Met enige spijt was het een dikke week geleden tijd om Hanoi te verlaten. Ik vond Betty (UK) terug die ik in Sapa ontmoette en wie mijn slachtoffer was voor een trip naar Halong Bay op eigen houtje. Het plan was simpel: we moesten enkel een locale bus nemen naar Halong City en van de haven daar een ferry om 1PM halen. Hoe zou dit zo moeilijk kunnen zijn? Maar alle informatie die we vonden op internet was miniem en de locals beweren allemaal dat het niet kan ("You have to book a tour!"). Wel, ze hadden min of meer gelijk. De bus vertrok te laat en deed er 5u over ipv 4u waarna een taxi ons (ondanks ons duidelijk verzoek) ons aan de verkeerde haven afzette en de tweede taxi die we namen deed hetzelfde! Maar dit keer gelukkig dichter bij. Hoe dan ook, de ferry hadden we gemist. We spendeerden de nacht in Hon Gai (het niet toeristische deel van Halong City) en aten er het beste streetfood tot nog toe! De volgende dag was het helder weer en konden we ten volle genieten van de prachtige rotsformaties in de zee, een spectaculair zicht!
Niet enkel waren we op eigen houtje op weg naar een eiland in de baai, we gingen ook nog eens naar een ontoeristisch eiland met slechts een kleine vermelding in de bijbel aka Lonely Planet. Enkel Betty, ik en twee franse toeristen bevolkten het eiland samen met de locals. We huurden een scooter en verkenden de stranden en vergezichten met veel plezier, maar helaas triestig weer. De trip was erg de moeite maar 1 dag op het eiland was ook wel genoeg. De ochtendferry bracht ons terug naar het vasteland met dezelfde 4uur durend pracht en praal als de eerste boottocht.
4u op een boot. 15minuten minibus. 4u minibus. 10u slaapbus. Dat was er nodig om tot onze volgende bestemming te geraken: Hue.
Over Hue zelf kan ik weinig interessants vertellen. We wandelden wat rond maar vonden niet veel bijzonder. Omdat het mijn verjaardag was gingen we naar een bar voor een gratis verjaardagscocktail, kocht ik een prachtige taart en kreeg ik bloemen van Betty. Ik moet zeggen: ze heeft me goed gesoigneerd die dag! Na het afdwingen van een fantastische deal bij het inslaan van wat drank deelden we de taart met het vriendelijke personeel van het hotel (ik kreeg rambutans van hen voor de Bday :)). Later zochten we wat gezelschap in de backpackershostel en nog later eindigden we in een bar/club. Betty probeerde gratis drinken voor ons te versieren en zonder dat iemand erom had gevraagt was het personeel een taart voor me gaan kopen en kreeg ik een t-shirt van hen! Fantastisch! Veel meer van de avond herinner ik me niet, maar het was plezant! En blijkbaar was de taart geeindigd in een taartgevecht.
Nu zijn we in Hoi An, een erg aangenaam stadje met mooie architectuur en een mooi strand en wederom erg lekker eten op alle straathoeken. s'Nachts verlichten ze de rivier met lantaars en kan je zelfs genieten van een wandeling zonder straatlawaai! Enkel het weer, daar kan ik jullie dit keer niet jaloers mee maken. Het is winter in Vietnam en we trotseren redelijk wat regen. Maar meer naar het zuiden hoort het op te klaren.
zaterdag 17 november 2012
maandag 5 november 2012
Hanoi
Mijn vorige bericht was nogal vluchtig, he? Ik probeer wat meer herinneringen op te halen.
Maar Zuid-Thailand was vooral goed om te feesten en te kateren op het strand, of duiken. In Phuket verbleef ik in de enige hostel aan het strand van Patong. De hostel was cool en ik werd meteen voorgesteld aan Engeland, Denemarken en Ierland. Een veel handiger introductie dan proberen namen te onthouden. Na de zogezegd beste Pad Thai ter wereld op de straatmarkt gingen de jongens een drankspel spelen en raakten we later iedereen kwijt op de hoofdstraat der toerisme. Om de meter word je er uitgenodigd voor een massage of een ping pong show> Zei die niet weten wat dat inhoud: houden zo! Tevens moet ik jullie teleurstellen: Ik ben niet of de aanbiedingen ingegaan. De verhalen van getuigen waren al obsceen genoeg. De volgende ochtend lag iedereen knock-out in zijn bed, maar ik was fris en monter om 9AM en vond wat gezelschap ven een Frans en Mexicaans meisje voor een strandbezoek en later een rit langs de verschillende beaches en viewpoints. (Het engels komt vanzelf, excuses hiervoor.) Na nog een avond als "Belgium" en een schoon compliment "Belgium, you are beautiful" (Klonk vond ik erg grappig) ging ik de volgende dag naar Bangkok.
Ik werd ziek in het begin van de busrit dus dat was een pretje, wetende dat ik 15uur onderweg zou zijn. Maar na 1 a 2 uur was ik gelukkig beter.
Bangkok zelf deed me erg weinig. Ik verbleef vlak bij Kao San Road, een supertoeristische straat met een enorme drukte en goedkope marchandise. Maar buiten dit toeristisch epicenter vond ik niet veel thais straatleven terug of andere authenticiteit. Ik bezocht wat tempels en at lekker eten maar wachtte verder gewoon mijn vlucht af. Ook probeerde ik Denemarken wat op te peppen want die had heimwee. Heimwee! Niemand had daar last van in Latijns-Amerika! Hier in Azie zijn er beduidend meer verse reizigers die niet weten waar ze mee besig zijn.
