Beste lezers. Ik wist niet dat ik mijn berichtgevingen had stopgezet nog voor het waterfestival in Myanmar van start ging. Ondertussen is het al meer dan een maand geleden dat ik mijn reis beëindigde. Mijn laatste dagen in Myanmar waren prima. Toen ik van de bus stapte in Yangon vroeg ik een "shared taxi" van het busstation tot het stadscentrum. Een 10tal minuten later had de taxichauffeur een Frans meisje gevonden om de rit mee te delen. We hadden elk een boeking voor een ander hotel, maar konden beiden nog niet in onze kamer. Ik besloot dus dat we best naar de Schwedagon Pagoda gingen voor zonsopgang. Het was nog maar een uur of 5 in de ochtend, dus wachtten we eerst wat op het terras van het hotel waar we een koffie kregen en enkele vroege toeristen ons zelfs een deel van hun ontbijt gaven. De Shwedagon Pagoda is een prachtig tempelcomplex van bladgoud waarvan de stuppa in het midden de prachtige kleuren van de ochtendzon weerkaatst terwijl er rond pelgrims op hun blote voeten bidden en offers brengen. Buiten onze ogen werden ook onze oren getrakteerd op het mooie gezang van de jonge novices (vrouwelijke monniken). Toen we werden opgemerkt zonder sticker werden we vriendelijk gevraagd de toeristeninkom te betalen. Zoals steeds (in Myanmar worden alle stappen die je zet nauwgezet gevolgd) moesten we onze gegevens opgeven. Blijkbaar was ik al uren aan het praten met een naamgenoot zonder het te beseffen. Deze Franse meid in de laatste week van mijn reis is ineens ook de enige andere Chloé die ik al ontmoette op reis.
Terug in de buurt van onze hotels deelden we nog een heerlijk ontbijt van chapati's met kikkererwten en uiteraard twee bakjes hyper zoete en sterke melkthee. En daarna zag ik haar nooit meer terug. Zo gaat dat dan. We hadden half afgesproken 's middags (na een dutje) een trein te nemen rond de stad, maar ik heb haar niet gezien aan het station. Ik was weer eens op mezelf aangewezen. Ik bezocht wat markten en wandelde veel rond de volgende dagen. En bemerkte een serieus gemis aan ruimtes met airco in de stad. Ik begrijp nu echt waarom ze in steden als Bangkok, KL en Singapore zo zot zijn van shoppingcenters...
De dag voor het Thingyan (oftewel waterfestival) begon vond ik gelukkig een partner in crime om het feesten mee te beleven. Mijn nieuwe Finse vriend en ik kochten onszelf belachelijk goedkope whiskey en rum (als ik me goed herinner zo'n 80cent voor een flesje van 365ml.) en 2 waterpistolen. Maar 's ochtends bij het ontbijt was het nog erg rustig op straat. Aan de overkant van de straat was er wel een jongetje die vanop het balkon emmers water naar beneden gooide op de zeldzame passanten, maar gelukkig kon hij niet zo ver gooien tot onze ontbijttafel. Oké. Het is waar dat als je door de straten wandelde je van élke Burmees een geut ijskoud water in je nek kreeg, maar het was bijster stil op straat. Er stond in het midden van de stad wel een groot podium waar ze met waterkanonnen spoten. Je was dus heerlijk kletsnat en koel de hele dag door.De optredens waren overdag vooral gericht op families. Het viel me op dat er erg veel natte mensen op pickups zaten. Dit leek me dus een toppertje tijdens het festival. Ik liep naar de eerste beste pick-up met een plezierige familie erop en nodigde mezelf, Eero (de Fin) en Felix (een duitser die ik al in Bagan was tegengekomen) uit voor een rondrit. Doorheen heel de stad waren er mensen die langs de kant stonden, bewapend met emmers en tuinslangen. Onze pistooltjes waren er niets tegen! We besloten onze gastvrije Burmezen te verlaten bij een aantal grote podia langs een meer. Ze zogen gewoon het water uit het meer om weer eens water te kunnen spuien door hogedrukspuiten vanaf de podia op de dansende menigte. Na een uur dansen en niet te kunnen kijken van al het water in onze ogen besloten we een taxi terug te nemen naar de stad. Alle taxistoelen waren compleet bekleed met plastiek voor alle natte konten. Terug in de stad vonden we zowat alle backpackers van het moment in yangon op straat bij een cafeetje. We sloten ons aan en eindigden zo de nacht tussen de toeristen.
De volgende dag neman ik en Eero het vliegtuig naar Bangkok. We hadden ieder een andere hostel geboekt (wegens de drukte van het festival) en namen afscheid op de Thaise luchthaven. In mijn geliefde hostel, HI Sukumvit, was er een enorme drukte van een groep Britse vrijwilligers. Zij maakten te veel lawaai naar mijn zin, maar hierdoor bleven er niet zo veel andere mensen over om plezier mee te maken. Ik ging een avondje poolen met een Amerikaan, een Chinese en een Duitser en ging een dag shoppen met een Duits meisje die ook aan de laatste dag van haar reis was aangekomen. Ondertussen was het ook Thailand waterfestival. Alleen heet het daar Songkarn. Ik waagde me daarvoor nog eens aan Kao San Rd waar het waterfestijn het zotste moet zijn. Het was totaal anders dan in Myanmar! De waterpistolen waren 3 keer zo groot en ook smeerden ze natte bloem op je gezicht. Hier werd écht gefeest. Ik was helaas alleen en liep dus wat verloren. Ik was enkel bewapend met een waterfles (ik had mijn pistool aan een jongetje gegeven in Myanmar) en twijfelde even of ik vrienden moest maken of het maar voor gezien beschouwen. Ik koos het laatste. Op weg richting het koninklijke paleis stond iedereen plots stokstijf stil op straat. Een agent gebaarde me te stoppen. Ik wachtte een drietal minuten zonder te weten wat er gaande was. Niemand verroerde een vin. Uiteindelijk kwam er een parade van limousines langs waarin misschien iemand van de koninklijke familie zat. Toen alle auto's gepasseerd waren mochten we doorlopen. Hetzelfde overkwam me een keer toen ik uit de skytrain kwam en ze het volkslied speelden door de speakers. Elke keer voor de film begint in de cinema wordt eveneens het volkslied gespeeld en moet iedereen rechtstaan en zwijgen.
Mijn laatste 3 dagen voor mijn vlucht naar huis waren niet bijzonder. Ik begon stilaan bang te worden om naar huis te gaan wat me verlamde. Wat ga ik thuis doen?
Ondertussen ben ik al meer dan een maand thuis en weet ik het nog steeds niet. Wat moet ik hier doen?
dinsdag 4 juni 2013
vrijdag 12 april 2013
Myanmar (Burma)
Yangon. 13h45. Het is middag en ik ontsnap aan de hitte in een internetcafe. Het is hier dagelijks 38graden in de schaduw dus adviseert zelfs de overheid de mensen om niets te doen tussen 12 en 4 pm.
Ondertussen ben ik aan het einde van mijn reis beland en kijk ik uit naar mijn thuiskomst. Tegelijkertijd heb ik erg van Burma genoten en besef dat ik nog een hele waslijst te vertellen heb en dat ik thuis aangekomen veel zal missen van mijn trip.
Mijn laatste schrijven was vanuit Hspaw. Na een trektocht van twee dagen en vele aardbeienshakes (verse, wilde aardbeien, mmmmh) nam ik een nachtbus naar Inle lake. De zogenaamde aircobus was snikheet en de vrouw die naast me zat heeft de volle 10uur overgegeven. Gelukkig in een zakje. Samen met een duitser zocht ik 's ochtends overnachting in het nabijgelegen dorp Nuang Shwe en was erg blij te ontdekken dat een single room goedkoper was dan een kamer voor twee. Ik had zin in mijn eigen ruimte en ritme. Doch liet ik me overtuigen om meteen (om 7u in de ochtend) een fiets met hem te huren en rond te cruisen. Ik maakte hem duidelijk dat ik dringend eten nodig had of het zou geen fijne rit worden. Na een ontbijt van noedels langs de weg en een 3 in 1 koffiemix (Je vindt niet anders. Ingredienten: Suiker, melk, koffie, in die volgorde.) was mijn humeur wel beter maar de vermoeidheid nog steeds groot. We dwaalden wat rond en betaalden een boer om ons met onze fietsen op zijn gemotoriseerde kajak naar de overkant van het meer te brengen. Daar was er namelijk een pagodafestival aan de gang. Het bleek zoals gewoonlijk een tempel met eten, drinken en andere kraampjes errond, maar maakten gebruik van de gelegenheid om net als de locals wat te slapen onder de koele beschutting van de tempel. We zaten tussen de monikken en bergvolkeren met handdoeken op hun hoofd die allen lustig aan het eten en drinken waren.
Na deze stop was het echter nog steeds snikheet en onze fietsjes zonder versnellingen vergden veel inspanning. Ik was er dus meteen bij toen ik een lege pickuptruck zag passeren en we kregen vriendelijk een lift terug. De volgende dag stonden we op met de zon om een boottocht te maken op het hoogaangeprezen meer. We zagen de vissers op hun kajak, drijvende tuinen, een markt, wat tempels, een sigarenrolplek en een weverij. De hele trip was een typische toeristentoer maar het was oke. Nergens werden we gepusht dingen te kopen en het meer was prachtig in de ochtendzon. 8u later stonden we weer op het vaste land en bereidde me voor op een treinrit die me de volgende dag naar Kalaw zou brengen. 3uur treinen was perfect op de houten bankjes op de hobbelige rails. Na het genieten van de landschappen kwam ik aan in een bergdorpje waar ik weer eens met mijn gat in de boter viel. De plek waar ik wou overnachten had geen goedkope kamer vrij en stuurden me na lang overleg naar een huis om de hoek waar ik een kamer kreeg in een huis met drie bejaarde dames. Zalig. Niet alleen mocht ik het hele huis gebruiken, ook zag ik elke ochtend kleine monnikjes wachten in de gang tijdens hun dagelijkse ronde voor eten en aalmoezen en kreeg ik af en toe iets lekkers toegestopt door de dames in hun lange rokken. Ik wandelde wat rond, deed mijn was en genoot van de frisse lucht.
