Opnieuw vertrek ik naar het land van de wijn. Dit keer weliswaar voor een totaal andere reis. Met een hoop burgerlijk ingenieurs en andere slimmeriken ga ik snowboarden in de Franse alpen. Ik vertrek al met veel geluk: de bus (met slechts twee opstapplaatsen in België) vertrekt op 5 minuten stappen van mijn deur. Gepakt met rugzak en snowboard arriveer ik bij de haast lege dubbeldekker en installeer me naast Koene voor het grote raam op de eerste verdieping. Onze groep plus een paar Brusselaars (of Walen?) zijn de enigen die meerijden. We kijken een geripte film die buschauffeur "Rob met de bril op" heeft opgezet en ik zoek daarna een vrije zetel naast de chauffage om -in bustermen- heerlijk te slapen.
Als we 's ochtends aankomen schijnt de zon. We steken onze bagage in een container van Ski Horizon en wachten de sleutel van ons appartement af. We nemen ondertussen de bus terug naar beneden, naar de eerste grote supermarkt om goedkope inkopen in te slagen voor zoveel mogelijk dagen van ons verblijf. Voor de niet-skiërs onder de lezers: eten kopen in skigebieden is fucking duur! We zijn met 8 en zeulen allemaal een doos omhoog.
Als we tijdens een rustpauze langs de kant van de weg (we hebben toch de tijd van de wereld) een pintje openmaken stopt er een combi naast ons. We moeten onze pintjes leeggieten: openbaar alcohol drinken in Frankrijk is verboden. Later die week volgt er een bewijs van reden tot streng beleid. Hoewel de jongen zich waarschijnlijk wel binnenshuis had bezat wordt er een domper gezet op de feestvreugde van de grote groep aanwezige Denen in het skidorp. We horen via via dat een Deense jongeman zich van deur had vergist uit zattigheid en zo per ongeluk uit zijn raam stapte van de 5de verdieping. Hij heeft het niet overleeft. De volgende avond waren alle Denen verbannen uit de bars. Net als de Polen die blijkbaar gewelddadig amok hadden gemaakt op straat.
Bon, in het begin van de week was er nog geen vuiltje aan de lucht dus konden we toch tussen de denen dansen op hun privéfeest met hulp van ons zwembadbandje. Dat was blijkbaar vergelijkbaar met het polsbandje van de Deense skiorganisatie. Toen ik op datzelfde feest nog even de belgen aansprak die ik in de sauna van het hotel had ontmoet, bleken ook zij de Denen moeilijk aanspreekbaar te vinden. En de meisjes waren "boven zijn stand", zei eentje.
Op zich geen probleem, want zo waren we toch rond half twee thuis, waardoor we elke dag zoals geplant om 8uur konden opstaan om om half tien op de pistes te staan. Ik kan je niet beschrijven hoe goed het was om na een donkere winter van werken elke dag met mijn gezicht in de zon te staan! Een week heb ik de tijd gehad om me op te laden met vitamine A! Een beter winterdipboost bestaat er niet.
In mijn ogen verliep heel de reis perfect. elke avond werden zonder woorden groenten snijden, koken en afwas verdeeld. We dronken shotjes uit eierdopjes. Het ski- en snowboardtempo was redelijk aan elkaar gewaagt. De bedden waren lekker stevig. Het gezelschap goed. Enkel voor Eline was de reis niet als gepland. Dag 3 -dag van de meeste ski-accidenten- valt ze op een steile, gladde piste op haar pols. Een passant gaat hulp halen en Eline wordt eerst afgevoerd in een oranje sleebed om erna per helikopter naar ons dorp te worden gebracht. Arme Dimi mocht haar achterna gaan via pistes en skiliften met Elines snowboard in de hand. Ondertussen genoten wij allen verder van lunch, zon, huskies en sneeuwpret. Weer in het appartement aangekomen wachtte Eline ons op met haar arm in de plaaster tot over de elleboog.