Vietnam is een heel ander verhaal. Hanoi is mijn favoriete stad tot nog toe. Ik deed niet anders dan ronddwalen in de drukke straten en mijn ogen de kost geven. Ik slenterde en slenterde rond met een Duits meisje en Franse jongen wiens blijdschap erg aantstekelijk was. Hij herinnerde me aan het geluk van waar we zijn en hoe je eigenlijk moet reizen. Gewoon je ogen de kost geven en genieten.
Het oude deel van Hanoi bestaat enkel uit laagbouw, oude frans-geinspireerde huizen en het leven speelt zich voornamelijk af op straat. De stoep is onbewandelbaar want is ofwel volgezet met kinderstoeltjes als cafeetjes of eetstalletjes, ofwel wordt deze gebruikt als parkeerplaats voor scooters. (Erg Veel Scooters!)
Het mausoleum kon ik helaas niet bezoeken want Ho Chi Mings lichaam is op verlof naar Rusland voor herbalseming.
Na 3 dagen Hanoi ben ik nu in Sapa in de noordelijke bergen. De kledij van de bergvolkeren is prachtig en de temperatuur is heerlijk fris (hoe heerlijk is een warme douche?!) en gisteren werd ik uitgenodigd door Ming (Hong Kong) en 3 anderen om door de bergen te gaan rijden met de scooter. En ja jongens: Chloe bereed haar eerste gemotoriseerde voertuig ooit! En het was fantastisch! De bergen zijn wondermooi!
Helaas wou ik vandaag gaan wandelen in de omgeving door de rijstvelden maar er hangt een erg dikke mist. In het dorp zie je al amper waar je bent. Maar stiekem ga ik hiervan profiteren en genieten van een dagje lezen, babbelen, eten en koffie drinken. Soms moet het niet meer zijn.
Maar Zuid-Thailand was vooral goed om te feesten en te kateren op het strand, of duiken. In Phuket verbleef ik in de enige hostel aan het strand van Patong. De hostel was cool en ik werd meteen voorgesteld aan Engeland, Denemarken en Ierland. Een veel handiger introductie dan proberen namen te onthouden. Na de zogezegd beste Pad Thai ter wereld op de straatmarkt gingen de jongens een drankspel spelen en raakten we later iedereen kwijt op de hoofdstraat der toerisme. Om de meter word je er uitgenodigd voor een massage of een ping pong show> Zei die niet weten wat dat inhoud: houden zo! Tevens moet ik jullie teleurstellen: Ik ben niet of de aanbiedingen ingegaan. De verhalen van getuigen waren al obsceen genoeg. De volgende ochtend lag iedereen knock-out in zijn bed, maar ik was fris en monter om 9AM en vond wat gezelschap ven een Frans en Mexicaans meisje voor een strandbezoek en later een rit langs de verschillende beaches en viewpoints. (Het engels komt vanzelf, excuses hiervoor.) Na nog een avond als "Belgium" en een schoon compliment "Belgium, you are beautiful" (Klonk vond ik erg grappig) ging ik de volgende dag naar Bangkok.
Ik werd ziek in het begin van de busrit dus dat was een pretje, wetende dat ik 15uur onderweg zou zijn. Maar na 1 a 2 uur was ik gelukkig beter.
Bangkok zelf deed me erg weinig. Ik verbleef vlak bij Kao San Road, een supertoeristische straat met een enorme drukte en goedkope marchandise. Maar buiten dit toeristisch epicenter vond ik niet veel thais straatleven terug of andere authenticiteit. Ik bezocht wat tempels en at lekker eten maar wachtte verder gewoon mijn vlucht af. Ook probeerde ik Denemarken wat op te peppen want die had heimwee. Heimwee! Niemand had daar last van in Latijns-Amerika! Hier in Azie zijn er beduidend meer verse reizigers die niet weten waar ze mee besig zijn.
Vietnam is een heel ander verhaal. Hanoi is mijn favoriete stad tot nog toe. Ik deed niet anders dan ronddwalen in de drukke straten en mijn ogen de kost geven. Ik slenterde en slenterde rond met een Duits meisje en Franse jongen wiens blijdschap erg aantstekelijk was. Hij herinnerde me aan het geluk van waar we zijn en hoe je eigenlijk moet reizen. Gewoon je ogen de kost geven en genieten.
Het oude deel van Hanoi bestaat enkel uit laagbouw, oude frans-geinspireerde huizen en het leven speelt zich voornamelijk af op straat. De stoep is onbewandelbaar want is ofwel volgezet met kinderstoeltjes als cafeetjes of eetstalletjes, ofwel wordt deze gebruikt als parkeerplaats voor scooters. (Erg Veel Scooters!)
Het mausoleum kon ik helaas niet bezoeken want Ho Chi Mings lichaam is op verlof naar Rusland voor herbalseming.
Na 3 dagen Hanoi ben ik nu in Sapa in de noordelijke bergen. De kledij van de bergvolkeren is prachtig en de temperatuur is heerlijk fris (hoe heerlijk is een warme douche?!) en gisteren werd ik uitgenodigd door Ming (Hong Kong) en 3 anderen om door de bergen te gaan rijden met de scooter. En ja jongens: Chloe bereed haar eerste gemotoriseerde voertuig ooit! En het was fantastisch! De bergen zijn wondermooi!
Helaas wou ik vandaag gaan wandelen in de omgeving door de rijstvelden maar er hangt een erg dikke mist. In het dorp zie je al amper waar je bent. Maar stiekem ga ik hiervan profiteren en genieten van een dagje lezen, babbelen, eten en koffie drinken. Soms moet het niet meer zijn.
Abonneren op:
Posts (Atom)