Rijstvelden en prostitutie

Ik ben een week geleden aangekomen in de Filippijnen. Wat begon met een vreselijk lange nacht na het landen van mijn vliegtuig 80km buiten de stad, werd al snel goedgemaakt door de super vriendelijke mensen in mijn hostel in Manila. De hostel was nog maar net twee weken open en dus spiksplinternieuw en onder een voordelig tarief. (Ze moeten nog reviews krijgen online, zodoende...) Elke avond worden er tafeltjes buiten gezet om samen wat pintjes te drinken uit 7eleven. De hostel bevond zich in het moderne deel van Manila, namelijk vlak bij Makati City. Een interessant weetje: Manila is niet 1 stad, maar bestaat uit zo'n 16 afzonderlijke steden die samen Metro Manila vormen. Een grote bubbel smog dus. Kuch!
In Makati zijn shoppingcentra alom aanwezig, in het oude deel van Manila was er dan weer veel verloedering. Ik en Sue liepen er een dagje rond en besloten dat Entramuros wel wat opknapwerk kan gebruiken.
Wat het weinig indrukwekkende uitzicht van de stad goedmaakte, waren vast en zeker de Filipino's! Ongelooflijk sympathieke mensen, maar, als ik eerlijk ben, de Latino's van Azie!
Na twee dagen in de stad ging ik naar Puerto Galera. Ik had wat frisse lucht nodig en hoopte dit te vinden in dit kustplaatsje, bekend voor zijn superieure duiklocaties. Ik praatte op de boot wat met een frans koppel die dezelfde bestemming hadden en uiteindelijk boden ze mij aan hun kamer te delen wegens dure accomodatie. Ik kreeg zo dus een betaalbare matras op de grond. Danku Laurent en Cecile! We hielden de avond rustig want ik zou de dag erop gaan duiken. Het was dan ook pas de volgende dag dat we de ware aard van onze nieuwe haven leerde kennen. In de hoofdstraat staat het bol ban de 'girliebars'. Erger nog, een bar vinden waar geen lapdances worden uitgedeeld is onmogelijk. Dit strandplaatsje wat op het eerste zicht zo mooi en rustig oogde transformeerde zich in iets totaal anders! Ik kan dan ook niet zeggen dat het me verbaasde toen ik overdag werd uitgenodigd voor een drankje door enkele vriendelijke meiden dat ze alle 5 collega's bleken uit "Broadway", en hjet waren geen serveuzes. Ik bedankte Lovely en Princess voor het drankje en voelde me alsmaar ongemakkelijker nu ik ineens al die oude mannen rond me zag met jonge Filipina's.
Na twee volle dagen (met wel een mooie duik en mooi gesnorkel!) nam ik 2 jeepneys (lokale busjes) en een minibus naar San Jose, het andere uiteinde van eiland Mindoro. Van hier zou ik de volgende dag een boot nemen naar Paradijslijker bestemmingen. Helaas, de boot was gestrand in Coron en de volgende vertrekt pas vrijdag. Ik had dus drie dagen te slijten op een plek die geen enkele terkpleister bied. Geen strand, geen bos, niets, zelfs geen koffiebar :) en al helemaal geen andere toerist. Ik was een avond ambetant, maar besloot niet bij de pakken te blijven zitten. Nu ben ik in Sablayan, 100km verder (= 3uur op de bus) alwaar de sfeer een pak aangenamer is. Ik heb rondgewandeld, gezwommen op het zwarte strand en heeeel veeeel "Hello" gezegt en gezwaaid. Het went echt niet om overal nagegaapt te worden. Ik verkies toch een meer onopgemerkt bestaan... Maar ach, zolang ze niet "ssssssssshhhhhh" doen is het allemaal prima! Morgen weer de bus op naar San Jose en dan, hopelijk, eindelijk de boot op!