Terug thuis was ik weer klaar om erin te vliegen. Winterdip voorbij, klaar voor de lente en klaar om weer geld te sparen voor mijn volgende grote avontuur. Want in september ga ik weer voor lange tijd weg van dit belgenland en zal ik zuidoost-Azië verkennen met de rugzak.
Danku jongens, voor de leuke vakantie!
maandag 5 maart 2012
Parijs
Woensdagavond. Na het werk haal ik snel (lees nmbs-gewijs: ik wachtte 40minuten aan het loket) mijn Thalysticketten op, ging thuis inpakken en vertrok vervolgens om 19u30 met de trein in Antwerpen-centraal. Om 21u45 zou ik Hakan en Christiano, mijn twee maats in Mexico City, ontmoetten aan metro Pigalle in Parijs. Christiano is een italiaan die de wereld afreist op zoek naar een goede werkplek. Hakan is een turk/nederlander die binnenkort aan het serieuze leven wil beginnen door zijn eigen hostel te openen. Waarschijnlijk in het land van de taco's. De ontmoeting werd een 40minuten uitgesteld wegens een treinvertraging bij Brussel, hoe kon het ook anders. En de eerste avond was als weleer. Een leuk en dronken wederzien. We lieten bij vertrek van de laatste metro's enkele andere backpackers achter die Hakan mee had genomen uit de hostel waar hij verbleef en gingen met zijn drieën verder verhalen in Christiano's afgelegen appartement.
De volgende dag had de pastis en rode wijn, samen met het miezerige weer een halt toegewezen aan een buitensporig Parijs bezoek. Een geluk dat ik de stad reeds 3 of 4 keer bezocht en dus, hoewel ik mijn weg er niet vind, ik wel al zowat elk belangrijk gebouw en museum had bezocht in het verleden. Voor Hakan, die voor het eerst in Parijs is, was het wellicht een verloren dag. Moe eindigden we de avond vroeg.
De volgende middag was ik blij om er op mijn eentje op uit te kunnen. Eten was de vorige dagen vrij schaars (en ongezond) geweest dus keek ik ernaar uit zelf een stevig gezonde lunch te vinden. Ik nam de metro van bij Chris tot gare du nord en begon een wandeling. Ik had me voorgenomen naar de opera te gaan, maar dat bleek helemaal niet de buurt te zijn die ik zocht. Ik denk dat de gezellige buurt die ik me herinnerde bij het nieuwe operagebouw was, niet het oude. Daar stond ik dan tussen de shoppers aan les galeries Lafayette. Ik wandelde verder, geen idee waarheen, en kwam langs "Le paradis du pasta". Een klein vietnamees eethuis met huisgemaakte noedels. Het was al half drie en de meesten in de volle eetruimte eindigden hun maaltijd. Een frans koppel naast me was ook duidelijk op vakantie en waren in de wolken van het eten en begonnen als japanners foto's te maken van eten, zaal en uitbaters. Ze moesten zelfs samen op de foto. Bij hun vertrek kreeg ik een vriendelijk "bonne journée" van het koppel en bleef ik als enige over. Voordeel van alleen reizen: Mensen beginnen tegen je te praten. De chinese die er werkte begon meteen een praatje en vroeg me of er in België ook zoveel chinezen leven als in Parijs. Geen idee. Vast niet. Zij en haar Duitse man (vandaar waren ze zo vriendelijk, het zijn geen echte fransen...zegt het cliché) wilden liever naar Hamburg verhuizen en daar een restaurantje beginnen. Terug op volle kracht na heerlijke noedelsoep met eend begon ik stilaan een helling waar te nemen. Blijven volgen dacht ik, dan kom ik bij Sacre-Coeur.