Van Kalaw bracht een nieuwe nachtrit me tot in Bagan. In Bagan bestaat het landschap uit woestijn en tempels. Zo'n duizend tempels en stupas zijn verspreid over het kurkdroge landschap en toen je met stomheid verbazen. De uitzichten vanop deze tempels over de uitgestrekte zandvlakten met 11de eeuwse bouwsels was zeker een hoogtepunt van mijn trip. Maar ook hier werd ik gevelt door de hitte. Na twee dagen op mijn fietsje door de zandpaden trappen en tempels opkruipen was ik doodop van de zon. Mijn prachtige bamboepet was niet genoeg protectie. de derde dag gaf ik forfait en mijn les was geleerd voor de komende bestemmingen: Neem Geregeld Pauzes! Deze laatste week heb ik dus belachelijk veel stops gemaakt in theehuizen en me verwent met zoete, sterke melkthee die hier op elke straathoek te verkrijgen is. Al dan niet met lekkers erbij. De hitte maakt het een noodzaak, maar tegelijk een goed excuus om het rustig aan te doen. Een theetje is trouwens 30cent (en slappe chinese thee is altijd gratis) en iets lekker ( al dan niet gefrituurd) erbij kost 10cent. Tleven is hier echt zwaar. Het lijkt hier een perfecte mix van Indische, Chinese en Thaise cultuur. Hoewel er natuurlijk politiek veel problemen zijn met de verschilende stammen en verschillende religies. Tijdens mijn verblijf in Burma heb ik gehoord van 2 dodelijke aanslagen van boeddhisten tegen moslims. Ook zijn er verscheidene staten waar je als toerist niet inkomt wegens meningsverschillen tussen de volkeren en de overheid. Ik weet niet exact wat er gaande is, hierin ga ik mij thuis verder verdiepen. Als toerist merk je welliswaar niets van de spanningen en word je haast constant verwend door de vriendelijke mensen en hun hulpzaamheid. En lekker eten.
Na Bagan ben ik dus wat stilgevallen. Ik bezocht in het zuiden de grootste 'reclining buddha' ter wereld. Hij is helaas nog niet af maar zeker een bezoek waard. Je kan namelijk "in de Buddha" waar ze bezig zijn zijn hele leven uit te beelden in sculpturen. Het werk gaat wel zodanig traag dat de meesten bedekt zijn onder een meter stof. Ik was er de enige blanke, alle andere toeristen waren van Myanmar dus mocht ik weer lekker veel op de foto met locals. Verder ging ik nog op een toer naar wat grotten en tempels enzo. Ik kan er niet veel interessants over kwijt maar het waren fijne dagen. We kregen in de tuktuk ook al een voorsmaakje van het waterfestival (Tinja) en kregen emmers water over ons heen gekieperd door kinderen aan de kant van de weg.
Verder reis ik nu met een bijzonder lege rugzak nadat ik de helft van mijn kleren weg moest gooien na een ongeluk op de bus met kookolie. Wie er in buddhas naam reist met liters gebruikte kookolie en denkt dat het een goed idee is om die tussen de andere bagage in de laadruimte van de bus te steken is me een waar raadsel. Gelukkig zat mijn propere was en de meeste van mijn andere spullen in plastiek dus kon ik deze bewaren. Mijn rugzak is uitgewassen maar moet thuis naar de droogkuis. Dagelijks ruik ik nog wel eens de vuile geur van frituurolie rondom me. Jakkes.
Enfin. Nu ben ik in Yangon, basicly de hoofdstad en duidelijk de meest moderne plek in het land. maar dat is zeer relatief. Ik bedoel: ik vond een supermarkt en in de cinema spelen ze GI Joe in 3D. En alle straten zijn geasfalteerd.
Momenteel wordt heel de stad voorbereid voor het waterfestival. Er zijn podia in heel de stad en watersproeiconstructies. Volgens de jongen van de hostel gaan we zelfs de straat niet op kunnen zonder een emmer over ons heen te krijgen, al dan niet met ijs. Het schijnt ook dat dit HET moment van het jaar is dat Myanmar crazy gaat. De anders zo beleefde mensen starten de dag met alcohol en leven zich deze ene week per jaar uit. Ik ben benieuwd!
Ondertussen ben ik aan het einde van mijn reis beland en kijk ik uit naar mijn thuiskomst. Tegelijkertijd heb ik erg van Burma genoten en besef dat ik nog een hele waslijst te vertellen heb en dat ik thuis aangekomen veel zal missen van mijn trip.
Mijn laatste schrijven was vanuit Hspaw. Na een trektocht van twee dagen en vele aardbeienshakes (verse, wilde aardbeien, mmmmh) nam ik een nachtbus naar Inle lake. De zogenaamde aircobus was snikheet en de vrouw die naast me zat heeft de volle 10uur overgegeven. Gelukkig in een zakje. Samen met een duitser zocht ik 's ochtends overnachting in het nabijgelegen dorp Nuang Shwe en was erg blij te ontdekken dat een single room goedkoper was dan een kamer voor twee. Ik had zin in mijn eigen ruimte en ritme. Doch liet ik me overtuigen om meteen (om 7u in de ochtend) een fiets met hem te huren en rond te cruisen. Ik maakte hem duidelijk dat ik dringend eten nodig had of het zou geen fijne rit worden. Na een ontbijt van noedels langs de weg en een 3 in 1 koffiemix (Je vindt niet anders. Ingredienten: Suiker, melk, koffie, in die volgorde.) was mijn humeur wel beter maar de vermoeidheid nog steeds groot. We dwaalden wat rond en betaalden een boer om ons met onze fietsen op zijn gemotoriseerde kajak naar de overkant van het meer te brengen. Daar was er namelijk een pagodafestival aan de gang. Het bleek zoals gewoonlijk een tempel met eten, drinken en andere kraampjes errond, maar maakten gebruik van de gelegenheid om net als de locals wat te slapen onder de koele beschutting van de tempel. We zaten tussen de monikken en bergvolkeren met handdoeken op hun hoofd die allen lustig aan het eten en drinken waren.
Na deze stop was het echter nog steeds snikheet en onze fietsjes zonder versnellingen vergden veel inspanning. Ik was er dus meteen bij toen ik een lege pickuptruck zag passeren en we kregen vriendelijk een lift terug. De volgende dag stonden we op met de zon om een boottocht te maken op het hoogaangeprezen meer. We zagen de vissers op hun kajak, drijvende tuinen, een markt, wat tempels, een sigarenrolplek en een weverij. De hele trip was een typische toeristentoer maar het was oke. Nergens werden we gepusht dingen te kopen en het meer was prachtig in de ochtendzon. 8u later stonden we weer op het vaste land en bereidde me voor op een treinrit die me de volgende dag naar Kalaw zou brengen. 3uur treinen was perfect op de houten bankjes op de hobbelige rails. Na het genieten van de landschappen kwam ik aan in een bergdorpje waar ik weer eens met mijn gat in de boter viel. De plek waar ik wou overnachten had geen goedkope kamer vrij en stuurden me na lang overleg naar een huis om de hoek waar ik een kamer kreeg in een huis met drie bejaarde dames. Zalig. Niet alleen mocht ik het hele huis gebruiken, ook zag ik elke ochtend kleine monnikjes wachten in de gang tijdens hun dagelijkse ronde voor eten en aalmoezen en kreeg ik af en toe iets lekkers toegestopt door de dames in hun lange rokken. Ik wandelde wat rond, deed mijn was en genoot van de frisse lucht.
Van Kalaw bracht een nieuwe nachtrit me tot in Bagan. In Bagan bestaat het landschap uit woestijn en tempels. Zo'n duizend tempels en stupas zijn verspreid over het kurkdroge landschap en toen je met stomheid verbazen. De uitzichten vanop deze tempels over de uitgestrekte zandvlakten met 11de eeuwse bouwsels was zeker een hoogtepunt van mijn trip. Maar ook hier werd ik gevelt door de hitte. Na twee dagen op mijn fietsje door de zandpaden trappen en tempels opkruipen was ik doodop van de zon. Mijn prachtige bamboepet was niet genoeg protectie. de derde dag gaf ik forfait en mijn les was geleerd voor de komende bestemmingen: Neem Geregeld Pauzes! Deze laatste week heb ik dus belachelijk veel stops gemaakt in theehuizen en me verwent met zoete, sterke melkthee die hier op elke straathoek te verkrijgen is. Al dan niet met lekkers erbij. De hitte maakt het een noodzaak, maar tegelijk een goed excuus om het rustig aan te doen. Een theetje is trouwens 30cent (en slappe chinese thee is altijd gratis) en iets lekker ( al dan niet gefrituurd) erbij kost 10cent. Tleven is hier echt zwaar. Het lijkt hier een perfecte mix van Indische, Chinese en Thaise cultuur. Hoewel er natuurlijk politiek veel problemen zijn met de verschilende stammen en verschillende religies. Tijdens mijn verblijf in Burma heb ik gehoord van 2 dodelijke aanslagen van boeddhisten tegen moslims. Ook zijn er verscheidene staten waar je als toerist niet inkomt wegens meningsverschillen tussen de volkeren en de overheid. Ik weet niet exact wat er gaande is, hierin ga ik mij thuis verder verdiepen. Als toerist merk je welliswaar niets van de spanningen en word je haast constant verwend door de vriendelijke mensen en hun hulpzaamheid. En lekker eten.
Na Bagan ben ik dus wat stilgevallen. Ik bezocht in het zuiden de grootste 'reclining buddha' ter wereld. Hij is helaas nog niet af maar zeker een bezoek waard. Je kan namelijk "in de Buddha" waar ze bezig zijn zijn hele leven uit te beelden in sculpturen. Het werk gaat wel zodanig traag dat de meesten bedekt zijn onder een meter stof. Ik was er de enige blanke, alle andere toeristen waren van Myanmar dus mocht ik weer lekker veel op de foto met locals. Verder ging ik nog op een toer naar wat grotten en tempels enzo. Ik kan er niet veel interessants over kwijt maar het waren fijne dagen. We kregen in de tuktuk ook al een voorsmaakje van het waterfestival (Tinja) en kregen emmers water over ons heen gekieperd door kinderen aan de kant van de weg.
Verder reis ik nu met een bijzonder lege rugzak nadat ik de helft van mijn kleren weg moest gooien na een ongeluk op de bus met kookolie. Wie er in buddhas naam reist met liters gebruikte kookolie en denkt dat het een goed idee is om die tussen de andere bagage in de laadruimte van de bus te steken is me een waar raadsel. Gelukkig zat mijn propere was en de meeste van mijn andere spullen in plastiek dus kon ik deze bewaren. Mijn rugzak is uitgewassen maar moet thuis naar de droogkuis. Dagelijks ruik ik nog wel eens de vuile geur van frituurolie rondom me. Jakkes.
Enfin. Nu ben ik in Yangon, basicly de hoofdstad en duidelijk de meest moderne plek in het land. maar dat is zeer relatief. Ik bedoel: ik vond een supermarkt en in de cinema spelen ze GI Joe in 3D. En alle straten zijn geasfalteerd.
