Palawan

Hoezee! Er vaarde een boot uit van San Jose! Aldus kon ik vertrekken naar Coron, een eiland bekend om zijn wrakken van japanse oorlogsschepen, gekelderd door de USA tijdens WW2. Tot zover wat minimale historie! Op de boot zaten we met zo'n 50 man op het overdekte dek op de grond voor 8uur, maar het was best een fijne reis. Er waren nog een paar andere toeristen aanwezig en we waren dan ook meteen genoodzaakt met mekaar op te trekken. Wat een geluk! Het waren stuk voor stuk goeie gozers! Met zijn zessen verkenden we het eiland de komende dagen en ik deed een paar prima duiken naar de wrakken en eentje in een meer. Na een paar dagen raakte ik enkel wat ongerust over de maan. Voor 4 dagen op rij was de hemel pikzwart! (en de sterren oh zo prachtig!) Pas in El Nido (een nieuwe bootrit van 7u verder) zag ik de maan weer terug maar ook hier verdween hij iedere avond al vrij spoedig achter een heuvel. Coron heeft geen strand van zichzelf maar we vonden wel heerlijke hotsprings, een ministrandje tussen de mangroves op iemad zijn land waar we mochten zwemmen en ik genoot er van een plaatselijke variant van "cebiche", een heerlijke salade van verse, rauwe tonijn gemarineerd in citroensap en kruiden...mmmh.
In El Nido namen we afscheid van Baudewijn en een israelis koppel met wier we plezier hadden beleefd en bleven Karolina uit Polen, Axel uit Argentinia en ik achter. Ik kan wel proberen jullie de stranden te beschrijven die ik zag op onze islandhopping tour, maar als je niet hier of in de buurt van ko Phi phi bent geweest valt het denk ik moeilijk te vatten hoe dat perfecte parelwitte zand zich tussen de limestone rotsen heeft gemurwmd om deze idyllische "secret beaches" te vormen. Je hoort al dat het leven erg zwaar is, zo heel de dag op stranden en boten in de zon, daar moet je 's avonds van bekomen met een pintje. Liefst in de reggeabar naast de deur.
Een grappige anekdote is misschien dat er in El Nido ( net als in Coron en Port Barton, zie later) maar af en toe electriciteit en/of stromend water is. Toen we bij aankomst in El Nido een slaapplek moesten vinden met zijn drieen bleek heel de stad vol! Toen we eindelijk een kamer vonden met 1 groot dubbel bed waren we in de zevende hemel dat we een overnachtingsplek hadden! Helaas hadden we in de avond geen water! Na alle drie een mislukte douchepoging te hebben ondernomen gingen we naar bed tot we plots in het midden van de nacht wakker werden van licht in onze badkamer! Blijkbaar was het water weer gaan stromen en was door het plafond in de kamer onder onze aan het lekken en de vrouw van het hotelletje was volop in de weer de vloer te moppen zonder ons te wekken! Ik viel natuurlijk direct weer in slaap toen Karolina zei "don't worry, just sleep", dus vanaf nu wordt ik niet meer vertrouwd als nachtwaker. Dit terzijde.
Na twee dagen luiwammesen in El Nido werden we uit onze kamer gezet wegens reservatie. Omdat we geen zin hadden weer ieder hotel af te lopen om te vragen of er iets vrij was besloten we door te trekken naar Port Barton. Een ongelooflijk goede keuze was dat! Een klein dorp in de jungle met een mooi strand en een echte oase van rust en goede vibes. We verbleven in een waar kasteel onder renovatie en hoewel ik twee dagen geveld was door allerlei bacterien en lichte koorts heb ik toch erg genoten van dat verblijf. Met een hangmat op ons balkon, de zon, de zee, lekker eten, leuke mensen... ach ja.
Nu ben ik daar weer twee dagen vandaan en veel verder op de kaart na 1 rit op het dak van een bus, een gewone bus, een vliegtuig, een taxi, een ferry en een paar tricicles tussendoor, ben ik in Bohol. Toevallig nog steeds met Axel. (Geen schrik mam, het is geen echte latino, zijn pa is een duitser :))
Ondertussen heb ik beseft dat ik al 3 weken in de Filipijnen ben en dus nog maar twee weken te gaan heb. Voor geen meter genoeg voor dit gigantisch land! Maar ik zal mijn plan wel trekken. Lastig lastig, die luxeproblemen zoals keuzes maken.
Dag lieve vrienden!