Einde

Beste lezers. Ik wist niet dat ik mijn berichtgevingen had stopgezet nog voor het waterfestival in Myanmar van start ging. Ondertussen is het al meer dan een maand geleden dat ik mijn reis beëindigde. Mijn laatste dagen in Myanmar waren prima. Toen ik van de bus stapte in Yangon vroeg ik een "shared taxi" van het busstation tot het stadscentrum. Een 10tal minuten later had de taxichauffeur een Frans meisje gevonden om de rit mee te delen. We hadden elk een boeking voor een ander hotel, maar konden beiden nog niet in onze kamer. Ik besloot dus dat we best naar de Schwedagon Pagoda gingen voor zonsopgang. Het was nog maar een uur of 5 in de ochtend, dus wachtten we eerst wat op het terras van het hotel waar we een koffie kregen en enkele vroege toeristen ons zelfs een deel van hun ontbijt gaven. De Shwedagon Pagoda is een prachtig tempelcomplex van bladgoud waarvan de stuppa in het midden de prachtige kleuren van de ochtendzon weerkaatst terwijl er rond pelgrims op hun blote voeten bidden en offers brengen. Buiten onze ogen werden ook onze oren getrakteerd op het mooie gezang van de jonge novices (vrouwelijke monniken). Toen we werden opgemerkt zonder sticker werden we vriendelijk gevraagd de toeristeninkom te betalen. Zoals steeds (in Myanmar worden alle stappen die je zet nauwgezet gevolgd) moesten we onze gegevens opgeven. Blijkbaar was ik al uren aan het praten met een naamgenoot zonder het te beseffen. Deze Franse meid in de laatste week van mijn reis is ineens ook de enige andere Chloé die ik al ontmoette op reis.
Terug in de buurt van onze hotels deelden we nog een heerlijk ontbijt van chapati's met kikkererwten en uiteraard twee bakjes hyper zoete en sterke melkthee. En daarna zag ik haar nooit meer terug. Zo gaat dat dan. We hadden half afgesproken 's middags (na een dutje) een trein te nemen rond de stad, maar ik heb haar niet gezien aan het station. Ik was weer eens op mezelf aangewezen. Ik bezocht wat markten en wandelde veel rond de volgende dagen. En bemerkte een serieus gemis aan ruimtes met airco in de stad. Ik begrijp nu echt waarom ze in steden als Bangkok, KL en Singapore zo zot zijn van shoppingcenters...
De dag voor het Thingyan (oftewel waterfestival) begon vond ik gelukkig een partner in crime om het feesten mee te beleven. Mijn nieuwe Finse vriend en ik kochten onszelf belachelijk goedkope whiskey en rum (als ik me goed herinner zo'n 80cent voor een flesje van 365ml.) en 2 waterpistolen. Maar 's ochtends bij het ontbijt was het nog erg rustig op straat. Aan de overkant van de straat was er wel een jongetje die vanop het balkon emmers water naar beneden gooide op de zeldzame passanten, maar gelukkig kon hij niet zo ver gooien tot onze ontbijttafel. Oké. Het is waar dat als je door de straten wandelde je van élke Burmees een geut ijskoud water in je nek kreeg, maar het was bijster stil op straat. Er stond in het midden van de stad wel een groot podium waar ze met waterkanonnen spoten. Je was dus heerlijk kletsnat en koel de hele dag door.De optredens waren overdag vooral gericht op families. Het viel me op dat er erg veel natte mensen op pickups zaten. Dit leek me dus een toppertje tijdens het festival. Ik liep naar de eerste beste pick-up met een plezierige familie erop en nodigde mezelf, Eero (de Fin) en Felix (een duitser die ik al in Bagan was tegengekomen) uit voor een rondrit. Doorheen heel de stad waren er mensen die langs de kant stonden, bewapend met emmers en tuinslangen. Onze pistooltjes waren er niets tegen! We besloten onze gastvrije Burmezen te verlaten bij een aantal grote podia langs een meer. Ze zogen gewoon het water uit het meer om weer eens water te kunnen spuien door hogedrukspuiten vanaf de podia op de dansende menigte. Na een uur dansen en niet te kunnen kijken van al het water in onze ogen besloten we een taxi terug te nemen naar de stad. Alle taxistoelen waren compleet bekleed met plastiek voor alle natte konten. Terug in de stad vonden we zowat alle backpackers van het moment in yangon op straat bij een cafeetje. We sloten ons aan en eindigden zo de nacht tussen de toeristen.
De volgende dag neman ik en Eero het vliegtuig naar Bangkok. We hadden ieder een andere hostel geboekt (wegens de drukte van het festival) en namen afscheid op de Thaise luchthaven. In mijn geliefde hostel, HI Sukumvit, was er een enorme drukte van een groep Britse vrijwilligers. Zij maakten te veel lawaai naar mijn zin, maar hierdoor bleven er niet zo veel andere mensen over om plezier mee te maken. Ik ging een avondje poolen met een Amerikaan, een Chinese en een Duitser en ging een dag shoppen met een Duits meisje die ook aan de laatste dag van haar reis was aangekomen. Ondertussen was het ook Thailand waterfestival. Alleen heet het daar Songkarn. Ik waagde me daarvoor nog eens aan Kao San Rd waar het waterfestijn het zotste moet zijn. Het was totaal anders dan in Myanmar! De waterpistolen waren 3 keer zo groot en ook smeerden ze natte bloem op je gezicht. Hier werd écht gefeest. Ik was helaas alleen en liep dus wat verloren. Ik was enkel bewapend met een waterfles (ik had mijn pistool aan een jongetje gegeven in Myanmar) en twijfelde even of ik vrienden moest maken of het maar voor gezien beschouwen. Ik koos het laatste. Op weg richting het koninklijke paleis stond iedereen plots stokstijf stil op straat. Een agent gebaarde me te stoppen. Ik wachtte een drietal minuten zonder te weten wat er gaande was. Niemand verroerde een vin. Uiteindelijk kwam er een parade van limousines langs waarin misschien iemand van de koninklijke familie zat. Toen alle auto's gepasseerd waren mochten we doorlopen. Hetzelfde overkwam me een keer toen ik uit de skytrain kwam en ze het volkslied speelden door de speakers. Elke keer voor de film begint in de cinema wordt eveneens het volkslied gespeeld en moet iedereen rechtstaan en zwijgen.
Mijn laatste 3 dagen voor mijn vlucht naar huis waren niet bijzonder. Ik begon stilaan bang te worden om naar huis te gaan wat me verlamde. Wat ga ik thuis doen?
Ondertussen ben ik al meer dan een maand thuis en weet ik het nog steeds niet. Wat moet ik hier doen?