Momenteel wordt heel de stad voorbereid voor het waterfestival. Er zijn podia in heel de stad en watersproeiconstructies. Volgens de jongen van de hostel gaan we zelfs de straat niet op kunnen zonder een emmer over ons heen te krijgen, al dan niet met ijs. Het schijnt ook dat dit HET moment van het jaar is dat Myanmar crazy gaat. De anders zo beleefde mensen starten de dag met alcohol en leven zich deze ene week per jaar uit. Ik ben benieuwd!
maandag 25 maart 2013
Bangkok 4 & Myanmar
Ik mocht na zo'n 5 dagen railey in Bangkok overnachten bij mijn nieuwe vrienden. Hochi was er niet voor het weekend en dus kreeg ik zelfs een heuse kamer met badkamer voor mij alleen! Deze studio was een enorme luxe voor mij! En natuurlijk beleefde ik veel plezier, vooral met Stu en Raquel die me overal mee naartoe namen. Gaan eten, de gigantische weekendmarkt van Bangkok en natuurlijk uit drinken en naar een club waar ik op mijn flipflops binnen raakte! Mijn 4de verblijf in Bangkok was dus weer een succes, hoewel ik de laatste dag met kater me wel wat zorgen begon te maken over Myanmar. Ik zat vooral in met hoeveel het me zou kosten mocht ik geen reisgezel vinden en hoe "afgesloten van de rest van de wereld" het nog zou zijn. Had ik mij beter moeten informeren/voorbereiden?
Nuja, spijt komt altijd te laat dus stapte ik maar onwetend het vliegtuig op. Ik had die dag een enorme last van mijn emoties met gemengde gevoelens, hoewel ik niet eens mijn regels had. Ik twijfelde heel de tijd op de luchthaven of ik de enige andere westerse eenzaat moest aanspreken, maar deed het toch maar niet want hij zag er nogal dwaas uit en stapte dan maar in een shared taxi die natuurlijk de laatste was om gevult te geraken.
En toen kwam ik aan in Mandelay. Mijn eerste indruk van Myanmar? DROOG. Stof overal, stinkende uitlaatgassen, smog. Hoewel Mandelay op het eerste zicht meeviel kon ik een paar dagen later niet blijer zijn geweest toen ik er weg was, weg van drukte en pollutie. Het eerste wat ik deed was een "longi" kopen (oftewel omslagrok) en veiligheidsspelden. Mijn kamer kostte 15$ wat echt heel veel is voor mijn budget en dus voelde ik nog steeds nood aan een reispartner. Helaas waren de enigen die ik die dag zag koppels waar ik weinig interesse in had. De volgende ochtend bij het ontbijt ontmoette ik gelukkig wel een leuke Duitse meid met wie ik anderhalve dag de stad verkende. We wandelden naar het trappen-en tempelwerk op Mandelay Hill en besloten dat er geen gezellige bars te vinden zijn. Misschien maar goed ook want de volgende ochtend gingen we met zijn 2en op 1 mototaxi naar U Bein Bridge voor de zonsopgang. Dit is de langste teakhouten brug ter wereld en het was erg mooi bij de mist van de vroege ochtend om de vrouwen met bloemen op hun fiets en lange rokken en de monniken over de brug te zien wandelen. Ook wij genoten van de wandeling over de brug met een kopje koffie in de hand, wat tot jolijt was van de lokale passanten. Mijn duitse vriendin vertelde me dat ze het niet erg vond om dingen mis te doen (zoals Hallo verkeerd zeggen of haar longi fout knopen) want de mensen lachen daarmee en dat is fijn voor hen. Ik besloot dat dat goed advies was en me ook niets aan te trekken van lachende locals, ik lach gewoon terug.
's Middags ging ik achterin een overdekte pik-uptruck met houten bankjes aan weerszijde (het locale vervoer) naar Pyin Oo Lwin. Dit oud Britse heuvelstadje (om de hitte van de stad te ontglippen) verbaasde me met zijn rust en schoonheid. Een groot deel van het stadje waren net buitenwijken met groene lanen en grote vrijstaande villa's. Rondgaand op mijn gehuurde fiets voelde ik me bijna in het chique Schoten of Brasschaat, op uitzondering dan van het gammele fietsje. Ik bezocht een prachtig park (wel met inkom aan de overheid) waar allemaal Burmezen met hun zondagse kleren aan kwamen picnicken, ook al was het donderdag. Ik moets denken aan het schilderij "Dejeuner sur l'herbe", hoewel uiteraard de vrouwen hun lange rokken droegen. Verder werd ik die dag enkel verwent. Eerst werd mijn ontbijt op de markt betaald door mijn buurman nadat hij me zijn chinees geld liet zien. Toen ik ging lunchen werd ik door een vrouw in het cafeetje bij de arm meegenomen naar haar thuis omdat ik een gat in mijn rok had. Ik moest neer zitten en kreeg een redbull (ze zijn hier zot van energydrinks) en later kwam ze terug met een nieuwe rok voor mij. Die was "beautifull, beautifull" en daarna moest ik weer "Sit down, Sit down!". Maar veel conversatie was helaas onmogelijk. Ik ontdenkte nog dat iedereen die in huis rondliep en waarvan de meeste meisjes als naaisters aan het werk waren, haar familie waren en ik moest mijn adres en telefoonnummer geven. Uiteindelijk vroeg ze me nog of ik wou eten maar mijn eten stond nog te wachten voor mij op de lunchplek. Ze begreep het en liet me gaan :).
Nog later die avond ging ik mijn fiets terugbrengen en vroeg de eigenaar me of hij me naar het busstation moest brengen (free of charge) zodat ik al wist waar het was en hoe ver. Ik had al vrij veel met hem gepraat dus zei maar "oke" en hij nam me mee op zijn scooter en trakteerde me op heerlijke verse yoghurt. Melk/ijskreemcafees zijn hier in hun opmars. Lekker!
Ik keerde weer naar mijn hotel van dit keer slechts 5 dollar na een geslaagde dag. Dit is dus waarom je eigenlijk alleen moet reizen! Ik was het al vergeten! Ik ben nu wel op mijn volgende bestemming twee dagen gaan trekken door de prachtige heuvels en "minority villages" met 5 andere backpackers, want ik wil niet alleen de weg verliezen, maar ik wil zelfs niet met hen verder reizen. Ik wil alleen op pad!
Het was toch wel een prachtige tocht, vooral de eerste dag, waarbij we lunchten bij een gezin thuis en sliepen in iemands living. Alles was prachtig, buiten dan mijn nachtrust want ik moest heel de tijd naar het toilet (jaja, dat gebeurt hier blijkbaar nogal veel bij de toeristen) en dat toilet was natuurlijk buiten zo'n 50meter van het huis langs de weg. Bon, 's ochtends voelde ik me gelukkig niet meer ziek en kon de wandeling terug dus aan. Wat ook fijn was was dat er een andere vlaming in ons gezelschap was en gewoon omdat we dezelfde taal sprken had ik het gevoel dat ik hem alles kon vertellen. Leuk!
Vanmiddag ga ik naar de op 1 na meest toeristische plek van Myanmar en heb eigenlijk niet veel zin om ergens toeristisch te zijn. Maar ik ben ook zeker dat het vast de moeite waard is!
Nuja, spijt komt altijd te laat dus stapte ik maar onwetend het vliegtuig op. Ik had die dag een enorme last van mijn emoties met gemengde gevoelens, hoewel ik niet eens mijn regels had. Ik twijfelde heel de tijd op de luchthaven of ik de enige andere westerse eenzaat moest aanspreken, maar deed het toch maar niet want hij zag er nogal dwaas uit en stapte dan maar in een shared taxi die natuurlijk de laatste was om gevult te geraken.
En toen kwam ik aan in Mandelay. Mijn eerste indruk van Myanmar? DROOG. Stof overal, stinkende uitlaatgassen, smog. Hoewel Mandelay op het eerste zicht meeviel kon ik een paar dagen later niet blijer zijn geweest toen ik er weg was, weg van drukte en pollutie. Het eerste wat ik deed was een "longi" kopen (oftewel omslagrok) en veiligheidsspelden. Mijn kamer kostte 15$ wat echt heel veel is voor mijn budget en dus voelde ik nog steeds nood aan een reispartner. Helaas waren de enigen die ik die dag zag koppels waar ik weinig interesse in had. De volgende ochtend bij het ontbijt ontmoette ik gelukkig wel een leuke Duitse meid met wie ik anderhalve dag de stad verkende. We wandelden naar het trappen-en tempelwerk op Mandelay Hill en besloten dat er geen gezellige bars te vinden zijn. Misschien maar goed ook want de volgende ochtend gingen we met zijn 2en op 1 mototaxi naar U Bein Bridge voor de zonsopgang. Dit is de langste teakhouten brug ter wereld en het was erg mooi bij de mist van de vroege ochtend om de vrouwen met bloemen op hun fiets en lange rokken en de monniken over de brug te zien wandelen. Ook wij genoten van de wandeling over de brug met een kopje koffie in de hand, wat tot jolijt was van de lokale passanten. Mijn duitse vriendin vertelde me dat ze het niet erg vond om dingen mis te doen (zoals Hallo verkeerd zeggen of haar longi fout knopen) want de mensen lachen daarmee en dat is fijn voor hen. Ik besloot dat dat goed advies was en me ook niets aan te trekken van lachende locals, ik lach gewoon terug.
's Middags ging ik achterin een overdekte pik-uptruck met houten bankjes aan weerszijde (het locale vervoer) naar Pyin Oo Lwin. Dit oud Britse heuvelstadje (om de hitte van de stad te ontglippen) verbaasde me met zijn rust en schoonheid. Een groot deel van het stadje waren net buitenwijken met groene lanen en grote vrijstaande villa's. Rondgaand op mijn gehuurde fiets voelde ik me bijna in het chique Schoten of Brasschaat, op uitzondering dan van het gammele fietsje. Ik bezocht een prachtig park (wel met inkom aan de overheid) waar allemaal Burmezen met hun zondagse kleren aan kwamen picnicken, ook al was het donderdag. Ik moets denken aan het schilderij "Dejeuner sur l'herbe", hoewel uiteraard de vrouwen hun lange rokken droegen. Verder werd ik die dag enkel verwent. Eerst werd mijn ontbijt op de markt betaald door mijn buurman nadat hij me zijn chinees geld liet zien. Toen ik ging lunchen werd ik door een vrouw in het cafeetje bij de arm meegenomen naar haar thuis omdat ik een gat in mijn rok had. Ik moest neer zitten en kreeg een redbull (ze zijn hier zot van energydrinks) en later kwam ze terug met een nieuwe rok voor mij. Die was "beautifull, beautifull" en daarna moest ik weer "Sit down, Sit down!". Maar veel conversatie was helaas onmogelijk. Ik ontdenkte nog dat iedereen die in huis rondliep en waarvan de meeste meisjes als naaisters aan het werk waren, haar familie waren en ik moest mijn adres en telefoonnummer geven. Uiteindelijk vroeg ze me nog of ik wou eten maar mijn eten stond nog te wachten voor mij op de lunchplek. Ze begreep het en liet me gaan :).
