Opnieuw vertrek ik naar het land van de wijn. Dit keer weliswaar voor een totaal andere reis. Met een hoop burgerlijk ingenieurs en andere slimmeriken ga ik snowboarden in de Franse alpen. Ik vertrek al met veel geluk: de bus (met slechts twee opstapplaatsen in België) vertrekt op 5 minuten stappen van mijn deur. Gepakt met rugzak en snowboard arriveer ik bij de haast lege dubbeldekker en installeer me naast Koene voor het grote raam op de eerste verdieping. Onze groep plus een paar Brusselaars (of Walen?) zijn de enigen die meerijden. We kijken een geripte film die buschauffeur "Rob met de bril op" heeft opgezet en ik zoek daarna een vrije zetel naast de chauffage om -in bustermen- heerlijk te slapen.
Als we 's ochtends aankomen schijnt de zon. We steken onze bagage in een container van Ski Horizon en wachten de sleutel van ons appartement af. We nemen ondertussen de bus terug naar beneden, naar de eerste grote supermarkt om goedkope inkopen in te slagen voor zoveel mogelijk dagen van ons verblijf. Voor de niet-skiërs onder de lezers: eten kopen in skigebieden is fucking duur! We zijn met 8 en zeulen allemaal een doos omhoog.
Als we tijdens een rustpauze langs de kant van de weg (we hebben toch de tijd van de wereld) een pintje openmaken stopt er een combi naast ons. We moeten onze pintjes leeggieten: openbaar alcohol drinken in Frankrijk is verboden. Later die week volgt er een bewijs van reden tot streng beleid. Hoewel de jongen zich waarschijnlijk wel binnenshuis had bezat wordt er een domper gezet op de feestvreugde van de grote groep aanwezige Denen in het skidorp. We horen via via dat een Deense jongeman zich van deur had vergist uit zattigheid en zo per ongeluk uit zijn raam stapte van de 5de verdieping. Hij heeft het niet overleeft. De volgende avond waren alle Denen verbannen uit de bars. Net als de Polen die blijkbaar gewelddadig amok hadden gemaakt op straat.
Bon, in het begin van de week was er nog geen vuiltje aan de lucht dus konden we toch tussen de denen dansen op hun privéfeest met hulp van ons zwembadbandje. Dat was blijkbaar vergelijkbaar met het polsbandje van de Deense skiorganisatie. Toen ik op datzelfde feest nog even de belgen aansprak die ik in de sauna van het hotel had ontmoet, bleken ook zij de Denen moeilijk aanspreekbaar te vinden. En de meisjes waren "boven zijn stand", zei eentje.
Op zich geen probleem, want zo waren we toch rond half twee thuis, waardoor we elke dag zoals geplant om 8uur konden opstaan om om half tien op de pistes te staan. Ik kan je niet beschrijven hoe goed het was om na een donkere winter van werken elke dag met mijn gezicht in de zon te staan! Een week heb ik de tijd gehad om me op te laden met vitamine A! Een beter winterdipboost bestaat er niet.
In mijn ogen verliep heel de reis perfect. elke avond werden zonder woorden groenten snijden, koken en afwas verdeeld. We dronken shotjes uit eierdopjes. Het ski- en snowboardtempo was redelijk aan elkaar gewaagt. De bedden waren lekker stevig. Het gezelschap goed. Enkel voor Eline was de reis niet als gepland. Dag 3 -dag van de meeste ski-accidenten- valt ze op een steile, gladde piste op haar pols. Een passant gaat hulp halen en Eline wordt eerst afgevoerd in een oranje sleebed om erna per helikopter naar ons dorp te worden gebracht. Arme Dimi mocht haar achterna gaan via pistes en skiliften met Elines snowboard in de hand. Ondertussen genoten wij allen verder van lunch, zon, huskies en sneeuwpret. Weer in het appartement aangekomen wachtte Eline ons op met haar arm in de plaaster tot over de elleboog.
Terug thuis was ik weer klaar om erin te vliegen. Winterdip voorbij, klaar voor de lente en klaar om weer geld te sparen voor mijn volgende grote avontuur. Want in september ga ik weer voor lange tijd weg van dit belgenland en zal ik zuidoost-Azië verkennen met de rugzak.
Danku jongens, voor de leuke vakantie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten