Ik ben hier nu anderhalve week en intussen heb ik het gevoel dat ik Leon al op mijn duimpje ken. Verloren lopen is haast onmogelijk want alle straten staan recht op recht met de cathedraal in het midden. Om even een snuifje Managua (de hoofdstad) mee te pikken ging ik gisteren mee met mijn lerares Gloria die er kleren moest kopen voor haar 2dehandswinkel. Hoewel ik maar even met haar in de stad ben geweest ben ik blij dat ik daar niet zit. De armoede druipt er vanaf en een aardbeving in 1972 heeft elk spoor uit het verleden gewist. Er lijkt geen centrum, geen schoonheid, geen toerisme,... Ik begon me hier serieus vragen te stellen over de regering.
De tovht heeft me wel vertrouwen gegeven in het openbaar vervoer. Het is even je weg zoeken want er zijn nergens aanduidingen dat er een bushalte ofzo is maar eens je het weet is het simpel en goed.
Zondag ben ik met quetzaltrekkers (een touroperator die zerkt met vrijwilligers en het geld aan een project voor straatkinderen schenkt) naar Ciero Negro geweest, de jongste vulkaan ter wereld. Ook een heel lelijke vulkaan bestaande enkel uit zwarte as van de uitbarsting zo'n 10 jaar geleden, maar op de top een prachtig uitzicht! Ik had jullie graag een foto meegegevn van mij en mijn engelse en schotse compaan die gehuld werden in een oerlelijk knalgeel "veiligheidspak" om daarne met een sandboard naar beneden te sleeen. Ik heb ook geprobeerd ervan te boarden (staand) maar ik ging enkel rechtdoor :)
Het was grappig en de Schot en Engelse waren heel leuk helaas trokken zij de dag erop al weer verder.
Dat is een beetje ambetant, als ik iemand leer kennen is het meestal maar voor even.
De mensen zijn hier trouwens erg lui, als ze niet werken of koken liggen mijn ouders heel de dag in hun bed tv te kijken, ik kan me niet voorstellen dat ik zo zou leven. En zij hebben dan al werk!
Hopelijk hoor ik vanavond iets van de amerikaanse die hier op een winkel let (getrouwd met een Nica), anders zal mijn boek* (dat trouwens perfect aansluit bij hoe de mensen hier denken en leven) snel uit zijn!
* 100 jaar eenzaamheid, Carlos Garcia Marquez
Stuur me een eens een mailtje ofzo over jullie reilen en zeilen, dat vind ik leuk te lezen tussen al dit spaans en koeterengels!
xx
Hey Chloé,'t is leuk iets van je grote avontuur te lezen. Ik ga 't steeds proberen volgen. Veel spannends heb ik niet te vertellen. Binnenkort ga ik ook nog eens een maandje weg naar Zuid-Afrika, zie er zo naar uit, ben heel blij dat ik ook nog eens op avontuur ga. Het weer wordt hier al kouder, begin deze week was 't nog warm.
BeantwoordenVerwijderenOp 't werk nog steeds hetzelfde, er zijn wel veel veranderingen gebeurd en ski komt ook binnen, maar daar moet jij niet aan denken hé! Veel groetjes, Nancy AS x
Hoi zus,
BeantwoordenVerwijderener zit post in je mailbox!
Kus uit de enige echte wereldstad,
Char
Cool, Zuid-Afrika! Dat klinkt van hier nog verder weg dan van Belgie! En hoewel skien mij ook altijd erg aanlokkelijk klinkt ben ik toch blij dat ik het leven hier zonder jas en truien en geitewollensokken kan doorbrengen :)
BeantwoordenVerwijderenEn uiteraard is het Carlos maar Gabriel, ik wizt toen ik hetschreef al dat het niet juist klonk maar het leek me wel duidelijk genoeg, je kent mijn geheugen he zus!