Eerst kwam ik terecht bij het kerkhof van Montmartre. Tijdens mijn blitsbezoek stootte ik er op het graf van Dalida. Daar stond het, tussen de soms eeuwoude graven. Een draak van een beeld van de zangeres voor een marmeren muur, begeven door bloemen. Een totale clash met de grijze sereniteit van de rest van de kerkhofpaadjes. Toen ik bij Sacre-Coeur aankwam en even in stilte genoot van het uitzicht over de stad werd ik op de koffie gevraagd door een eenzame fransman. Ik weiger maar weet weer: alleen kom je zoveel meer mensen tegen.
Om 19u hadden we weer afgesproken in de buurt van de Notre-Dame. Ik keek op mijn horloge en bedacht dat het tijdframe perfect was om tot daar te wandelen. Toen ik tegen 18u in de buurt was geraakt via Rue saint-Denis waar buitenlandse brolwinkels naast hippe kledij en chique restaurants staan met af en toe een prostituée in een hoekje (werkelijk een buitengewone mix, leek mij) nam ik plaats in een caféetje voor een welverdiende koffie en mijn boek. Nieuw bericht. We spreken in de plaats af onder de eiffeltoren om kwart voor 8. Fair enough. Ik reken een halfuur om er te geraken. Ik ben 5minuten te laat. Ik wacht 1uur. In de koude. Geen goed excuus van de hostelbewoners. Mijn pinken zijn spierwit. "Christiano komt ook naar hier". Ik wacht nog een uur. Deze keer gelukkig in gezelschap. Christiano komt aan met drie liter aangelengde pastis hoewel H 's middags had gebeld dat hij niet zwaar uit wou gaan. Stap voor stap meer spanning. Einde van alle feestvreugde. Terwijl ik met Amerikaan, Nieuw-zeelander en Brazilaan een pita verorber komt Christiano plots binnen met een hostelreservatie voor mij vooe die nacht. "Dit zal niet werken. Ik ga nu naar huis", zegt hij.
Als we met de overgebleven bende toch nog een pintje willen drinken wordt de goesting weer de kop ingedrukt door de prijs van 7euro voor 25cl. We drinken ééntje, een goedkoper wijntje. Ik opper om naar de hostel te wandelen, in de hoop toch nog ergens een fijn café te vinden. Na een half uurtje stappen zonder resultaat zien we om de hoek van Hostel Blue Planet plots een hele groep mensen buiten staan. Ik (als enige die de franse taal beheerst) vraag de buitenwipper of we binnen mogen. Het concert is wel net gedaan, zegt hij, maar we mogen nog wel binnen iets drinken. We lopen binnen in een metalbar, die bijna leeg is (want iedereen staat buiten) maar de sfeer is er super. Iedereen heeft uiteindelijk direct zin om hier even rond te hangen. Bier op fles kost 5 euro. Dit geldt zowel voor Heineken als voor o.a. Delirium Tremens Christmas edition van 10°. Gekke Parijzenaren. Eentje van de tap is 3euro. We blijven tot we vriendelijk verzocht worden te vertrekken. Mijn buitenlandse companen zijn blij: wat een vriendelijk fransozen! We drinken nog wat verder op de kamer van de boys in de hostel. Ik kon nog een bed bemachtigen, weliswaar voor een hogere prijs. De kamers bestaan slechts uit één stapelbed en één gewoon bed. In mijn kamer ligt maar één ander meisje. 's Ochtends maken we kort een praatje voor ze vertrekt. Ze is finse maar studeerd in Noord-Italië en ze vond er gelukkig niets raar aan dat er midden in de nacht nog iemand in de kamer toekwam.