Nog later die avond ging ik mijn fiets terugbrengen en vroeg de eigenaar me of hij me naar het busstation moest brengen (free of charge) zodat ik al wist waar het was en hoe ver. Ik had al vrij veel met hem gepraat dus zei maar "oke" en hij nam me mee op zijn scooter en trakteerde me op heerlijke verse yoghurt. Melk/ijskreemcafees zijn hier in hun opmars. Lekker!
Ik keerde weer naar mijn hotel van dit keer slechts 5 dollar na een geslaagde dag. Dit is dus waarom je eigenlijk alleen moet reizen! Ik was het al vergeten! Ik ben nu wel op mijn volgende bestemming twee dagen gaan trekken door de prachtige heuvels en "minority villages" met 5 andere backpackers, want ik wil niet alleen de weg verliezen, maar ik wil zelfs niet met hen verder reizen. Ik wil alleen op pad!
Het was toch wel een prachtige tocht, vooral de eerste dag, waarbij we lunchten bij een gezin thuis en sliepen in iemands living. Alles was prachtig, buiten dan mijn nachtrust want ik moest heel de tijd naar het toilet (jaja, dat gebeurt hier blijkbaar nogal veel bij de toeristen) en dat toilet was natuurlijk buiten zo'n 50meter van het huis langs de weg. Bon, 's ochtends voelde ik me gelukkig niet meer ziek en kon de wandeling terug dus aan. Wat ook fijn was was dat er een andere vlaming in ons gezelschap was en gewoon omdat we dezelfde taal sprken had ik het gevoel dat ik hem alles kon vertellen. Leuk!
Vanmiddag ga ik naar de op 1 na meest toeristische plek van Myanmar en heb eigenlijk niet veel zin om ergens toeristisch te zijn. Maar ik ben ook zeker dat het vast de moeite waard is!
donderdag 14 maart 2013
Terug in Thailand
Op weg naar Bangok van de Filippijnen had ik slechts 1 acht in Manila, maar net genoeg om met Carla af te spreken die mijn bankkaart had (lang verhaal). Carla is een Filippijnse vriendin van een ex-collega en uiteindelijk had ik spijt dat ik slechts de laatste avond met haar had afgesproken. Een leuke meid! Maar ze nam me wel mee naar de duurste bar die ik op reis bezocht!
Na een erg lange dag van 12u om van Manila tot Clark airport te geraken (80km buiten de stad) en van daar naar Bangkok kwam ik "thuis" aan. Het was nu de derde keer Bangkok voor mij en ik kan er stilaan mijn weg vinden. Ik ging drie keer naar de ambasade van Myanmar en wandelde erna telkens rond in een andere buurt zonder kaart zonder te verdwalen! Een pluim voor mezelf! 's Avonds dronk ik meestal een pintje in de hostel met de andere reizigers of ging ik naar de cinema. Mijn laatste avond werd ik door een groep jongens uitgenodigd om mee naar een pingpongshow te gaan. Hoewel niet echt overtuigd vergezelde ik hen toch naar een of andere rosse buurt ("Cowboy Street") alwaar vele oudere, blanke mannen buiten pintjes zaten te drinken. Simon besloot dat we moesten opsplitsen om mensen te vragen waar de beste pingpongshow is. Ik had natuurlijk weer de jackpot. Ik vroeg een groep mannen die allemaal belgen bleen en 1 nederlander. De nederlander nam me apart en vroeg wat ik juist zocht. "I dunno!" Enfin, hij zei me dat het iedere verdieping wat erger werd en nam me mee binnen op het gelijkvloers. Dit was niet echt waar we aar op zoek waren. Het was gewoon een gogobar, maar Joep (of wat zijn naam ook was) bestelde 10 pingpogballen die ik dan naar de meisjes mocht gooien die ze opraapten. Eerlijk, er was weinig aan, ik snapte het niet zo goed. Hij vertelde dat de meisjes meer betaald krijgen als ze meer ballen vangen. Okay. Ik bedankte hem en ging terug naar mijn gezelschap. We waren blijkbaar niet in de goede straat voor pingpongshows. Na 1 duur pintje met de jogens in een andere bar met halfnaakte dames (en enkele ladyboys natuurlijk) had ik het wel gezien en ging ik naar huis. Zonder spijt :).
Na een busrit van 12uur in behoorlijke luxe (Lang Leve Thailand) kwam ik twee dagen later aan in Railey Bay. Dit zijn drie stranden op het vaste land maar ze zijn niet te bereiken over land. Je hebt dus het idee dat je op een eiland zit. Het is prachtig mooi hier en een paradijs voor rockclimbers op de limestone bergen. De eerste dag had ik geluk want ik ontmoette 2 amerikanen, een turk en een kiwi die me uitnodigden mee te gaan op een boottrip naar enkele eilanden. Ik spendeerde de hele dag met hen en was best triest dat ze me de volgende dag al gingen verlaten. Het was een van de beste dagen die ik had deze reis, erg leuke mensen! Ze wonen en werken samen in Bangkok dus morgen zie ik hen terug en mag ik op hun zetel slapen. Zalig. De rest van mijn tijd hier ontmoette ik best veel mensen (veel canadezen en amerikanen in zuid-thailand, maar nerges anders in azie!) en probeerde ik te wandelen op een slackline, wandelen door de bergen, zwemde op een perfect strand, bekeek wat apen,... Ohja, ook ging ik uit met drie Slovaken die in de bungalow naast me zaten. Haha, grappige mannen waren me dat met hun slecht engels, huisgemaakte pruimenlikeur en gay dancemoves. Maar veel plezier gehad! Nu moet ik weeral naar bangkok voor het weekend om naar de bank te gaan. Voor Myanmar heb ik namelijk dollars nodig zonder plooitjes of scheurtjes, anders nemen ze het niet aan. Maar ik ben er zeker van dat het weer leuk zal zijn ginder.
Sorry voor vele fouten, dit toetsenbord werkt niet goed!
Ciao!
Na een erg lange dag van 12u om van Manila tot Clark airport te geraken (80km buiten de stad) en van daar naar Bangkok kwam ik "thuis" aan. Het was nu de derde keer Bangkok voor mij en ik kan er stilaan mijn weg vinden. Ik ging drie keer naar de ambasade van Myanmar en wandelde erna telkens rond in een andere buurt zonder kaart zonder te verdwalen! Een pluim voor mezelf! 's Avonds dronk ik meestal een pintje in de hostel met de andere reizigers of ging ik naar de cinema. Mijn laatste avond werd ik door een groep jongens uitgenodigd om mee naar een pingpongshow te gaan. Hoewel niet echt overtuigd vergezelde ik hen toch naar een of andere rosse buurt ("Cowboy Street") alwaar vele oudere, blanke mannen buiten pintjes zaten te drinken. Simon besloot dat we moesten opsplitsen om mensen te vragen waar de beste pingpongshow is. Ik had natuurlijk weer de jackpot. Ik vroeg een groep mannen die allemaal belgen bleen en 1 nederlander. De nederlander nam me apart en vroeg wat ik juist zocht. "I dunno!" Enfin, hij zei me dat het iedere verdieping wat erger werd en nam me mee binnen op het gelijkvloers. Dit was niet echt waar we aar op zoek waren. Het was gewoon een gogobar, maar Joep (of wat zijn naam ook was) bestelde 10 pingpogballen die ik dan naar de meisjes mocht gooien die ze opraapten. Eerlijk, er was weinig aan, ik snapte het niet zo goed. Hij vertelde dat de meisjes meer betaald krijgen als ze meer ballen vangen. Okay. Ik bedankte hem en ging terug naar mijn gezelschap. We waren blijkbaar niet in de goede straat voor pingpongshows. Na 1 duur pintje met de jogens in een andere bar met halfnaakte dames (en enkele ladyboys natuurlijk) had ik het wel gezien en ging ik naar huis. Zonder spijt :).
Na een busrit van 12uur in behoorlijke luxe (Lang Leve Thailand) kwam ik twee dagen later aan in Railey Bay. Dit zijn drie stranden op het vaste land maar ze zijn niet te bereiken over land. Je hebt dus het idee dat je op een eiland zit. Het is prachtig mooi hier en een paradijs voor rockclimbers op de limestone bergen. De eerste dag had ik geluk want ik ontmoette 2 amerikanen, een turk en een kiwi die me uitnodigden mee te gaan op een boottrip naar enkele eilanden. Ik spendeerde de hele dag met hen en was best triest dat ze me de volgende dag al gingen verlaten. Het was een van de beste dagen die ik had deze reis, erg leuke mensen! Ze wonen en werken samen in Bangkok dus morgen zie ik hen terug en mag ik op hun zetel slapen. Zalig. De rest van mijn tijd hier ontmoette ik best veel mensen (veel canadezen en amerikanen in zuid-thailand, maar nerges anders in azie!) en probeerde ik te wandelen op een slackline, wandelen door de bergen, zwemde op een perfect strand, bekeek wat apen,... Ohja, ook ging ik uit met drie Slovaken die in de bungalow naast me zaten. Haha, grappige mannen waren me dat met hun slecht engels, huisgemaakte pruimenlikeur en gay dancemoves. Maar veel plezier gehad! Nu moet ik weeral naar bangkok voor het weekend om naar de bank te gaan. Voor Myanmar heb ik namelijk dollars nodig zonder plooitjes of scheurtjes, anders nemen ze het niet aan. Maar ik ben er zeker van dat het weer leuk zal zijn ginder.
Sorry voor vele fouten, dit toetsenbord werkt niet goed!
