San Gil

Na een zaterdag hevig feesten in Medellin (ja, op electro!) met onder andere nog steeds de enige andere belgische backpacker die ik ben tegengekomen (dezelfde als in San Juan del Sur, Nicaragua) besloot ik toch maar spoedig de hostel van verderf te verlaten (verderf is misschien niet het juiste woord, ze waren vooral erg lui) en nam ik de bus naar Cartagena. Daar kwam ik weer in de verkeerde hostel terecht zonder overdekte gezamelijke zones wat niet echt handig is als het 2 dagen regent. Maar de tweede dag ging ik wel op de meest hillariche tour die ik tot nog toe deed: de mudvulcano! Met de bus werden we afgezet bij een soort miniatuurvulkaan van zo`n 30 treden hoog waarop zo`n 10 mensen stonden te wachten om in de grijze smurrie te waden. Het komische is dat het 1 zo klein is, 2 ze je helpen met alles, 3 je blijft zweven in de dikke modder. Het is ononmogelijk dieper de je scouders onder te gaan hoewel je geen grond kan voelen. Je zweeft letterlijk in de modder.
Eerst helpt er iemand je in de poel, die duwt je dan al drijvend naar de "masseur" die duwt je naderhand weer verder naar de drijvende menigte waar iedereen strijk lag van het lachen wegens absurde omstandigheden. Als je dan eindelijk 1 meter verder bij het trapje om eruit te gaan bent geraakt (je geraakt amper vooruit zo zonder vaste grond in de dikke massa) is er een kerel die de modder van je lichaam wrijft. Vervolgens daal je volledig grijs de doodsgevaarlijk gladde trap weer af en wachten de vrouwen van het dorp je op om je in een waterplas schoon te maken waar ze zonder waarschuwing je bikini uittrekken om deze schoon te wrijven. Haha, ik moet alweer lachen als ik eraan denk.
Enfin, de volgende dag was de zon eindelijk uit in Cartagena en het is ongelooflijk wat dit doet met een stad. De oude stad is werkelijk prachtig. Kolonialer dan dit vind je niet.
Ondertussen ben ik in San Gil, ergens compleet anders want ik was niet echt in de stemming voor strandleven dus verliet ik de Caraibische kust. Helaas zijn er ook hier weer gesloten wegen door hevige regenval en dus zijn haast alle wegen tussen de Caraibische kust en het binneland gesloten. Dit wist ik natuurlijk pas in de busterminal. Ik besloot dan maar een bus te nemen naar Bogota met het idee dat je van daar overal heen kan, wat ik niet had gecheckt was hoe lang dit zou duren. De gebruikelijke weg is namelijk ook gesloten, de route met omweg duurde 26uur want er was ook nog eens een ongeval op de weg. Gelukkig had ik een luxebus die maar halfvol was. Op deze bus zat er een man die weer niet begreep waarom ik in godsnaam alleen zou reizen en die ik mag bellen als ik kerstmis wil vieren met zijn familie in Bogota. Nu ik toch al onderweg was besloot ik maar om ineens verder te trekken, een andere 6uur durende nachtbus tot bergstadje San Gil, een mooi plaatsje met veel te doen en erg aangename temperaturen. Ondertussen is ook hier iedereen aan het balen en oplossingen aan het zoeken om toch aan de kust te geraken. De wegen zijn nog steeds gesloten dus ben ik feitelijk erg blij met mijn idioot lange busreis om hier te geraken. Ik zit tenminste niet vast voor misschien wel 2 weken. Hoezee voor Chloe!
Mijn plan nu is om enkel hier en bogota voor kerst aan te doen voor mijn vlucht naar mexico. Ik heb het busreizen wel even gehad. Ik kom nog wel is terug naar Colombie om de rest te bezoeken. peace.