Om 10u sluip ik de hostel uit en begin ik terug richting centrum Parijs te wandelen. In de rue Saint-Germain neem ik een koffie en croissant tot me en struin wat rond op een marktje. Als ik uiteindelijk tegen 12u het Louvre bereik krijg ik plots schrik wat mijn tijdsschema betreft. Ik besluit eerst mijn spullen te gaan oppikken die nog bij Christiano liggen en dan gewoon terug te keren naar het Louvre. Ik doe er 2 uur over (incl. nog een snelle douche op het appartement waar Christiano's vriendin me binnen had gelaten). Ik liet mijn cadeautje achter voor zijn gastvrijheid en vroeg Marie de groeten te doen. Uiteindelijk terug bij het Louvre bleken deze laatste 2uren struinen tussen de Vlaamse primitieven en Nederlandse kunst bij de hoogtepunten van de trip. Een afsluitende koffie in een echte "Amélie Poulain-bar-en-sigaretten-en-lotjeswinkel" waar er een oude gladde fransman tegen me begint te praten én zingen en ik weet zeker: volgende keer reis ik weer alleen!
De volgende dag had de pastis en rode wijn, samen met het miezerige weer een halt toegewezen aan een buitensporig Parijs bezoek. Een geluk dat ik de stad reeds 3 of 4 keer bezocht en dus, hoewel ik mijn weg er niet vind, ik wel al zowat elk belangrijk gebouw en museum had bezocht in het verleden. Voor Hakan, die voor het eerst in Parijs is, was het wellicht een verloren dag. Moe eindigden we de avond vroeg.
De volgende middag was ik blij om er op mijn eentje op uit te kunnen. Eten was de vorige dagen vrij schaars (en ongezond) geweest dus keek ik ernaar uit zelf een stevig gezonde lunch te vinden. Ik nam de metro van bij Chris tot gare du nord en begon een wandeling. Ik had me voorgenomen naar de opera te gaan, maar dat bleek helemaal niet de buurt te zijn die ik zocht. Ik denk dat de gezellige buurt die ik me herinnerde bij het nieuwe operagebouw was, niet het oude. Daar stond ik dan tussen de shoppers aan les galeries Lafayette. Ik wandelde verder, geen idee waarheen, en kwam langs "Le paradis du pasta". Een klein vietnamees eethuis met huisgemaakte noedels. Het was al half drie en de meesten in de volle eetruimte eindigden hun maaltijd. Een frans koppel naast me was ook duidelijk op vakantie en waren in de wolken van het eten en begonnen als japanners foto's te maken van eten, zaal en uitbaters. Ze moesten zelfs samen op de foto. Bij hun vertrek kreeg ik een vriendelijk "bonne journée" van het koppel en bleef ik als enige over. Voordeel van alleen reizen: Mensen beginnen tegen je te praten. De chinese die er werkte begon meteen een praatje en vroeg me of er in België ook zoveel chinezen leven als in Parijs. Geen idee. Vast niet. Zij en haar Duitse man (vandaar waren ze zo vriendelijk, het zijn geen echte fransen...zegt het cliché) wilden liever naar Hamburg verhuizen en daar een restaurantje beginnen. Terug op volle kracht na heerlijke noedelsoep met eend begon ik stilaan een helling waar te nemen. Blijven volgen dacht ik, dan kom ik bij Sacre-Coeur.
Eerst kwam ik terecht bij het kerkhof van Montmartre. Tijdens mijn blitsbezoek stootte ik er op het graf van Dalida. Daar stond het, tussen de soms eeuwoude graven. Een draak van een beeld van de zangeres voor een marmeren muur, begeven door bloemen. Een totale clash met de grijze sereniteit van de rest van de kerkhofpaadjes. Toen ik bij Sacre-Coeur aankwam en even in stilte genoot van het uitzicht over de stad werd ik op de koffie gevraagd door een eenzame fransman. Ik weiger maar weet weer: alleen kom je zoveel meer mensen tegen.