Ciao!
zaterdag 2 maart 2013
Visayas
In Bohol verbleef ik nog eens in een hostel met Vlaamse eigenaars. Ze hadden echte frieten en huisgemaakte mayonaise, maar ook veel tips over de omgeving. Wegens de vele regen was het woud waarin de hostel verscholen lag prachtig groen! Maar eveneens vanwege de regen besloten Axel en ik dat het geen goed idee zou zijn een scooter te huren. Aldus zagen we niet bijster veel van het eiland maar wel de unieke chocolate hills (Gekke, druppelachtige bruine heuvels) per bus en de Tarsier Sanctuary per scootertaxi (1 scooter is genoeg voor 3 mensen, uiteraard). Tarsiers zijn de kleinste aapjes ter wereld. Ze zitten enkel hier in de Filipijnen op twee plekken en op enkele eilanden in Indonesie. zo'n twaalf jaar geleden zag ik deze mini-aapjes met grote ogen al eens in het wild in Indonesie met mama en papa. Hier in Bohol kan je ze niet in het wild bezoeken maar wel in een Sanctuary waar ze een degelijk stuk bos hebben waar de gidsen elke ochtend de tarsiers zoeken. Overdag blijven ze namelijk steeds zitten want deze dieren zijn nocturnal.
De hostel waar we verbleven bevond zich langs een rivier tussen twee steile wanden van jungle. Langs de rivier kon je naar een paar watervallen wandelen en daarna terugzwemmen, meegaant met de stroming. Deze activiteit was het beste 's avonds want overdag passeren er non stop toeristenboten met aziaten die karaoke zingen. Voor ons Europeanen een onbegrijpelijk fenomeen en een aanslag op de rust en schoonheid van de natuur. Maar de Filipino's zijn zot van hun karaoke! Op de gekste plaatsen vind je KTV's, een karaokemachine. Een voordeel is wel dat Filipinos hun engels accent zeer goed is. Over hun verdere zangkwaliteiten en muzieksmaak zwijg ik liever. Na twee dagen Bohol werd ik al weer rusteloos (en wat geenerveerd door de vochtigheidsgraad dag en nacht) en vertrok ik alleen naar Siquijor, "the mystical island".
Veel locals reizen niet naar Siquijor omdat de heuvels heksen herbergen. Zowel witte als zwarte magie worden gebruikt op dit eiland. Omdat ik sinds mijn ziek zijn nog steeds niet al mijn energie terug had besloot ik van de gelegenheid gebruik te maken om een "healer" te bezoeken. Ik kwam terecht bij Lola, een grootmoeder van aanzienlijke leeftijd die geen engels kon. Ze vulde een glas met een warte steen erin met water en blies dan door een bamboe rietje in het water terwijl ze het glas langs je romp beweegt. De eerste 2 keren werd het water grijs en vuil. De laatste keer bleef het helder en was ze klaar na nog een christelijk gebedsteken en zegening. Ze mixen dus hun geloof. Tijdens dit ritueel was de sfeer wel weining magisch want uiteraard zongen ook hier de buren karaoke doorheen oorverdovende speakers.
Verder overtuigde ik Adam twee keer om me mee te nemen achterop zijn scooter om het eiland te bezoeken en passeerden we stranden, watervallen, grotten, jungle en dorpjes en een andere dag ging ik snorkelen met een franse meid. Elke avond kwamen alle leuke reizigers die in San Juan verbleven eten in JJ's, mijn hostel, omdat de sfeer daar het beste was. Een avond had de sympathieke eigenaar zelfs een band uitgenodigd om op het strand te komen spelen bij een kampvuur. De elektriciteit werkte uiteraard weer niet maar het werd een fijne acoustische avond met djembe's en didgeridoo's. JJ's was zo'n fijne plek en het eiland zo rustig en mooi dat ik er 5 dagen bleef hangen. Eindelijk had ik een plek gevonden in de Filippijnen die ik niet wou verlaten. Het had lang geduurd. Nu ben ik in een studentenstad, Dumaguete, wellicht de aangenaamste stad van de Filippijnen, vanwaar ik gisteren 3 prachtige duiken deed en waar ik momenteel de tijd wat dood tot mijn terugkeer naar manila en dan Bangkok. De tijd is weer eens voorbij gevlogen en ik heb niet half gezien wat ik zou zien! Maar ik kijk wel uit naar Myanmar en toch ook naar thuis. Over pakt anderhalve maand kunnen jullie me weer in Belgie verwachten.
De hostel waar we verbleven bevond zich langs een rivier tussen twee steile wanden van jungle. Langs de rivier kon je naar een paar watervallen wandelen en daarna terugzwemmen, meegaant met de stroming. Deze activiteit was het beste 's avonds want overdag passeren er non stop toeristenboten met aziaten die karaoke zingen. Voor ons Europeanen een onbegrijpelijk fenomeen en een aanslag op de rust en schoonheid van de natuur. Maar de Filipino's zijn zot van hun karaoke! Op de gekste plaatsen vind je KTV's, een karaokemachine. Een voordeel is wel dat Filipinos hun engels accent zeer goed is. Over hun verdere zangkwaliteiten en muzieksmaak zwijg ik liever. Na twee dagen Bohol werd ik al weer rusteloos (en wat geenerveerd door de vochtigheidsgraad dag en nacht) en vertrok ik alleen naar Siquijor, "the mystical island".
Veel locals reizen niet naar Siquijor omdat de heuvels heksen herbergen. Zowel witte als zwarte magie worden gebruikt op dit eiland. Omdat ik sinds mijn ziek zijn nog steeds niet al mijn energie terug had besloot ik van de gelegenheid gebruik te maken om een "healer" te bezoeken. Ik kwam terecht bij Lola, een grootmoeder van aanzienlijke leeftijd die geen engels kon. Ze vulde een glas met een warte steen erin met water en blies dan door een bamboe rietje in het water terwijl ze het glas langs je romp beweegt. De eerste 2 keren werd het water grijs en vuil. De laatste keer bleef het helder en was ze klaar na nog een christelijk gebedsteken en zegening. Ze mixen dus hun geloof. Tijdens dit ritueel was de sfeer wel weining magisch want uiteraard zongen ook hier de buren karaoke doorheen oorverdovende speakers.
Verder overtuigde ik Adam twee keer om me mee te nemen achterop zijn scooter om het eiland te bezoeken en passeerden we stranden, watervallen, grotten, jungle en dorpjes en een andere dag ging ik snorkelen met een franse meid. Elke avond kwamen alle leuke reizigers die in San Juan verbleven eten in JJ's, mijn hostel, omdat de sfeer daar het beste was. Een avond had de sympathieke eigenaar zelfs een band uitgenodigd om op het strand te komen spelen bij een kampvuur. De elektriciteit werkte uiteraard weer niet maar het werd een fijne acoustische avond met djembe's en didgeridoo's. JJ's was zo'n fijne plek en het eiland zo rustig en mooi dat ik er 5 dagen bleef hangen. Eindelijk had ik een plek gevonden in de Filippijnen die ik niet wou verlaten. Het had lang geduurd. Nu ben ik in een studentenstad, Dumaguete, wellicht de aangenaamste stad van de Filippijnen, vanwaar ik gisteren 3 prachtige duiken deed en waar ik momenteel de tijd wat dood tot mijn terugkeer naar manila en dan Bangkok. De tijd is weer eens voorbij gevlogen en ik heb niet half gezien wat ik zou zien! Maar ik kijk wel uit naar Myanmar en toch ook naar thuis. Over pakt anderhalve maand kunnen jullie me weer in Belgie verwachten.
woensdag 20 februari 2013
Palawan
Hoezee! Er vaarde een boot uit van San Jose! Aldus kon ik vertrekken naar Coron, een eiland bekend om zijn wrakken van japanse oorlogsschepen, gekelderd door de USA tijdens WW2. Tot zover wat minimale historie! Op de boot zaten we met zo'n 50 man op het overdekte dek op de grond voor 8uur, maar het was best een fijne reis. Er waren nog een paar andere toeristen aanwezig en we waren dan ook meteen genoodzaakt met mekaar op te trekken. Wat een geluk! Het waren stuk voor stuk goeie gozers! Met zijn zessen verkenden we het eiland de komende dagen en ik deed een paar prima duiken naar de wrakken en eentje in een meer. Na een paar dagen raakte ik enkel wat ongerust over de maan. Voor 4 dagen op rij was de hemel pikzwart! (en de sterren oh zo prachtig!) Pas in El Nido (een nieuwe bootrit van 7u verder) zag ik de maan weer terug maar ook hier verdween hij iedere avond al vrij spoedig achter een heuvel. Coron heeft geen strand van zichzelf maar we vonden wel heerlijke hotsprings, een ministrandje tussen de mangroves op iemad zijn land waar we mochten zwemmen en ik genoot er van een plaatselijke variant van "cebiche", een heerlijke salade van verse, rauwe tonijn gemarineerd in citroensap en kruiden...mmmh.
In El Nido namen we afscheid van Baudewijn en een israelis koppel met wier we plezier hadden beleefd en bleven Karolina uit Polen, Axel uit Argentinia en ik achter. Ik kan wel proberen jullie de stranden te beschrijven die ik zag op onze islandhopping tour, maar als je niet hier of in de buurt van ko Phi phi bent geweest valt het denk ik moeilijk te vatten hoe dat perfecte parelwitte zand zich tussen de limestone rotsen heeft gemurwmd om deze idyllische "secret beaches" te vormen. Je hoort al dat het leven erg zwaar is, zo heel de dag op stranden en boten in de zon, daar moet je 's avonds van bekomen met een pintje. Liefst in de reggeabar naast de deur.
Een grappige anekdote is misschien dat er in El Nido ( net als in Coron en Port Barton, zie later) maar af en toe electriciteit en/of stromend water is. Toen we bij aankomst in El Nido een slaapplek moesten vinden met zijn drieen bleek heel de stad vol! Toen we eindelijk een kamer vonden met 1 groot dubbel bed waren we in de zevende hemel dat we een overnachtingsplek hadden! Helaas hadden we in de avond geen water! Na alle drie een mislukte douchepoging te hebben ondernomen gingen we naar bed tot we plots in het midden van de nacht wakker werden van licht in onze badkamer! Blijkbaar was het water weer gaan stromen en was door het plafond in de kamer onder onze aan het lekken en de vrouw van het hotelletje was volop in de weer de vloer te moppen zonder ons te wekken! Ik viel natuurlijk direct weer in slaap toen Karolina zei "don't worry, just sleep", dus vanaf nu wordt ik niet meer vertrouwd als nachtwaker. Dit terzijde.
Na twee dagen luiwammesen in El Nido werden we uit onze kamer gezet wegens reservatie. Omdat we geen zin hadden weer ieder hotel af te lopen om te vragen of er iets vrij was besloten we door te trekken naar Port Barton. Een ongelooflijk goede keuze was dat! Een klein dorp in de jungle met een mooi strand en een echte oase van rust en goede vibes. We verbleven in een waar kasteel onder renovatie en hoewel ik twee dagen geveld was door allerlei bacterien en lichte koorts heb ik toch erg genoten van dat verblijf. Met een hangmat op ons balkon, de zon, de zee, lekker eten, leuke mensen... ach ja.
