven. Helaas is het heel verschillend van buurt tot buurt want sommige delen van de stad zijn niet erg liefelijk met armoede en slapende dronkaards op ieder plein. En vreemd genoeg hebben ze wel een schaatsbaan voor kerst hoewel het hier minimum 12graden is (toch wel erg koud moet ik zeggen als je enkel een regenjas bij hebt en maar 1 lange broek). Dat moet dus heel wat energie kosten maar het past natuurlijk prachtig naast de grootste kerstboom die ik ooit zag. Ook dragen alle schaatsers pastelkleurige helmpjes wat het extra vrolijk maakt.

Ik probeer terug wat vaker deze blog vol te schrijven wat me enkel zal lukken als ik minder vrienden maak! 

Niet verkleumen daar!

laatste dag Panama

Overmorgen vertrek ik naar Colombia. Je kunt je niet voorstellen hoe benieuwd ik ben na het horen van zo veel enthousiaste verhalen. Voor alle ouders en anderen bezorgden, ik kocht vandaag de lonely planet vn het land en onder dangers&annoyences staat er "Is it safe? Yes." Gepubliceerd in 2009.
Over Panama heb ik alleszins geen slecht woord te zeggen. Prachtige eilanden en wouden en een bijzonder interessante hoofdstad met ruines van de eerste stad, koloniale gebouwen van de 2de en ertussen de imposante skyscraper-skyline. Morgen wil ik gaan inlineskaten over de pier naar het dichtsbijzijnde eiland van Panama City, want dat klinkt gewoon cool. Ondertussen ben ik ook op de San Blaseilanden geweest. Hier leven de verstoten indianen in het oorsprongkelijke cultuur, maar het eiland waar ik was leek meer op een kolonie van Tel Aviv. Zo'n 20 israeiliers op een (weliswaar prachtig paradijslijk) eiland met een diameter van pakweg 50m. Of is dat te ruim geschat? Ik zal dringend mijn hebreeuws moeten bijschroeven.
Haast vergeet ik trouwens het meest shockerende van deze trip tot nu toe. Een bijzonder spannend verhaal
(buiten dan misschien toen we 45minuten door soms kniehoge modder op onze blote voeten moesten lopen om een verlaten strand te bereiken) wat betreft een Jongeman van Singapore die ik ontmoette wiens beste vriend in -hou u vast- Schoten woont! In maart gaan we samen een pint pakken in mijn dorp wanneer hij opnieuw zijn vriend bezoekt en kunnen we weer uren kletsen over aziatisch eten en chocolade (dit keer zonder raw vegan erbij). Mh, nu ik erover nadenk, misschien was die raw veganist wel nog shockerender. Wie wil er nu in godsnaam leven op enkel rauwe groenten en fruit en dan nog denken dat dat gezond is ook! Ik ga liever rechtstreeks naar de hel! Terwijl ik en Justin op zoek gingen naar het beste Chinese restourant in David, ging hij zijn 40 bananen voor die dag kopen. Gelukkig was hij erg tevreden over de kwaliteit van de bananen in Panama.
Chloe is dus nog steeds niet veranderd. Of toch wel?
Ik kocht trouwens een cardreader dus binnenkort kunnen jullie foto's verwachten. Eindelijk!
Oh wie schon es Panama...