Om 19u hadden we weer afgesproken in de buurt van de Notre-Dame. Ik keek op mijn horloge en bedacht dat het tijdframe perfect was om tot daar te wandelen. Toen ik tegen 18u in de buurt was geraakt via Rue saint-Denis waar buitenlandse brolwinkels naast hippe kledij en chique restaurants staan met af en toe een prostituée in een hoekje (werkelijk een buitengewone mix, leek mij) nam ik plaats in een caféetje voor een welverdiende koffie en mijn boek. Nieuw bericht. We spreken in de plaats af onder de eiffeltoren om kwart voor 8. Fair enough. Ik reken een halfuur om er te geraken. Ik ben 5minuten te laat. Ik wacht 1uur. In de koude. Geen goed excuus van de hostelbewoners. Mijn pinken zijn spierwit. "Christiano komt ook naar hier". Ik wacht nog een uur. Deze keer gelukkig in gezelschap. Christiano komt aan met drie liter aangelengde pastis hoewel H 's middags had gebeld dat hij niet zwaar uit wou gaan. Stap voor stap meer spanning. Einde van alle feestvreugde. Terwijl ik met Amerikaan, Nieuw-zeelander en Brazilaan een pita verorber komt Christiano plots binnen met een hostelreservatie voor mij vooe die nacht. "Dit zal niet werken. Ik ga nu naar huis", zegt hij.
Als we met de overgebleven bende toch nog een pintje willen drinken wordt de goesting weer de kop ingedrukt door de prijs van 7euro voor 25cl. We drinken ééntje, een goedkoper wijntje. Ik opper om naar de hostel te wandelen, in de hoop toch nog ergens een fijn café te vinden. Na een half uurtje stappen zonder resultaat zien we om de hoek van Hostel Blue Planet plots een hele groep mensen buiten staan. Ik (als enige die de franse taal beheerst) vraag de buitenwipper of we binnen mogen. Het concert is wel net gedaan, zegt hij, maar we mogen nog wel binnen iets drinken. We lopen binnen in een metalbar, die bijna leeg is (want iedereen staat buiten) maar de sfeer is er super. Iedereen heeft uiteindelijk direct zin om hier even rond te hangen. Bier op fles kost 5 euro. Dit geldt zowel voor Heineken als voor o.a. Delirium Tremens Christmas edition van 10°. Gekke Parijzenaren. Eentje van de tap is 3euro. We blijven tot we vriendelijk verzocht worden te vertrekken. Mijn buitenlandse companen zijn blij: wat een vriendelijk fransozen! We drinken nog wat verder op de kamer van de boys in de hostel. Ik kon nog een bed bemachtigen, weliswaar voor een hogere prijs. De kamers bestaan slechts uit één stapelbed en één gewoon bed. In mijn kamer ligt maar één ander meisje. 's Ochtends maken we kort een praatje voor ze vertrekt. Ze is finse maar studeerd in Noord-Italië en ze vond er gelukkig niets raar aan dat er midden in de nacht nog iemand in de kamer toekwam.
Om 10u sluip ik de hostel uit en begin ik terug richting centrum Parijs te wandelen. In de rue Saint-Germain neem ik een koffie en croissant tot me en struin wat rond op een marktje. Als ik uiteindelijk tegen 12u het Louvre bereik krijg ik plots schrik wat mijn tijdsschema betreft. Ik besluit eerst mijn spullen te gaan oppikken die nog bij Christiano liggen en dan gewoon terug te keren naar het Louvre. Ik doe er 2 uur over (incl. nog een snelle douche op het appartement waar Christiano's vriendin me binnen had gelaten). Ik liet mijn cadeautje achter voor zijn gastvrijheid en vroeg Marie de groeten te doen. Uiteindelijk terug bij het Louvre bleken deze laatste 2uren struinen tussen de Vlaamse primitieven en Nederlandse kunst bij de hoogtepunten van de trip. Een afsluitende koffie in een echte "Amélie Poulain-bar-en-sigaretten-en-lotjeswinkel" waar er een oude gladde fransman tegen me begint te praten én zingen en ik weet zeker: volgende keer reis ik weer alleen!
Abonneren op:
Posts (Atom)