Nu ben ik daar weer twee dagen vandaan en veel verder op de kaart na 1 rit op het dak van een bus, een gewone bus, een vliegtuig, een taxi, een ferry en een paar tricicles tussendoor, ben ik in Bohol. Toevallig nog steeds met Axel. (Geen schrik mam, het is geen echte latino, zijn pa is een duitser :))
Ondertussen heb ik beseft dat ik al 3 weken in de Filipijnen ben en dus nog maar twee weken te gaan heb. Voor geen meter genoeg voor dit gigantisch land! Maar ik zal mijn plan wel trekken. Lastig lastig, die luxeproblemen zoals keuzes maken.
Dag lieve vrienden!
In El Nido namen we afscheid van Baudewijn en een israelis koppel met wier we plezier hadden beleefd en bleven Karolina uit Polen, Axel uit Argentinia en ik achter. Ik kan wel proberen jullie de stranden te beschrijven die ik zag op onze islandhopping tour, maar als je niet hier of in de buurt van ko Phi phi bent geweest valt het denk ik moeilijk te vatten hoe dat perfecte parelwitte zand zich tussen de limestone rotsen heeft gemurwmd om deze idyllische "secret beaches" te vormen. Je hoort al dat het leven erg zwaar is, zo heel de dag op stranden en boten in de zon, daar moet je 's avonds van bekomen met een pintje. Liefst in de reggeabar naast de deur.
Een grappige anekdote is misschien dat er in El Nido ( net als in Coron en Port Barton, zie later) maar af en toe electriciteit en/of stromend water is. Toen we bij aankomst in El Nido een slaapplek moesten vinden met zijn drieen bleek heel de stad vol! Toen we eindelijk een kamer vonden met 1 groot dubbel bed waren we in de zevende hemel dat we een overnachtingsplek hadden! Helaas hadden we in de avond geen water! Na alle drie een mislukte douchepoging te hebben ondernomen gingen we naar bed tot we plots in het midden van de nacht wakker werden van licht in onze badkamer! Blijkbaar was het water weer gaan stromen en was door het plafond in de kamer onder onze aan het lekken en de vrouw van het hotelletje was volop in de weer de vloer te moppen zonder ons te wekken! Ik viel natuurlijk direct weer in slaap toen Karolina zei "don't worry, just sleep", dus vanaf nu wordt ik niet meer vertrouwd als nachtwaker. Dit terzijde.
Na twee dagen luiwammesen in El Nido werden we uit onze kamer gezet wegens reservatie. Omdat we geen zin hadden weer ieder hotel af te lopen om te vragen of er iets vrij was besloten we door te trekken naar Port Barton. Een ongelooflijk goede keuze was dat! Een klein dorp in de jungle met een mooi strand en een echte oase van rust en goede vibes. We verbleven in een waar kasteel onder renovatie en hoewel ik twee dagen geveld was door allerlei bacterien en lichte koorts heb ik toch erg genoten van dat verblijf. Met een hangmat op ons balkon, de zon, de zee, lekker eten, leuke mensen... ach ja.
Nu ben ik daar weer twee dagen vandaan en veel verder op de kaart na 1 rit op het dak van een bus, een gewone bus, een vliegtuig, een taxi, een ferry en een paar tricicles tussendoor, ben ik in Bohol. Toevallig nog steeds met Axel. (Geen schrik mam, het is geen echte latino, zijn pa is een duitser :))
Ondertussen heb ik beseft dat ik al 3 weken in de Filipijnen ben en dus nog maar twee weken te gaan heb. Voor geen meter genoeg voor dit gigantisch land! Maar ik zal mijn plan wel trekken. Lastig lastig, die luxeproblemen zoals keuzes maken.
Dag lieve vrienden!
woensdag 6 februari 2013
Rijstvelden en prostitutie
Ik ben een week geleden aangekomen in de Filippijnen. Wat begon met een vreselijk lange nacht na het landen van mijn vliegtuig 80km buiten de stad, werd al snel goedgemaakt door de super vriendelijke mensen in mijn hostel in Manila. De hostel was nog maar net twee weken open en dus spiksplinternieuw en onder een voordelig tarief. (Ze moeten nog reviews krijgen online, zodoende...) Elke avond worden er tafeltjes buiten gezet om samen wat pintjes te drinken uit 7eleven. De hostel bevond zich in het moderne deel van Manila, namelijk vlak bij Makati City. Een interessant weetje: Manila is niet 1 stad, maar bestaat uit zo'n 16 afzonderlijke steden die samen Metro Manila vormen. Een grote bubbel smog dus. Kuch!
In Makati zijn shoppingcentra alom aanwezig, in het oude deel van Manila was er dan weer veel verloedering. Ik en Sue liepen er een dagje rond en besloten dat Entramuros wel wat opknapwerk kan gebruiken.
Wat het weinig indrukwekkende uitzicht van de stad goedmaakte, waren vast en zeker de Filipino's! Ongelooflijk sympathieke mensen, maar, als ik eerlijk ben, de Latino's van Azie!
Na twee dagen in de stad ging ik naar Puerto Galera. Ik had wat frisse lucht nodig en hoopte dit te vinden in dit kustplaatsje, bekend voor zijn superieure duiklocaties. Ik praatte op de boot wat met een frans koppel die dezelfde bestemming hadden en uiteindelijk boden ze mij aan hun kamer te delen wegens dure accomodatie. Ik kreeg zo dus een betaalbare matras op de grond. Danku Laurent en Cecile! We hielden de avond rustig want ik zou de dag erop gaan duiken. Het was dan ook pas de volgende dag dat we de ware aard van onze nieuwe haven leerde kennen. In de hoofdstraat staat het bol ban de 'girliebars'. Erger nog, een bar vinden waar geen lapdances worden uitgedeeld is onmogelijk. Dit strandplaatsje wat op het eerste zicht zo mooi en rustig oogde transformeerde zich in iets totaal anders! Ik kan dan ook niet zeggen dat het me verbaasde toen ik overdag werd uitgenodigd voor een drankje door enkele vriendelijke meiden dat ze alle 5 collega's bleken uit "Broadway", en hjet waren geen serveuzes. Ik bedankte Lovely en Princess voor het drankje en voelde me alsmaar ongemakkelijker nu ik ineens al die oude mannen rond me zag met jonge Filipina's.
Na twee volle dagen (met wel een mooie duik en mooi gesnorkel!) nam ik 2 jeepneys (lokale busjes) en een minibus naar San Jose, het andere uiteinde van eiland Mindoro. Van hier zou ik de volgende dag een boot nemen naar Paradijslijker bestemmingen. Helaas, de boot was gestrand in Coron en de volgende vertrekt pas vrijdag. Ik had dus drie dagen te slijten op een plek die geen enkele terkpleister bied. Geen strand, geen bos, niets, zelfs geen koffiebar :) en al helemaal geen andere toerist. Ik was een avond ambetant, maar besloot niet bij de pakken te blijven zitten. Nu ben ik in Sablayan, 100km verder (= 3uur op de bus) alwaar de sfeer een pak aangenamer is. Ik heb rondgewandeld, gezwommen op het zwarte strand en heeeel veeeel "Hello" gezegt en gezwaaid. Het went echt niet om overal nagegaapt te worden. Ik verkies toch een meer onopgemerkt bestaan... Maar ach, zolang ze niet "ssssssssshhhhhh" doen is het allemaal prima! Morgen weer de bus op naar San Jose en dan, hopelijk, eindelijk de boot op!
dinsdag 29 januari 2013
Sawadikaaaaaa!
Alle zeg, ik ben al bijna 5 maanden onderweg. Indonesie lijkt wel jaren geleden, want in tussentijd gebeurde er zo veel!
Ik hang vandaag wat rond in Bangkok voor mijn vertrek vanavond naar de Filipijnen. Ik heb dat vliegticket fantastisch geregeld, want blijkbaar kom ik aan op een luchthaven op 80km buiten Manila om elf uur 's avonds. Volgende keer zal ik toch wat beter opletten waar ik heen vlieg en niet enkel naar de prijs kijken. Enfin, 1 nacht slecht geregeld in al deze tijd valt best mee!
Ongeveer een week geleden was ik nog in Noord-Thailand. Ik keek reikhalzend uit naar mijn bezoek aan het stadje Pai waar iedereen me steeds vol lof over vertelde. Het moest dus voldoen aan hoge verwachtingen, maar na slechts 1 dag was ik al verkocht. Ik en Lenni vonden een bungalow in de velden, maar toch vlak bij het centrum en troffen 's avonds een bende hippies met talent die waren aan het jammen in een jazzbar. Er hing een gemoedelijke sfeer en iedereen kwam een praatje maken.
s' Anderendaags zouden we een scooter huren om naar de hotsprings in de omgeving te rijden. Ons plan ging meteen de mist in want alle scooters waren op. Er restte ons dus 2 opties: een fiets huren en de steile hellingen bedwingen of liften. Lui als we zijn (soms) kozen we voor optie 2. In nog geen 2 minuten tijd stopte de eerste wagen, een vriendelijke thai die ons zomaar tot daar bracht! We baadden ons in de sulferige bronnen en zagen iedereen rondlopen met eieren die je in een bron van 80*C kon koken. Enige downside: dat duurt zo'n half uur. We zetten onze tocht verder te voet en wandelden langs olifanten en liepen over een brug gebouwd door de jappen tijdens WW2. We liften verder met twee thaise toeristen die nog even een stop maakten bij een uitzichtpunt in Pai canyon, waar we uiteraard met hen op de foto moesten. Vriendelijke mensen. Ze zetten ons braaf weer thuis af en dit keer gingen ik en Lenni 's avonds met wat israeli's naar de enige bar die tot 2u open is, alwaar een hoop nieuwe hippies aan het dansen waren op live reggae. De vibe in Pai is er misschien wat over, plots draagt elke toerist thaise broeken en haarbanden en speelt iedereen een gek muziekinstrument, maar het is wel een goede vibe. Vreemd genoeg is dit hippiegedrag enkel in Pai te bespeuren. De helft van die mensen gaan erna wellicht weer los in een flashe club in Bangkok met 200bath cocktails. Maar bon, de sfeer was dus goed. Ik werd er alleszins ook erg relaxed van.
Dag 2 huurden we dan toch een fiets. De eigenaar van de bungalows (Family Hut, aanrader) gaf ons een kaartje mee met een route die relatief plat is. De fietstocht was in een woord prachtig. De omgeving is erg mooi, heel rustig, weinig verkeer, niet te steil...Het was perfect. Totdat Lenni natuurlijk een bordje zag op de terugweg: "Waterfall, 5.5km". "Oh, da's maar 5km! Daar gaan we heen!"
Ik kan u zeggen, 5.5km recht omhoog zonder versnelling op een te kleine fiets is niet echt een slim idee. Toen we aan het zwoegen waren op de laatste kilometer kwamen we nog wat uitgeputte slimmerikken tegen en samen fietsten/wandelden we (zelfs de Zuid-Afrikaanse beren konden het niet aan) de laatste hellingen. Een duik in een verfrissende waterval deed nog nooit zo'n deugd. Terug benden waren we uiteraard wel snel met de fiets, hoewel wellicht ook levensgevaarlijk met die slecht gesmeerde, piepende remmen. Toch was het een uiterst geslaagde dag en weer in het dorp verwelkomden we Maaike en Angela weer die op een trager tempo Thailand bereizen.
Terugkeren naar Bangkok begon meteen met een wake-upcall. Hoe vriendelijk de meeste thai ook zijn (vooral in het noorden), vergeet niet op je hoede te zijn als je weer keert naar Scam City. Ik herinnerde me het net op tijd voor ik op de nachtbus stapte en sliep met mijn geld op mijn lijf en mijn GSM in mijn trui. Gelukkig reis ik niet met veel dingen van waarde. Toen de bus stopte om 1u s' nachts en het was niet om te tanken, noch een toiletstop wist ik al dat er iemand in het ruim bij de bagage zou kruipen. Het maakt niet uit of er een slot op je tas zit, erin geraken ze. Lenni en ik hadden niets van waarde dus was er ook niets weg, maar we zagen duidelijk dat onze bagage doorheen was gehaald. Ook werd Lenni snachts wakker toen ze iets aan haar benen voelde. Later bleek dat een van de buschauffeurs geld uit haar portefuille had gestolen die aan haar voeten lag.
Goed, het was een relatief klein bedrag, er zijn geen trauma's aan overgehouden, maar na het veilige Laos was ik even vergeten dat thai niet zo te vertrouwen zijn.
Verder bevalt Bankok me deze keer wel erg goed. Ik zit in een ander stadsdeel dan tijdens mijn vorige verblijf en het is hier veel fijner vertoeven. Niet enkel zatte backpackers en al hun faciliteiten in 1 straat en eromheen niets interessant, maar een gewone hostel, in een gewone buurt in een moderne grootstad.
In het weekdend wisselde ik de stad wel even af met den buiten. We bezochten "the bridge over the river Kwai" (Ik heb de film wel nooit gezien) en watervallen met vissen die de dode huid aan je voeten opeten.
Nu dood ik de tijd in Bangkok, tot mijn vlucht. Ik vind het wel spannend. Ik ga weer alleen op stap want zei Lenni vanochtend vaarwel. Het was een goede tijd samen.
vrijdag 18 januari 2013
bowlen en zweven
Eerlijk? Tuben in Van Vieng is vandaag de dag weinig indrukwekkend. Het landschap vanop de rivier tussen de bergen is prachtig maar de trage stroming zorgt voor weinig spanning. Ik denk toch dat ik meer plezier had beleefd in het oude -hoewel dodelijke- Van Vieng, hoewel het voor de lokale bevolking natuurlijk een hele verademing moet zijn om niet meer in een stad te wonen vol zatte toeristen in zwemkledij. Voor de buisiness is het dan weer minder goed want het lijkt overdag een beetje een spookstad. De meeste bars en hotels moeten nu knokken voor hun gasten.
Na een prachtige maar vreselijke fietstocht door de omgeving naar een grot en blue lagoon en een Korean Bbq hadden we het beste van het stadje wel gehad. (De fietstocht was vreselijk met name voor mijn kont. Je kan je er misschien iets bij vorstellen als ik zeg dat er een onderscheid werd gemaakt op de fietstocht tussen -dirtroad- en - better dirtroad- Auw.) We ondernamen een busrit van slechts 5u, waarna haast iedereen misselijk was van de vele haarspelbochten en putten in de weg. Maar na deze overwinning was de zege schoon: we kwamen terecht in Luang Prabang. Een echte Aziatische parel onder de steden met vele tempels, franse huizen, groen en bakkerijen. De stad is gelegen tussen de Mekong en een andere rivier waardoor je moi uitzicht hebt aan weerszijden en een prachtige zonsondergang kan beleven vanop de berg in het midden van de oude stad.
Ons groepje was na de busrit nog gegroeid. We waren nu met 8 mensen op stap. Ik kan je wel zeggen, voor mij is dat te veel. Je moet alles overleggen en heel veel wachten, dus besloot ik er regelmatig alleen op uit te trekken. koffietje drinken, tempel bezoeken, fresh springrolls eten op straat, het leven moet niet moeilijk zijn. De eerste avond gingen we wel met zijn allen op stap want het was Lenny haar verjaardag. Helaas sluiten in Laos overal om 23u30 alle bars. Alles is vanaf dat uur toe behalve - wait for it- de bowlingalley! Wij dus met zijn alle gaan bowlen voor haar 34ste verjaardag! Vast niet wat ze zich had voorgesteld maar het was erg leuk. Later die week ben ik er nog een keer beland, dit keer voor Anka's verjaardag en toen zat het er echt stampvol. The place to be! Deze must-do was dus al achter de rug. Ik maakte nog een boottocht op de Mekong naar een grot, deed mee aan een vroege jogaclass ( Ik was minder slecht dan ik had gevreesd) en stond met de meiden + Toby op om 5u in de ochtend om de monniken hun ronde te zien doen voor aalmoezen. Locals stellen zich dan op op de stoep met sticky rice, koekjes en crackers om uit te delen aan de monniken die zo hun eten verkrijgen.
We hingen in het totaal 5 dagen rond in de stad. Toen werden we allemaal opgesplitst. Silke ging op trektocht, Maaike en Angela naar het Noorden, Toby naar huis en Anka naar Thailand. Ik en Lenny gingen natuurlijk naar de beste plek. Wij hadden ons ingeschreven voor de Gibbon Experience. Dat houdt in dat je 'leeft' als een aap waarbij je trekt door de jungle, ziplined doorheen de bomen tussen de bergen en in een boomhut overnacht. We hadden maar geld voor 2 dagen maar het was een erg fijne ervaring. De boomhut was prachtig, de ziplines leuk en de vogels fladderden rond ons heen in ale mogelijke kleuren.
Onze volgende stap was weer eens een grensovergang. Ik en Lenny wachtten Maaike en Angela op om met zijn vieren Thailand binnen te gaan. Ik was al vergeten hoe veel moderner dat land is. En voller. De steden zijn veel minder mooi, maar de natuur is even prachtig en het eten top natuurlijk.
We kwamen aan in de stad Chang Rai vanwaar we een toer boekten om de omgeving te zien. Deze was een pak interessanter en minder toeristisch dan ik had verwacht! We begonnen met The Black House, een soort kunstenaarshuis die zich had uitgeleefd met beenderen en houtsculpturen. Ook de tweede stop, de witte tempel, was zoals geen enkele andere. Het leek wel een tempel uit Disneyland. Lekker kitsch en glitterend. We bezochten enkele dorpen en een waterval en probeerden te ontcijferen wat onze enthousiaste gids ons in zijn gebroken engels probeerde uit te leggen. Een prima dag. Nu ben ik al weer een stap verder, in het aangename en populaire Chang Mai. Een kookcursus staat alvast op het programma. Verder zal ik Pai bezoeken en dan moet ik weer naar Bangkok om mijn visum voor de Filipijnen te regelen. Grappig genoeg heeft Lenny een vlucht op dezelfde dag als ik dus zullen we noord Thailand verder samen bereizen. Goed gezelschap dus het wordt veel plezier!
Na een prachtige maar vreselijke fietstocht door de omgeving naar een grot en blue lagoon en een Korean Bbq hadden we het beste van het stadje wel gehad. (De fietstocht was vreselijk met name voor mijn kont. Je kan je er misschien iets bij vorstellen als ik zeg dat er een onderscheid werd gemaakt op de fietstocht tussen -dirtroad- en - better dirtroad- Auw.) We ondernamen een busrit van slechts 5u, waarna haast iedereen misselijk was van de vele haarspelbochten en putten in de weg. Maar na deze overwinning was de zege schoon: we kwamen terecht in Luang Prabang. Een echte Aziatische parel onder de steden met vele tempels, franse huizen, groen en bakkerijen. De stad is gelegen tussen de Mekong en een andere rivier waardoor je moi uitzicht hebt aan weerszijden en een prachtige zonsondergang kan beleven vanop de berg in het midden van de oude stad.
Ons groepje was na de busrit nog gegroeid. We waren nu met 8 mensen op stap. Ik kan je wel zeggen, voor mij is dat te veel. Je moet alles overleggen en heel veel wachten, dus besloot ik er regelmatig alleen op uit te trekken. koffietje drinken, tempel bezoeken, fresh springrolls eten op straat, het leven moet niet moeilijk zijn. De eerste avond gingen we wel met zijn allen op stap want het was Lenny haar verjaardag. Helaas sluiten in Laos overal om 23u30 alle bars. Alles is vanaf dat uur toe behalve - wait for it- de bowlingalley! Wij dus met zijn alle gaan bowlen voor haar 34ste verjaardag! Vast niet wat ze zich had voorgesteld maar het was erg leuk. Later die week ben ik er nog een keer beland, dit keer voor Anka's verjaardag en toen zat het er echt stampvol. The place to be! Deze must-do was dus al achter de rug. Ik maakte nog een boottocht op de Mekong naar een grot, deed mee aan een vroege jogaclass ( Ik was minder slecht dan ik had gevreesd) en stond met de meiden + Toby op om 5u in de ochtend om de monniken hun ronde te zien doen voor aalmoezen. Locals stellen zich dan op op de stoep met sticky rice, koekjes en crackers om uit te delen aan de monniken die zo hun eten verkrijgen.
We hingen in het totaal 5 dagen rond in de stad. Toen werden we allemaal opgesplitst. Silke ging op trektocht, Maaike en Angela naar het Noorden, Toby naar huis en Anka naar Thailand. Ik en Lenny gingen natuurlijk naar de beste plek. Wij hadden ons ingeschreven voor de Gibbon Experience. Dat houdt in dat je 'leeft' als een aap waarbij je trekt door de jungle, ziplined doorheen de bomen tussen de bergen en in een boomhut overnacht. We hadden maar geld voor 2 dagen maar het was een erg fijne ervaring. De boomhut was prachtig, de ziplines leuk en de vogels fladderden rond ons heen in ale mogelijke kleuren.
Onze volgende stap was weer eens een grensovergang. Ik en Lenny wachtten Maaike en Angela op om met zijn vieren Thailand binnen te gaan. Ik was al vergeten hoe veel moderner dat land is. En voller. De steden zijn veel minder mooi, maar de natuur is even prachtig en het eten top natuurlijk.
We kwamen aan in de stad Chang Rai vanwaar we een toer boekten om de omgeving te zien. Deze was een pak interessanter en minder toeristisch dan ik had verwacht! We begonnen met The Black House, een soort kunstenaarshuis die zich had uitgeleefd met beenderen en houtsculpturen. Ook de tweede stop, de witte tempel, was zoals geen enkele andere. Het leek wel een tempel uit Disneyland. Lekker kitsch en glitterend. We bezochten enkele dorpen en een waterval en probeerden te ontcijferen wat onze enthousiaste gids ons in zijn gebroken engels probeerde uit te leggen. Een prima dag. Nu ben ik al weer een stap verder, in het aangename en populaire Chang Mai. Een kookcursus staat alvast op het programma. Verder zal ik Pai bezoeken en dan moet ik weer naar Bangkok om mijn visum voor de Filipijnen te regelen. Grappig genoeg heeft Lenny een vlucht op dezelfde dag als ik dus zullen we noord Thailand verder samen bereizen. Goed gezelschap dus het wordt veel plezier!
woensdag 9 januari 2013
Things I did or didn't get used to...
- Getting wet feet whenever using the sink (X)
- bargaining (Y)
- Using but showers instead of toiletpaper (only sometimes...)
- Squatting (Y)
- Tuktuk or motorbikedrivers asking you on dates (X)
- Getting my picture taken by locals ( still weird)
- Throwing your rubbish under the table ( still weird)
- eating without a knife. Ever. (Y)
- Sharing hotelrooms with strangers (Y, but only backpackers!)
- Counting one extra hour for busrides (Y)
- Having bugs and gecko's around me (Y)
- Eating noodlesoup up to two times a day (Y)
- Eating porkfat (only when crispy)
- Having communicationproblems through culture (X)
- Being PATIENT! ...
- bargaining (Y)
- Using but showers instead of toiletpaper (only sometimes...)
- Squatting (Y)
- Tuktuk or motorbikedrivers asking you on dates (X)
- Getting my picture taken by locals ( still weird)
- Throwing your rubbish under the table ( still weird)
- eating without a knife. Ever. (Y)
- Sharing hotelrooms with strangers (Y, but only backpackers!)
- Counting one extra hour for busrides (Y)
- Having bugs and gecko's around me (Y)
- Eating noodlesoup up to two times a day (Y)
- Eating porkfat (only when crispy)
- Having communicationproblems through culture (X)
- Being PATIENT! ...
vrijdag 4 januari 2013
Laos
Om de grens naar Laos over te steken moesten ik en Johanna om 8u in de ochtend een bus nemen naar Stung Treng, want dat was de laatste, om dan aldaar 7u te wachten op de enige bus naar de grens. Fantastische planning kan ik toch wel zeggen. Toen we aankwamen aan de Mekong werden we direct afgeript door de boottaxi's: Het is donker dus kost het 3euro ipv 1! Een prima eerste indruk van Laos met andere woorden. Op het eiland zochten we een bungalow/basic bamboe hut met bed en vroeg naar bed. Het eiland is prachtig! We wandelden de 24ste naar een verbonden eiland door brug alwaar een preachtige waterval te bezichtigen was. Deze was niets zoals enige andere die ik al zag. Het leek wel het wilde westen in Amerika ( of toch wat ik me er bij voorstel). Die avond was het kerst en ik had geluk. We hadden op ons eiland Don Det al heel wat oude bekenden tegengekomen om mee te vieren. Met het Vlaamse koppel Stijn en Sarah die ik in Costa Rica had leren kennen, nog een antwerps koppel, 2 finnen en 2 polen dronken we een hoop pintjes en genoten van een niet erg kersts diner! Erg gezellig. Toen we na het sluiten van de bars ( ja, dat is officieel 23u30) naar het strand gingen waar iedereen dan samenhokt kwam ik zowaar nog 2 belgen tegen! Absurd!
Na nog een dag genieten van de Mekongrivier en zijn vele eilanden was het tijd om te vertrekken. Ik zou alleen naar het niet zo interessante Savannahket gaan om de lange reis naar het noorden op te breken. Om 6 uur in de vooravond diende ik daar aan te komen. Niet zo dus. De derde bus alleen deed er zes uur over om ons misschien 200 km verder te brengen. We stopten zo'n 5 keer onderweg om in het totaal iets van een 100 levende varkens en 4 geiten op te pikken. De helft ging in het bagageruim onder de bus en de rest in manden en zakken op het dak. De geiten werden gewon aan een koord op het dak gebonden. Een ware streling voor oren en neus kan ik je vertellen. 100 schreeuwende varkens. Uiteindelijk kwam ik in Savannahket aan om 23u. Nieuw probleem: alles was toe! Gelukkig was ik weer niet alleen. Er was 1 meisje die ook van de bus was gestapt. Het enige dat nog open was in deze stad was een nogal fancy hotel. Een kamer met twee bedden was 16 euro. Dat is Meer dan het dubbel dan wat ik normaal betaal. Maar stiekem was het ook wel fijn. Een dikke matras, goeie douche, zachte handdoek... Ik bezocht in de stad een religieus festival met een kermis errond en het nogal primitieve dinosaurusmuseum. De kermis was heel oldschool met ballonnen prikken, ballen gooien en een paar schietkramen en waarzeggers. Ze konden geen engels dus ik weet niet hoe mijn toekomst eruit ziet.
Pas op de volgende bestemming was ik eindelijk alleen. Ik ging Kong Lo Cave bezoeken en verbleef daarvoor in Kong Lo Village in een homestay. Het was lekker rustig in het dorp waar de vrouwen hun eigen stof spinnen en rokken weven, de kinderen spelen en honden en kippen rondlopen door en tussen de huizen, de vrouwen zich wassen in de rivier en mensen werken op hun velden, omringt door limestonebergen. Om 9u ging ik slapen en om half 6 werd ik wakker van de hanen en kinderen. Heerlijk. Ook de grot was indrukwekkend. enkel door te gaan per boot.
Na twee dagen eindelijk op mijn eentje te hebben doorgebracht was ik helemaal klaar voor nieuwjaar in Vientiane, de hoofdstad. Ik had een recommendation voor een hostel en ontmoette snel een leuke bende Australische jongens en Nederlandse meisjes. Het werd niet enkel groot feest met nieuwjaar maar ook de dagen errond! Het nationale bier, Beerlao, gaf een groot feest met enkel bier, haha. En de hostel organiseerde een gratis bbq. Nice! Na een paar dagen plezier was het tijd om te vertrekken en het deed een beetje pijn want ondertussen voelde het alsof ik iedereen kende en ik heel wat nieuwe vrienden moest achterlaten. Maar enkele van hun zijn nog bij mij, nu in Van Vieng, een used-to-be partyplace. Na vele dodelijke ongelukken met dronken toeristen die gingen "tuben" in de rivier waarlangs vee bars waren die gratis shots uitdeelden, hebben ze nu alle bars gesloten. Tubing kan je wel nog doen, maar nu verantwoordelijk. Geen probleem voor mij want de omgeving is prachtig! Nu ga ik genieten van een mangoshake en de zonsondergang. Cheers!
Na nog een dag genieten van de Mekongrivier en zijn vele eilanden was het tijd om te vertrekken. Ik zou alleen naar het niet zo interessante Savannahket gaan om de lange reis naar het noorden op te breken. Om 6 uur in de vooravond diende ik daar aan te komen. Niet zo dus. De derde bus alleen deed er zes uur over om ons misschien 200 km verder te brengen. We stopten zo'n 5 keer onderweg om in het totaal iets van een 100 levende varkens en 4 geiten op te pikken. De helft ging in het bagageruim onder de bus en de rest in manden en zakken op het dak. De geiten werden gewon aan een koord op het dak gebonden. Een ware streling voor oren en neus kan ik je vertellen. 100 schreeuwende varkens. Uiteindelijk kwam ik in Savannahket aan om 23u. Nieuw probleem: alles was toe! Gelukkig was ik weer niet alleen. Er was 1 meisje die ook van de bus was gestapt. Het enige dat nog open was in deze stad was een nogal fancy hotel. Een kamer met twee bedden was 16 euro. Dat is Meer dan het dubbel dan wat ik normaal betaal. Maar stiekem was het ook wel fijn. Een dikke matras, goeie douche, zachte handdoek... Ik bezocht in de stad een religieus festival met een kermis errond en het nogal primitieve dinosaurusmuseum. De kermis was heel oldschool met ballonnen prikken, ballen gooien en een paar schietkramen en waarzeggers. Ze konden geen engels dus ik weet niet hoe mijn toekomst eruit ziet.
Pas op de volgende bestemming was ik eindelijk alleen. Ik ging Kong Lo Cave bezoeken en verbleef daarvoor in Kong Lo Village in een homestay. Het was lekker rustig in het dorp waar de vrouwen hun eigen stof spinnen en rokken weven, de kinderen spelen en honden en kippen rondlopen door en tussen de huizen, de vrouwen zich wassen in de rivier en mensen werken op hun velden, omringt door limestonebergen. Om 9u ging ik slapen en om half 6 werd ik wakker van de hanen en kinderen. Heerlijk. Ook de grot was indrukwekkend. enkel door te gaan per boot.
Na twee dagen eindelijk op mijn eentje te hebben doorgebracht was ik helemaal klaar voor nieuwjaar in Vientiane, de hoofdstad. Ik had een recommendation voor een hostel en ontmoette snel een leuke bende Australische jongens en Nederlandse meisjes. Het werd niet enkel groot feest met nieuwjaar maar ook de dagen errond! Het nationale bier, Beerlao, gaf een groot feest met enkel bier, haha. En de hostel organiseerde een gratis bbq. Nice! Na een paar dagen plezier was het tijd om te vertrekken en het deed een beetje pijn want ondertussen voelde het alsof ik iedereen kende en ik heel wat nieuwe vrienden moest achterlaten. Maar enkele van hun zijn nog bij mij, nu in Van Vieng, een used-to-be partyplace. Na vele dodelijke ongelukken met dronken toeristen die gingen "tuben" in de rivier waarlangs vee bars waren die gratis shots uitdeelden, hebben ze nu alle bars gesloten. Tubing kan je wel nog doen, maar nu verantwoordelijk. Geen probleem voor mij want de omgeving is prachtig! Nu ga ik genieten van een mangoshake en de zonsondergang. Cheers!
Abonneren op:
Posts (Atom)